Interpretacja Ballrooms of Mars - T. Rex

Utwór „Ballrooms of Mars” z 1972 roku, pochodzący z siódmego albumu studyjnego T. Rex, The Slider, to prawdziwa perła glam rocka, która łączy kosmiczną poezję Marca Bolana z hipnotyzującym brzmieniem. Piosenka, nagrana w słynnych Strawberry Studios we Francji, co było zabiegiem mającym na celu uniknięcie brytyjskich podatków, otwiera przed słuchaczem surrealistyczny, a zarazem głęboko osobisty świat. Jest to jeden z tych utworów T. Rex, gdzie Marc Bolan, znany ze swoich poetyckich i neo-romantycznych tekstów, maluje obrazy pełne symboliki, dalekie od "bezsensownego bełkotu", jak czasem niesprawiedliwie zarzucano jego liryce.

Początkowe wersy, „You gonna look fine / Be primed for dancing / You're gonna trip and glide / All on the trembling plane”, wprowadzają nas w atmosferę oczekiwania, przygotowania do jakiegoś rytuału, być może właśnie do tańca życia. „Drżąca płaszczyzna” może symbolizować ulotność egzystencji lub niestabilność świata, po którym poruszają się bohaterowie. „Diamentowe dłonie” (Your diamond hands) ułożone z różami, wiatrem, samochodami i ludźmi z przeszłości sugerują skumulowanie piękna, ulotności i pamięci w gestach, w osobie, do której Bolan się zwraca. Róże często symbolizują miłość i piękno, ale też przemijanie. Włączenie „wiatru i samochodów” oraz „ludzi z przeszłości” wzmacnia poczucie nostalgii i ulotności, sugerując, że podmiot liryczny patrzy na kogoś z perspektywy czasu lub utraty.

W refrenie pojawia się najbardziej enigmatyczny i tytułowy obraz: „And gripped in the arms / Of the changeless madman / We'll dance our lives away / In the Ballrooms of Mars”. „Niezmienny szaleniec” (changeless madman) to postać tajemnicza, być może symbolizująca fatum, przeznaczenie, a może nawet jakąś mroczną, kontrolującą siłę. „Sale Balowe Marsa” to metafora miejsca, które istnieje na granicy życia i śmierci, ziemi i niebios. Wiele interpretacji wskazuje na to, że jest to wspólna płaszczyzna dla tych, którzy stracili siebie nawzajem, gdzie mogą ponownie się spotkać i spędzić wieczność na tańcu, wolni od ziemskich ograniczeń. Taniec jest tu motywem wolności i beztroski. Ta kosmiczna przestrzeń jest zarazem ucieczką i ostatecznym przeznaczeniem.

Dalej utwór zyskuje na mroczności: „You talk about day / I'm talking 'bout night time / When the monsters call out / The names of men”. Bolan wyraźnie przeciwstawia „dzień” (czyli jawę, światło) „nocy”, która w jego interpretacji jest czasem, gdy ujawniają się potwory. To przejście od glam rockowego blichtru do bardziej ponurych, egzystencjalnych refleksji. Marc Bolan odwołuje się tu do Boba Dylana i Alana Freeda, mówiąc, że „Bob Dylan knows / And I bet Alan Freed did / There are things in night / That are better not to behold”. Bolan, będący wielkim fanem Dylana, wierzył, że ten rozumie złożoność pewnych spraw, o których śpiewa. Pojawiły się teorie, że Marc Bolan mógł sugerować, iż te ikony muzyki zawarły „pakt z diabłem” w zamian za sławę, nawiązując do wywiadu Dylana z 2004 roku, w którym mówił o „umowie z głównym dowódcą”.

Postać, do której Bolan się zwraca, nabiera coraz bardziej drapieżnych cech: „You dance / With your lizard leather boots on / And pull the strings / That change the faces of men / You diamond browed hag / You're a glitter-gaunt gangster”. To „diamentowo-brwa czarownica” i „brokatowy, wychudzony gangster” jest opisywana jako manipulator, który „pociąga za sznurki”, zmieniając losy ludzi. Ta linijka może odnosić się do potężnych sił przemysłu muzycznego, blichtru i fałszu, które Bolan dostrzegał w świecie celebrytów.

Na koniec, Bolan wymienia kolejne ikony: „John Lennon knows your name / And I've seen his”. Marc Bolan mógł otrzymać pewne informacje od Ringo Starra, który fotografował okładkę albumu The Slider i spędzał wówczas dużo czasu z Bolanem. To zdanie jest szczególnie intrygujące w kontekście teorii o „pakcie z diabłem”, sugerując, że Lennon również był świadomy tych mrocznych sił lub ich częścią. Sam utwór jest często opisywany jako „przerażająca oda miłości/nienawiści” do wspomnianej „czarownicy”, a jego muzyczne tło to psychodeliczna wersja ballady z lat 50. z „dziwnymi akordami” i „nawiedzającą” atmosferą, którą Tony Visconti wzbogacił echem na wokalu Bolana.

„Ballrooms of Mars” to utwór, który z jednej strony celebruje glamourowy eskapizm i taniec jako wyzwolenie, a z drugiej strony zagłębia się w mroczne zakamarki sławy, manipulacji i tajemnic, które kryją się pod powierzchnią blichtru. To złożona i fascynująca kompozycja, która pozostaje jedną z najbardziej cenionych piosenek T. Rex, pojawiając się nawet w popularnych filmach jak Szkoła rocka czy Witaj w klubie.