Interpretacja Ob La Di Ob La Da - The Beatles

Piosenka The Beatles „Ob-La-Di, Ob-La-Da” to na pozór beztroski, skoczny utwór, który na tle całego Białego Albumu wyróżnia się prostym, niemal bajkowym optymizmem. Opowiada o Desmondzie, sprzedawcy z targu, i Molly, piosenkarce w zespole, którzy zakochują się w sobie, pobierają, zakładają rodzinę i żyją długo i szczęśliwie. Historia jest ucieleśnieniem uniwersalnego marzenia o miłości i stabilności, przedstawionego w rytmie wczesnego ska. Postać Desmonda, jak twierdzi Paul McCartney, była inspirowana jamajskim piosenkarzem reggae Desmondem Dekkerem. Z kolei imiona bohaterów McCartney wymyślił sam, niczym powieściopisarz tworzący postacie.

Sercem utworu jest powtarzane w refrenie „Ob-la-di, ob-la-da, life goes on, bra”. To chwytliwe wyrażenie ma swoje korzenie w języku joruba, używanym w Nigerii, i oznacza dosłownie „życie toczy się dalej”. Paul McCartney poznał tę frazę od swojego nigeryjskiego przyjaciela, perkusisty grającego na kongach, Jimmy'ego Scott-Emuakpora, który używał jej jako swojego hasła. Scott często kończył swoje występy, wołając „Ob la di!”, na co publiczność odpowiadała „Ob la da!”, a on dodawał „Life goes on”. McCartney był pod wrażeniem tego powiedzenia i postanowił wykorzystać je w piosence. Po wydaniu utworu Scott próbował uzyskać prawa autorskie, twierdząc, że fraza nie była powszechna, lecz charakterystyczna dla jego rodziny. Ostatecznie McCartney pokrył jego zaległe alimenty, w zamian za co Scott zrezygnował z roszczeń.

Co ciekawe, proces nagrywania tej pozornie lekkiej piosenki był wyjątkowo burzliwy i trwał aż 42 godziny, rozłożone na wiele dni. Paul McCartney, główny autor utworu, był niezwykłym perfekcjonistą, co doprowadzało pozostałych członków zespołu i ekipę studyjną do frustracji. John Lennon, który otwarcie i głośno gardził tą piosenką, nazywając ją „kolejnym babcinym gównem Paula” (ang. "more of Paul's 'granny music shit'"), pewnego dnia, będąc pod wpływem marihuany, wpadł do studia i zagrał ikoniczne, szybkie i głośne intro na pianinie, mówiąc: „Tak to się kurwa powinno grać!”. To właśnie jego "naćpana" i agresywna improwizacja znalazła się w ostatecznej wersji utworu. George Harrison również nie przepadał za tą kompozycją. Napięcia podczas sesji były tak duże, że inżynier dźwięku Geoff Emerick zrezygnował z pracy, a Ringo Starr na krótko opuścił zespół.

Mimo wewnętrznych tarć utwór emanuje radością. Warto zwrócić uwagę na drobną, ale zabawną pomyłkę w tekście. W ostatniej zwrotce McCartney śpiewa: „Desmond stays at home and does his pretty face / And in the evening she's a singer with the band”, co odwraca role – to Desmond robi "ładną buzię", a Molly wychodzi, by śpiewać. Pozostali Beatlesi uznali tę pomyłkę za na tyle uroczą, że zdecydowali się ją zachować w finalnej wersji.

„Ob-La-Di, Ob-La-Da” zostało wydane na Białym Albumie w 1968 roku. Choć Paul chciał, aby utwór był singlem w Wielkiej Brytanii i USA, pozostali członkowie zespołu sprzeciwili się temu. Niemniej jednak, piosenka zdobyła listy przebojów w wielu innych krajach, takich jak Australia, Japonia, Nowa Zelandia, Szwajcaria i Niemcy Zachodnie. W 1969 roku zdobyła nawet nagrodę Ivor Novello. Dopiero w 1976 roku została wydana jako singiel w USA, osiągając 49. miejsce na liście Billboard Hot 100. Jej komercyjny sukces podkreśliła także szkocka grupa Marmalade, której cover dotarł na szczyty list przebojów w Wielkiej Brytanii. Pomimo że jest to jeden z najbardziej kontrowersyjnych utworów w dorobku The Beatles – przez niektórych kochany za beztroskę, przez innych krytykowany za prostotę – Paul McCartney do dziś chętnie wykonuje go na koncertach, udowadniając, że, zgodnie z przesłaniem piosenki, życie toczy się dalej.