Interpretacja Breakfast in America - Supertramp

Interpretacja utworu "Breakfast in America" zespołu Supertramp, napisanego głównie przez Rogera Hodgsona, jest wielowymiarowym spojrzeniem na marzenia, rozczarowania i idealizację Ameryki widzianej oczami brytyjskiego młodzieńca. Piosenka, będąca utworem tytułowym z niezwykle udanego albumu z 1979 roku, narodziła się z młodzieńczych fantazji Hodgsona, który napisał ją w wieku około 17-19 lat, jeszcze zanim sam przeniósł się do Kalifornii w 1973 roku.

Tekst rozpoczyna się od słów "Take a look at my girlfriend, she's the only one I got / Not much of a girlfriend, never seem to get a lot", które od razu wprowadzają element niezadowolenia z obecnej rzeczywistości. Ta "dziewczyna" może być metaforą dla życia, które prowadzi podmiot liryczny – życia pozbawionego ekscytacji i spełnienia. Roger Hodgson w wywiadach przyznawał, że w tamtym czasie prawdopodobnie nie miał dziewczyny, a nawet gdyby miał, "nie trwałoby to długo po tym". Rick Davies, współautor utworów Supertramp, początkowo nie był fanem tego "banalnego" tekstu, ale Hodgson postanowił go zachować.

Centralnym motywem utworu jest pragnienie ucieczki i podróży do Ameryki: "Take a jumbo across the water, like to see America / See the girls in California". To odzwierciedla fascynację Ameryką, jaka panowała w Wielkiej Brytanii, częściowo podsycana sukcesem Beatlesów, którzy wcześniej podbili Stany Zjednoczone. Kalifornia, z jej słonecznymi plażami i "pięknymi dziewczynami", jawi się jako ziemia obiecana, symbol wolności i możliwości. Ta naiwna perspektywa jest kluczowa dla zrozumienia przesłania piosenki. Podmiot liryczny ma nadzieję, że jego marzenia się spełnią, ale jednocześnie czuje bezradność: "I'm hoping it's going to come true but there's not a lot I can do".

W kolejnej zwrotce pojawia się element ironii i satyry: "Could we have kippers for breakfast, mummy dear, mummy dear / They got to have 'em in Texas, cos everyone's a millionaire". Kippers, czyli wędzone śledzie, to tradycyjne brytyjskie danie śniadaniowe. Zestawienie ich z Teksasem, gdzie "wszyscy są milionerami", ukazuje naiwne, wręcz komiksowe wyobrażenie o amerykańskim bogactwie i stylu życia. W rzeczywistości, kippers nie są typowym elementem amerykańskiego śniadania, a w Teksasie ludzie woleliby boczek i kiełbasę. Ta linijka doskonale oddaje różnicę między wyobrażeniem o Ameryce a rzeczywistością. Hodgson opisał to jako "zabawne myśli, po prostu zapisywanie pomysłów, gdy przychodziły".

Następne wersy: "I'm a winner, I'm a sinner, do you want my autograph? / I'm a loser, what a joker / I'm playing my jokes upon you while there's nothing better to do", wprowadzają motyw sprzecznej samooceny i gry pozorów. Podmiot liryczny waha się między byciem "zwycięzcą" a "przegranym", grając żarty na innych, co Roger Hodgson wskazał jako podsumowanie utworu – to po prostu "szum w głowie". Ta część tekstu może być również subtelną krytyką celebryckiego stylu życia i presji bycia kimś ważnym, co często jest kojarzone z "amerykańskim snem".

Wielu słuchaczy interpretowało cały album "Breakfast in America" jako satyrę na Stany Zjednoczone i ich kulturę konsumpcjonizmu. Chociaż członkowie Supertramp, w tym Hodgson, często podkreślali, że ich odniesienia do amerykańskiej kultury były czysto przypadkowe i nie zamierzano satyry, piosenka niewątpliwie oddaje pewne stereotypy i upraszczenia w postrzeganiu Ameryki przez Brytyjczyków. Tekst piosenki ukazuje ludzi – dziewczynę, matkę – jako obiekty, które mają pomóc w osiągnięciu modnego "amerykańskiego snu", który sam w sobie jest przedstawiony jako płytki i głupi.

Album, w tym utwór tytułowy, został stworzony w okresie, gdy Supertramp celowo dążyło do większej komercyjności i popowego brzmienia, odchodząc od bardziej rozbudowanych, konceptualnych form z wcześniejszych płyt. Mimo początkowych oporów Ricka Daviesa co do nazwy albumu, Hodgson przeforsował "Breakfast in America", uznając go za "zabawny tytuł", który pasował do "zabawnego nastroju albumu". Piosenka charakteryzuje się wykorzystaniem starego fisharmonii (pump organ), które Hodgson znalazł w wieku 17 lat. W nagraniu John Helliwell zagrał solo na klarnecie.

"Breakfast in America" to utwór pełen nostalgii za wyidealizowanym obrazem, odrobiny naiwności i subtelnej kpiny, a jednocześnie jest świadectwem marzeń o lepszym życiu, które w istocie mogło być równie iluzoryczne jak wyobrażenia o teksańskich milionerach jedzących kippers na śniadanie. Ostatecznie piosenka, podobnie jak cały album, stała się ogromnym sukcesem, sprzedając ponad 20 milionów egzemplarzy na całym świecie i będąc najlepiej sprzedającym się albumem w 1979 roku. Roger Hodgson do dziś wykonuje ten utwór na swoich solowych koncertach, podkreślając jego ponadczasowość i to, jak głębokie relacje z nim mają fani.