Interpretacja Elizabeth Taylor - Taylor Swift

Interpretacja piosenki "Elizabeth Taylor" autorstwa Taylor Swift to głębokie zanurzenie w złożony świat sławy, miłości i poszukiwania prawdziwej, trwałej więzi. Utwór, pochodzący z albumu The Life of a Showgirl, stanowi hołd dla ikony Hollywood, Elizabeth Taylor, jednocześnie będąc dla Swift sposobem na przepracowanie własnych emocji i doświadczeń związanych z życiem w blasku fleszy. Swift sama przyznała w wywiadzie dla Z100's Elvis Duran Show, że piosenka ta to "jej emocje i problemy ze sławą przez pryzmat odgrywania życia Elizabeth Taylor", co pozwala jej połączyć oba doświadczenia.

Już od pierwszych wersów, Swift zwracając się bezpośrednio do Taylor, pyta: „Do you think it's forever?” ("Czy myślisz, że to na zawsze?"). To pytanie, powtarzane w refrenie, stanowi centralny punkt utworu, odzwierciedlając niepewność co do trwałości zarówno sławy, jak i miłości w obliczu nieustannej uwagi publiczności. Elizabeth Taylor, znana z burzliwego życia miłosnego, ośmiu małżeństw z siedmioma mężczyznami, w tym dwukrotnego z Richardem Burtonem, stanowi idealną metaforę dla artystki, której romanse również były pod mikroskopem mediów. Swift czuje głębokie podobieństwo do starszej gwiazdy, nazywając ją nawet "wzorem do naśladowania".

Piosenka jest przepełniona bezpośrednimi odniesieniami do życia Elizabeth Taylor, które służą jako easter eggi dla fanów i pogłębiają porównania między obiema kobietami. Werset pierwszy wspomina widok na Portofino i hotel Plaza Athénée w Paryżu. Portofino było ulubionym miejscem wakacji Taylor, gdzie Burton po raz pierwszy się jej oświadczył, a w Plaza Athénée para mieszkała przez sześć miesięcy w 1971 roku. W ten sposób Swift umieszcza swoją własną historię miłosną w kontekście ikonicznego romansu Taylor i Burtona. Wyraża również poczucie, że życie w blasku reflektorów często "nie wydaje się tak olśniewające" ("oftentimes it doesn't feel so glamorous to be me") i że "wszyscy właściwi faceci obiecywali, że zostaną / W jasnych światłach usychali, ale ty kwitniesz". Ten fragment interpretowany jest jako odniesienie do byłych partnerów Swift (m.in. Joe Alwyn), którzy nie wytrzymali presji sławy, w przeciwieństwie do jej obecnego partnera (Travisa Kelce), który wydaje się "kwitnąć" w tej sytuacji.

Refren z „I'd cry my eyes violet, Elizabeth Taylor” jest kolejnym bezpośrednim nawiązaniem do Elizabeth Taylor, której oczy słynęły z rzekomo fioletowego odcienia, wynikającego z niskiego poziomu melaniny w tęczówkach, choć naturalnie były głęboko niebieskie z szarymi refleksami. Taylor Swift używa tego obrazu, by podkreślić intensywność swojego uczucia i ewentualnego bólu rozstania. Linia "Been number one, but I never had two" ("Byłam numerem jeden, ale nigdy nie miałam dwóch") odzwierciedla dylemat Swift – odniosła ogromny sukces zawodowy, ale często kosztem stabilności w życiu osobistym. Pragnie, by jej partner był jej "NY", gdy "Hollywood jej nienawidzi", co symbolizuje potrzebę bezpiecznej przystani i osoby, która docenia ją bez względu na zmienną opinię publiczną. Podkreśla również brutalną prawdę show-biznesu: "You're only as hot as your last hit, baby" ("Jesteś tak gorąca, jak twój ostatni hit, kochanie").

W wersecie drugim, Swift kontynuuje grę z wizerunkiem bogactwa i pustki: "Hey, what could you possibly get for the girl who has everything and nothing all at once?" ("Hej, co można dać dziewczynie, która ma wszystko i nic jednocześnie?"). Sugeruje, że "wymieniłaby Cartier na kogoś, komu może zaufać" ("I would trade the Cartier for someone to trust"), co jest nawiązaniem do słynnej kolekcji biżuterii Elizabeth Taylor, w tym biżuterii Cartier. „Just kidding” dodane w nawiasie wskazuje na przewrotność i ironię, być może sugerując, że z obecnym partnerem nie musi wybierać między zaufaniem a luksusem. Odniesienie do restauracji Musso & Frank's, gdzie Taylor często bywała, dopełnia portret życia w hollywoodzkim stylu.

W posłowiu, fragment "All my white diamonds and lovers are forever / In the papers, on the screen, and in their minds" ("Wszystkie moje białe diamenty i kochankowie są na zawsze / W gazetach, na ekranie i w ich umysłach") odwołuje się do słynnej linii perfum Elizabeth Taylor – White Diamonds, a także do faktu, że jej romanse i bogactwo zostały uwiecznione w mediach, stając się częścią kulturowej narracji. Swift, podobnie jak Taylor, zdaje sobie sprawę, że jej związki są publiczne i analizowane, stając się "wiecznymi" w pamięci mas, nawet jeśli w rzeczywistości nie przetrwały. Ostatnie, silne żądanie „Don't you ever end up anything but mine” ("Niech nigdy nie skończysz jako niczyj, tylko mój") to wyraz głębokiej potrzeby posiadania i pragnienia prawdziwej, niezachwianej przynależności.

Piosenka "Elizabeth Taylor" jest więc misternie utkany, wielowarstwowym utworem, w którym Taylor Swift wykorzystuje życie i dziedzictwo ikony, aby zgłębić własne zmagania z unikalnym ciężarem sławy, presją publiczną i pragnieniem autentycznej, wiecznej miłości. To intymne wyznanie, ubrane w kostium glamour Hollywood, gdzie granica między prywatnym a publicznym życiem rozmywa się w nieustannym świetle reflektorów.