„Zniechęcenie” Starego Dobrego Małżeństwa to utwór, który z niezwykłą intensywnością oddaje pragnienie ucieczki od świadomej egzystencji, dążenie do absolutnej nicości i zapomnienia. Piosenka, oparta na tekście Jana Rybowicza i z muzyką Krzysztofa Myszkowskiego, znalazła się na albumie zespołu Tabletki ze słów wydanym w 2006 roku. Jest to pierwsza płyta SDM, na której wykorzystano wiersze Rybowicza.

Tekst rozpoczyna się od bezpośredniego i niezwykle silnego wezwania: „Zasnąć nareszcie, nie zbudzić się nigdy. Spać doskonale, w pustce doskonałej”. To nie jest zwykłe pragnienie odpoczynku, lecz głęboka tęsknota za całkowitym ustaniem, za stanem, który jest synonimem śmierci, ale przedstawionym jako perfekcyjna forma bytu – „pustka doskonała”. Podkreślenie słowa „doskonałej” w kontekście pustki sugeruje, że podmiot liryczny odnajduje w niej ostateczne ukojenie, uwolnienie od wszelkich niedoskonałości i cierpień, jakie niesie ze sobą życie.

Dalej tekst staje się bardziej filozoficzny: „Nie być - być pustką, która nie istnieje. Ale istnieje, bośmy ją nazwali”. To subtelne rozważanie nad naturą nicości. Chociaż pustka w swej istocie nie jest bytem, ludzki umysł, zdolny do konceptualizacji, nadaje jej formę poprzez samo nazwanie. W ten sposób pragnienie nieistnienia paradoksalnie tworzy pewien rodzaj istnienia dla samej idei pustki. To ukazuje niemożność całkowitego wyłączenia się z procesu myślenia i definiowania, nawet w obliczu dążenia do unicestwienia. Wielokrotne powtórzenia słowa „Spaść” („Spaść. Spać. Spać.”, a potem w refrenie „Spaść, spać, spać doskonale, spać”) działają jak mantra, wzmacniając hipnotyczny efekt i obsesyjny charakter tego pragnienia.

W kolejnych zwrotkach podmiot liryczny precyzuje swoją wizję nieistnienia: „Spaść - jak kamień, nie zbudzić się nigdy. Już do niczego.”. Porównanie do kamienia symbolizuje totalną bierność, brak świadomości i nieodwracalność. Jest to rezygnacja z jakiegokolwiek celu czy sensu. Co więcej, następuje tu odrzucenie tradycyjnych koncepcji życia pozagrobowego: „Niech tam rajskie raje trwają w wieczności. Spać, być wiecznością, więc być doskonałym. Być wieczną pustką, cokolwiek to znaczy.”. Rajskie obietnice zostają zignorowane na rzecz własnej, mrocznej, ale upragnionej wieczności w formie „wiecznej pustki”. Zwrot „cokolwiek to znaczy” dodatkowo podkreśla rezygnację z potrzeby zrozumienia tego stanu – wystarczy sama perspektywa jego istnienia i doskonałości.

Finałowe wersy utworu wzmacniają totalny charakter rezygnacji z życia i jakiejkolwiek jego kontynuacji: „Nie wstać już nigdy, do niczego, po co. Nie zmartwychwstawać ni w ciele, ni w kwiatach. Już nie być deszczem ni podmuchem wiatru. Żmiją, jaszczurką. W ogóle już nie być, nie być już nigdy. Spać.”. To jest ostateczne zerwanie z cyklem życia i śmierci, z reinkarnacją, z istnieniem w jakiejkolwiek formie – fizycznej, duchowej, a nawet symbolicznej. Podmiot liryczny nie chce być już częścią natury, ani w postaci efemerycznych zjawisk jak deszcz czy wiatr, ani w formie żywych stworzeń. Chce po prostu przestać być. Tytułowe zniechęcenie jest tu niemalże eufemizmem dla głębokiego egzystencjalnego wyczerpania i pragnienia absolutnego spokoju, który może przynieść jedynie unicestwienie.

Stare Dobre Małżeństwo, znane z wrażliwego podejścia do poezji śpiewanej i bliskiego związku z twórczością takich poetów jak Edward Stachura czy Adam Ziemianin, w „Zniechęceniu” mierzy się z tematem niezwykle trudnym i uniwersalnym. Zespół, na czele z charyzmatycznym Krzysztofem Myszkowskim, od ponad trzech dekad wypełnia sale koncertowe, a ich publiczność dojrzewa wraz z nimi, podążając wiernie ich śladem. Zniechęcenie na tle innych, często bardziej optymistycznych lub kontemplacyjnych utworów SDM, wyróżnia się surowością i bezkompromisowością w podejściu do tematu. Utwór ten doskonale oddaje stan melancholii, tęsknoty, smutku, czy właśnie zniechęcenia, które, jak zauważa się w szerszym kontekście literatury, często pojawiają się w poezji, stanowiąc wyraz głębokich stanów psychicznych człowieka. Piosenka, mimo swojego ciężaru gatunkowego, staje się dla słuchacza przestrzenią do refleksji nad własną kruchością, poszukiwaniem sensu lub jego brakiem, a także nad ostatecznym końcem, który w tej interpretacji jawi się jako jedyna droga do „doskonałości”.