Interpretacja Mr Sandman - The Chordettes

Piosenka "Mr. Sandman" w wykonaniu The Chordettes, wydana w 1954 roku, to klasyk epoki, który z niezwykłą lekkością i wdziękiem opowiada o uniwersalnym pragnieniu miłości i towarzystwa. Utwór, napisany przez Pata Ballarda, stał się wizytówką żeńskiego kwartetu, a ich wersja, choć nie była pierwszą (pierwszą nagrał Vaughn Monroe), to właśnie ona zyskała status ikoniczny i szturmem zdobyła listy przebojów, utrzymując się na pierwszym miejscu Billboardu przez siedem tygodni. W 2002 roku nagranie The Chordettes zostało wprowadzone do Grammy Hall of Fame.

Na podstawowym poziomie, piosenka jest czarującą prośbą skierowaną do tytułowego Pana Sandmana – mitycznej postaci z folkloru, odpowiedzialnej za przynoszenie snów i zasypianie. Jednak w kontekście tekstu, "dream" (sen) nabiera tu drugiego znaczenia – "dreamboat", czyli idealnego, wymarzonego partnera. Śpiewające kobiety wyrażają swoją samotność, lamentując: "Sandman, I'm so alone / Don't have nobody to call my own" (Sandmanie, jestem taka samotna / Nie mam nikogo, kogo mogłabym nazwać swoim) i błagają magiczną postać o zesłanie im ukochanego.

Tekst piosenki maluje dokładny portret poszukiwanego mężczyzny. Ma być "the cutest that I've ever seen" (najsłodszy, jakiego kiedykolwiek widziałam), z "two lips like roses in clover" (ustami jak róże w koniczynie). Zwróćmy uwagę na zmianę z podmiotu "me" na "us" w trzeciej zwrotce, co sugeruje, że nie jest to tylko indywidualne pragnienie, ale wspólne marzenie całego kwartetu, a może nawet szerszej publiczności słuchaczek lat 50.. W tej części pojawiają się najbardziej kolorowe i kulturowo osadzone opisy: "Give him a pair of eyes with a 'come-hither' gleam" (Daj mu parę oczu z kuszącym blaskiem).

Następnie prośba staje się bardziej szczegółowa i intrygująca: "Give him a lonely heart like Pagliacci" (Daj mu samotne serce jak Pagliacci). Pagliacci to tragiczna postać klauna z opery Ruggero Leoncavalla, który musi zabawiać publiczność, ukrywając własny ból i zdradę. To nawiązanie sugeruje, że idealny mężczyzna nie jest tylko powierzchownie atrakcyjny, ale posiada głębię emocjonalną, wrażliwość, a może nawet pewien ukryty smutek, co czyni go bardziej złożonym i pociągającym.

Kolejna linijka buduje kontrast: "And lots of wavy hair like Liberace" (I mnóstwo falujących włosów jak Liberace). Liberace był ekstrawaganckim i charyzmatycznym pianistą, znanym ze swojego bogatego stylu i, co ważne w kontekście piosenki, imponującej fryzury. W 1954 roku jego orientacja seksualna nie była publicznie znana, a on sam był postrzegany jako gorąca gwiazda. Zatem to odniesienie podkreśla pragnienie mężczyzny o magnetycznej prezencji i dbałości o wygląd. Co ciekawe, na nagraniu The Chordettes po tej linijce słychać glissando na pianinie, naśladujące styl Liberacego.

Charakterystyczne "bung, bung, bung, bung" to nie tylko onomatopeiczne wokalne bicie, ale integralna część harmonii a cappella i rytmu doo-wop, które wyróżniają brzmienie The Chordettes. Za unikalne brzmienie odpowiadał Archie Bleyer, założyciel Cadence Records i dyrygent, który podczas nagrania uderzał w kolana, by nadać rytm. To także jego głos słychać krótko w trzeciej zwrotce, gdy odpowiada "Yesss?". Lynn Evans z The Chordettes wspominała w wywiadzie, że Bleyer był niezwykle pedantyczny co do uzyskania idealnego "żywego" brzmienia na nagraniu, co często oznaczało sesje nagraniowe do późnych godzin nocnych, nawet o 3 nad ranem. Innym razem Lynn Evans wspominała, że prezydent Eisenhower, słuchając piosenki, z przymrużeniem oka skomentował fragment o Liberacem, nawiązując do swoich problemów z łysieniem.

Piosenka jest przykładem harmonijnego śpiewu, tak charakterystycznego dla The Chordettes, które często występowały niemal a cappella, z minimalnym akompaniamentem, co czyniło ich brzmienie pełnym i słodkim. Pragnienie posiadania "someone to hold" (kogoś do przytulenia) "before we're too old" (zanim będziemy za starzy) dodaje do prośby nutkę pilności i melancholii, przypominając o upływającym czasie i potrzebie miłości. "Mr. Sandman" pozostaje ponadczasowym utworem, będącym nostalgiczno-słodkim obrazem marzeń o idealnym partnerze, który nadal rezonuje z publicznością, co potwierdza jego obecność w wielu filmach i programach telewizyjnych na przestrzeni lat.