Utwór „Don't Leave Me Now” zespołu Supertramp to poruszająca ballada z albumu ...Famous Last Words... z 1982 roku, wyrażająca głęboki strach przed opuszczeniem i samotnością. Piosenka, charakteryzująca się minimalistycznym tekstem i intensywnym, emocjonalnym wykonaniem, koncentruje się na rozpaczliwym błaganiu o pozostanie, podkreślając wrażliwość i zależność podmiotu lirycznego od drugiej osoby.

Tekst utworu wielokrotnie powtarza tytułowe „Don't leave me now” (Nie opuszczaj mnie teraz), co odzwierciedla paniczny lęk przed porzuceniem. Obrazy malowane w kolejnych strofach są niezwykle sugestywne i wzmacniają poczucie osamotnienia i bezradności. „Leave me out in the pouring rain / With my back against the wall” (Zostaw mnie na ulewnym deszczu / Ze swoimi plecami przy ścianie) to metafora skrajnie trudnej sytuacji, w której bohater czuje się bezbronny i pozbawiony wsparcia. Deszcz symbolizuje łzy, smutek i nawałnicę emocji, która go zalewa, podczas gdy „plecy przy ścianie” oznaczają brak odwrotu i wyjścia z położenia.

W dalszych wersach pojawiają się obrazy narastającej ciemności i izolacji: „Leave me out with nowhere to go / And the shadows start to fall” (Zostaw mnie, nie mając dokąd pójść / I cienie zaczynają padać), a także „Leave me out on this lonely road / As the wind begins to howl” (Zostaw mnie na tej samotnej drodze / Gdy wiatr zaczyna wyć). Te opisy nasuwają skojarzenia z wędrówką przez życie bez celu i kierunku, w obliczu zbliżającej się nocy, która symbolizuje ciemne czasy, depresję lub nawet śmierć. Wyjący wiatr potęguje uczucie osamotnienia i wewnętrznego chaosu.

Refren „All alone on this darkest night / Feeling old and cold and grey” (Całkowicie sam w tę najciemniejszą noc / Czując się staro, zimno i szaro) to kluczowy moment utworu, który ujawnia głęboką obawę przed starością i samotnym starzeniem się. Podmiot liryczny nie tylko boi się teraźniejszego opuszczenia, ale także konsekwencji tego opuszczenia w przyszłości, gdzie widzi siebie jako osobę zniszczoną, pozbawioną życia i radości. Ta wizja jest wzmocniona przez finalne „Leave me holding an empty heart / As the curtain starts to fall / All alone in this crazy world / When I'm old and cold and grey and time is gone...” (Zostaw mnie trzymającego puste serce / Gdy kurtyna zaczyna opadać / Całkowicie sam w tym szalonym świecie / Kiedy jestem stary, zimny i szary, a czas minął...). „Puste serce” to symbol utraconej miłości i sensu życia, a „opadająca kurtyna” może oznaczać koniec pewnego etapu, zakończenie związku, a nawet zbliżający się koniec życia.

Utwór „Don't Leave Me Now” został skomponowany przez Ricka Daviesa, a wokalnie wykonany przez niego samego. Piosenka znalazła się na albumie ...Famous Last Words..., który był ostatnim albumem Supertramp przed odejściem Rogera Hodgsona, jednego z głównych twórców i wokalistów zespołu. Ten kontekst sprawia, że teksty Daviesa na tym krążku, w tym „Don't Leave Me Now”, są często interpretowane jako osobiste odniesienia do rozpadającego się partnerstwa twórczego i trudności, z jakimi borykali się członkowie zespołu. Choć Rick Davies nigdy nie potwierdził tego bezpośrednio, wiele utworów na albumie rezonowało z tematem rozstania i pożegnań, co idealnie pasuje do ogólnego tonu i przesłania „Don't Leave Me Now”. Davies słynął z pisania bardziej introspekcyjnych i melancholijnych piosenek niż Hodgson, co jest wyraźnie widoczne w tym utworze.

Piosenka podkreśla uniwersalny lęk przed opuszczeniem i związany z nim ból. Jest to krzyk o bliskość, o utrzymanie więzi w obliczu trudności i starości. Minimalistyczne instrumentarium, często zdominowane przez fortepian i subtelne smyczki, dodaje utworowi intymności i melancholii, pozwalając w pełni wybrzmieć emocjonalnej głębi tekstu.
...Famous Last Words... był albumem, na którym napięcia między Daviesem a Hodgsonem osiągnęły punkt kulminacyjny, prowadząc do jego odejścia. Wiele piosenek na płycie, w tym „Don't Leave Me Now”, odzwierciedla ten wewnętrzny konflikt i poczucie straty, które towarzyszyło zarówno twórcom, jak i fanom zespołu. Piosenka staje się więc nie tylko osobistym wyznaniem strachu przed samotnością, ale także subtelnym komentarzem do końca pewnej ery w historii Supertramp.