Interpretacja Sultans of Swing (Dire Straits cover) - Leo Moracchioli

Leo Moracchioli, znany również jako Frog Leap Studios, wydał swój metalowy cover utworu „Sultans of Swing” Dire Straits 30 marca 2018 roku na platformie YouTube, z gościnnym udziałem Mary Spender. Ta interpretacja, utrzymana w charakterystycznym dla Moracchioliego stylu "metalizowania" znanych przebojów, w zaskakujący sposób rezonuje z oryginalnym przesłaniem piosenki, choć na pierwszy rzut oka wydaje się być jego przeciwieństwem.

Oryginalne „Sultans of Swing”, napisane przez Marka Knopflera w 1977 roku i wydane jako singiel w maju 1978 roku w Wielkiej Brytanii (styczeń 1979 w USA), to opowieść o małym zespole jazzowym, grającym z pasją dla nielicznej publiczności w deszczową noc w pubie w Deptford, w południowym Londynie. Knopfler wspominał, że tekst zainspirowała scena, w której widział zespół Dixieland jazzowy, grający dla garstki pijanych gości. Pod koniec występu, mimo skromnych warunków, wokalista z dumą ogłosił: „Goodnight and thank you. We are the Sultans of Swing” (Dobranoc i dziękuję. Jesteśmy Sułtanami Swingu). Ten kontrast między ich "prowincjonalnym" wyglądem i otoczeniem a szumną nazwą wydał się Knopflerowi zabawny i skłonił go do napisania piosenki. Pierwotnie Knopfler uważał, że utwór jest "nudny", ale nabrał życia, gdy zagrał go na swojej gitarze Fender Stratocaster z 1961 roku, którą kupił w 1977 roku.

Piosenka maluje obraz artystycznej pasji w obliczu obojętności. Widzimy postaci takie jak „Guitar George, he knows all the chords / Mind he's strictly rhythm he doesn't wanna make it cry or sing / Left-handed old guitar is all he can afford / When he gets up under the lights to play his thing” (Gitarzysta George, zna wszystkie akordy / Pamiętajcie, to czysty rytm, nie chce, żeby płakała czy śpiewała / Leworęczna stara gitara to wszystko, na co go stać / Kiedy staje w świetle, żeby zagrać swoje). Albo Harry, który „doesn't mind, if he doesn't make the scene / He's got a daytime job, he's doing alright / He can play the honky tonk like anything / Saving it up for Friday night / With the Sultans...with the Sultans of Swing” (nie przejmuje się, jeśli nie robi kariery / Ma pracę na dzień, radzi sobie / Umie zagrać honky tonk jak nikt / Oszczędza to na piątkową noc / Z Sułtanami... z Sułtanami Swingu). Ci muzycy grają z miłości do muzyki, a nie dla sławy czy pieniędzy. Tekst podkreśla również zderzenie pokoleniowe i gatunkowe – „And a crowd of young boys they're fooling around in the corner / Drunk and dressed in their best brown baggies and their platform soles / They don't give a damn about any trumpet playing band / It ain't what they call rock and roll” (I tłum młodych chłopców bawi się w kącie / Pijani i ubrani w swoje najlepsze brązowe workowate spodnie i buty na platformach / Nie obchodzi ich żaden zespół grający na trąbkach / To nie to, co nazywają rock and rollem). To moment, w którym muzyka jazzowa jest wypierana przez nowe, "modne" brzmienia, takie jak punk i disco, dominujące w latach 70..

Właśnie w tym kontekście cover Leo Moracchioliego nabiera dodatkowej głębi. Moracchioli, norweski multiinstrumentalista i producent, prowadzi swoje studio Frog Leap Studios, gdzie samodzielnie nagrywa, miksuje, masteruje, kręci i montuje swoje covery. W wywiadzie dla TC Electronic w 2017 roku, Moracchioli wyjaśnił, że w swoich coverach stara się „być oryginalnym w obrębie piosenki”, wplatając elementy własnej twórczości, często dodając minutę własnej muzyki do każdego utworu. Jego podejście polega na "metalizowaniu" piosenek z różnych gatunków, od popu po jazz, zachowując jednocześnie esencję oryginału, ale nadając jej nową, potężną formę.

Metalowa wersja "Sultans of Swing" przez Moracchioliego, wzbogacona o charakterystyczny dla jego stylu, ciężki riff i energetyczne bębny, a także dynamiczny wokal, w którym łączy czysty śpiew z metalowymi growlami, nadaje piosence zupełnie nową siłę wyrazu. Oryginalne, nieco melancholijne i refleksyjne tony Dire Straits, stają się u Moracchioliego deklaracją siły i niezłomności. Deszczowa noc w pubie, symbolizująca szare realia artystów, w metalowej aranżacji zyskuje na dramatyzmie, a „shiver in the dark” (dreszcz w ciemności) może być odczytany jako zapowiedź czegoś potężniejszego, co zaraz nastąpi.

Gitara Knopflera w oryginale, słynąca z czystego, oszczędnego brzmienia i precyzyjnych zagrywek, w interpretacji Moracchioliego zostaje przetworzona w potężne, przesterowane partie, które jednak zachowują melodię i ikoniczne solo. To jest kluczowe dla jego podejścia – nie dekonstruuje utworu, lecz buduje na nim, wzmacniając jego fundamenty metalowym brzmieniem. Mary Spender, współczesna gitarzystka i wokalistka, która pojawiła się w tym coverze, dodaje warstwę wokalną, która często kontrastuje z głosem Moracchioliego, tworząc interesującą dynamikę. Recenzenci często podkreślają, jak Leo i Mary z szacunkiem podchodzą do oryginału, jednocześnie nadając mu swój unikalny charakter.

Ironia piosenki, mówiącej o zespole, który „doesn't give a damn about any trumpet playing band / It ain't what they call rock and roll” (nie obchodzi ich żaden zespół grający na trąbkach / To nie to, co nazywają rock and rollem), w coverze Moracchioliego jest pogłębiona. On sam, jako artysta metalowy, czerpie z muzyki, która u zarania była dla "Sułtanów Swingu" konkurencją, a wręcz symbolem czegoś, co nie było ich "rock and rollem". Jednak w jego rękach, metal staje się medium do celebrowania tej samej artystycznej pasji i autentyczności, którą podziwiał Knopfler. To pokazuje, że niezależnie od gatunku, prawdziwa muzyka i poświęcenie dla niej przetrwają zmieniające się mody. Metalowa wersja Moracchioliego to hołd dla tej idei – że prawdziwi „Sułtani Swingu” istnieją w każdym gatunku, dopóki grają z sercem, bez względu na to, czy publiczność jest nieliczna, czy stadionowa. Ostatnie słowa „We are the Sultans... We are the Sultans of Swing” (Jesteśmy Sułtanami... Jesteśmy Sułtanami Swingu), w wykonaniu Moracchioliego, przestają być cichą, ironiczną deklaracją z małego pubu, a stają się doniosłym, niemal triumfalnym hymnem o niezachwianej tożsamości artystycznej.