Piosenka „Deszcz na betonie” Taco Hemingwaya to utwór, który wykracza poza ramy zwykłego hip-hopowego singla, stając się intymną refleksją artysty nad własną karierą, życiem osobistym i wewnętrznymi sprzecznościami. Wydany 5 lipca 2016 roku jako singiel promujący album „Marmur”, utwór ten szybko zyskał status kultowego, a jego tekst napisany przez samego Filipa Szcześniaka, czyli Taco Hemingwaya, wciąga słuchacza w świat pełen melancholii i egzystencjalnych pytań. Animowany teledysk do piosenki symbolicznie przedstawia podróż rapera pociągiem z Trójmiasta do Warszawy, co idealnie oddaje poczucie przejściowości i powrotu, obecne w pierwszych wersach utworu.

Centralnym motywem „Deszczu na betonie” jest zderzenie dwóch światów, które gryzą się w głowie narratora: pragnienia pozostania niezależnym twórcą i kuszącego widma platynowych płyt, symbolizujących komercyjny sukces. Taco otwarcie przyznaje: „Chcę być poza głównym nurtem, ale kusi widmo platyn / Z jednej strony chciałbym kiedyś znów się wzruszyć pisząc rapy / Z drugiej chciałbym robić hajs, nie czuć w sumie nic poza tym”. To szczere wyznanie ukazuje dylemat, z którym mierzy się wielu artystów, balansując między autentycznością a presją rynku. Powrót „ekspresem do Warszawy” i odcięcie się od niedawnej relacji („Zostawiłem ją w hotelu / Mówiąc 'Lecę, bo mam sprawy'”) może symbolizować chęć skupienia się na twórczości i uporządkowaniu spraw, choć towarzyszy temu silne poczucie straty i tęsknoty.

Kluczowym elementem piosenki jest zmysłowy i niezwykle sugestywny refren: „Twoja skóra pachnie jak ostatnie dni wakacji / Dziś powietrze pachnie jak ostatnie dni wakacji / Deszcz na betonie, deszcz na betonie”. Ten obraz, powracający niczym mantra, doskonale oddaje ulotność chwil i nostalgię za minionym, beztroskim czasem. Zapach skóry ukochanej osoby staje się synonimem letniego, przemijającego szczęścia, a kontrast między nim a „deszczem na betonie” podkreśla tęsknotę za ciepłem w zurbanizowanym, chłodnym świecie. Powracające pytanie „Po co mi ten pociąg, skoro ciebie nie ma na stacji?” oraz porównanie urywającej się melodii do Hejnału Mariackiego wzmacnia poczucie straty i niemożności pełnego cieszenia się podróżą bez tej jednej, ważnej osoby.

W drugiej zwrotce Taco odchodzi od patosu, opisując obecność ukochanej osoby w sposób niezwykle przyziemny, a przez to głęboko autentyczny. Nie porównuje jej do „daru od losu” czy „kwiatu lotosu”, lecz do prostych, codziennych przyjemności: „zapachu porządnej kawy”, „krótkiego rękawa w letni dzień”, „zapachu koszonej trawy” czy „szumu winyla o poranku”. To piękna metafora miłości, która nie potrzebuje wzniosłych deklaracji, by być wartościową i głęboką. Jest jak „nieoczekiwany zwrot podatku” czy „długi weekend” – coś, co poprawia jakość życia, przynosząc ukojenie w korporacyjnym świecie. Dźwięk ulewy, która „tłucze o beton” i „bębni w szyby”, staje się tłem dla tej bliskości, podkreślając intymność chwili, nawet jeśli to jedynie wspomnienie lub wyobrażenie.

Piosenka jest również częścią większego konceptu albumu „Marmur”, który, jak opisywała Wikipedia, stanowi opowieść o podróży rapera do fikcyjnego Hotelu Marmur i poznaniu tam tajemniczej osoby. Produkcja autorstwa Rumaka nadaje utworowi charakterystyczny, hipnotyzujący klimat, który idealnie współgra z introspekcyjnym tekstem. Koniec utworu, a zwłaszcza dodatkowa zwrotka pochodząca z wersji „Deszcz na betonie (?) II” z płyty „Marmur”, wprowadza nowy, zaskakujący wymiar. Narrator, wysiadający na peronie w Warszawie, doświadcza poczucia dezorientacji i upływu czasu: „Pociąg równie pusty, na peronie wiatr niesie przeciąg / 'Ile byliśmy w Marmurze' - pytam, 'Nie wiem, z miesiąc?'”. Widzi swoje odbicie z „grubymi zmarszczkami na powiece”, wyglądając jakby miał „siedemdziesiąt” lat. To niemal dystopijna wizja starości i zdezorientowania, która sugeruje, że pobyt w „Marmurze” (metafora ucieczki, odosobnienia, być może także sukcesu i jego konsekwencji) odcisnął na nim głębokie piętno, a czas w nim spędzony wydaje się nierealny. Olśnienie, że „życie było jednak nieco szybsze”, mimo tknięcia w spowolnieniu przez „skłonności neurotyczne”, stanowi gorzkie podsumowanie doświadczeń, ukazując, że nawet w chwilach pozornego spokoju i izolacji, czas nieubłaganie biegnie naprzód.

„Deszcz na betonie” to utwór, który w mistrzowski sposób łączy osobiste rozterki z uniwersalnymi tematami, takimi jak tęsknota, samotność, poszukiwanie tożsamości w obliczu sukcesu i nieuchronność przemijania. Jest to głęboka i wielowymiarowa opowieść, która, mimo swojego rapowego sznytu, dotyka wrażliwości słuchaczy niezależnie od ich preferencji muzycznych.