Interpretacja Scream Thy Last Scream - Pink Floyd

Utwór "Scream Thy Last Scream" to prawdziwy artefakt w dyskografii Pink Floyd, stanowiący fascynujące okno na burzliwy okres twórczości Syda Barretta, który był głównym autorem tej kompozycji. Nagrana w dniach 7-8 sierpnia 1967 roku, podczas tych samych sesji co "Set the Controls for the Heart of the Sun", piosenka miała pierwotnie ukazać się jako singiel Pink Floyd po "See Emily Play", z "Vegetable Man" na stronie B. Jednakże, EMI dwukrotnie wstrzymało jej wydanie, uznając utwory za zbyt niekomercyjne. Ta decyzja miała znaczący wpływ na pogłębiający się kryzys psychiczny Barretta i jego rosnące uzależnienie od narkotyków, co ostatecznie doprowadziło do jego odejścia z zespołu. Piosenka była przez lata dostępna jedynie na bootlegach, aż do jej oficjalnego wydania w 2016 roku na box secie The Early Years 1965–1972.

Warstwa muzyczna "Scream Thy Last Scream" jest równie chaotyczna i niepokojąca, co jej tekst. Charakteryzuje się kilkoma zmianami tempa, partią wokalną Barretta, która została przyspieszona i podwójnie śledzona, podczas gdy perkusista Nick Mason śpiewa jednocześnie normalną partię – co jest jednym z nielicznych przypadków jego wokalnego udziału w nagraniach Floydów. Gilmour w 2002 roku wspominał, że Mason miał główny wokal w tym utworze. Pojawiają się tu również dźwięki dzwonków, odgłosy tłumu oraz instrumentalna sekcja, która stopniowo przyspiesza, z solówkami gitary wah-wah i partiami klawiszowymi, wszystko to splecione z surrealistycznymi, niemal nonsensownymi tekstami. Przyspieszony wokal Barretta bywa opisywany jako "wiewiórka na speedzie", dodając piosence absurdalnego wymiaru.

Tekst utworu to prawdziwa kopalnia enigmatycznych obrazów i potencjalnych interpretacji. Fraza "Scream thy last scream old woman with a casket" (Krzycz swój ostatni krzyk, staruszko z trumną) powtarza się kilkukrotnie, wprowadzając motyw śmierci i końca. Niektórzy widzą w tym gniewne wyśmiewanie konserwatywnych postaw i publicznego postrzegania Pink Floyd w tamtych czasach, sugerując, że "staruszka z trumną" symbolizuje umierające, przestarzałe poglądy. Liryki takie jak "Blam blam your pointers point your pointers" (Blam blam wasze wskazówki wskazują wasze wskazówki) mogą być odczytywane jako oskarżenia lub wytykanie palcem, skierowane pod adresem zespołu.

Kolejne wersy: "Waddle with apples to crunchy Mrs. Stores / She'll be scrumping for apples on all fours" (Kuśtykaj z jabłkami do chrupiącej pani Stores / Będzie kradła jabłka na czworakach) bywają interpretowane jako nawiązanie do konsumpcjonizmu, być może w kontekście innej piosenki Barretta, "Apples and Oranges". Scena "kradzenia jabłek na czworakach" może sugerować podporządkowanie się starym ideałom lub codziennym, prozaicznym obowiązkom. Istnieje również mroczniejsza, spekulatywna interpretacja, która łączy tekst z osobistą traumą Barretta – śmiercią jego ojca i domniemanym, późniejszym przekonaniem, że matka zabiła ojca. W tym ujęciu, "szalona staruszka z trumną" staje się ukrytym obrazem matki Barretta, a cały utwór wyrazem jego głębokiej depresji i załamania.

Druga zwrotka, "Fling your arms madly old lady with a daughter / Flat tops of houses, mouses, houses / Flittin and hittin and fittin quack quack / Watching the telly till all hours - telly time!" (Miotaj ramionami szalona staruszko z córką / Płaskie dachy domów, myszy, domy / Flicząc i uderzając i dopasowując kwak kwak / Oglądając telewizor do późnych godzin – czas na telewizor!) wprowadza obrazy domowego życia, które stają się groteskowe i niemal bezcelowe. "Oglądanie telewizora do późnych godzin" może symbolizować bezczynność i konformizm, a zarazem, w kontekście krytyki konserwatyzmu, być ironicznym komentarzem do powszedniego, nudnego życia. Jeden z interpretatorów sugeruje, że piosenka może być śpiewana z perspektywy owadów, które czekają na śmierć staruszki, aby zjeść jej ciało, a przyspieszone wokale i dziwne obrazy wpisują się w tę surrealistyczną wizję. W tej optyce, "wskazówki" to ludzkie ręce, a "kradzenie jabłek na czworakach" odnosi się do rozkładu.

Sama piosenka jest postrzegana jako "ostatni krzyk Syda" i "przeczucie jego odejścia". David Gilmour i Roger Waters, członkowie Pink Floyd, w 1988 roku zablokowali włączenie "Scream Thy Last Scream" do kompilacji rarytasów Barretta, Opel, uznając ją za "zbyt intensywną" i "niedyskretną", niczym "słowa z fotela psychiatry". To świadczy o tym, jak głęboko ten utwór odzwierciedlał stan psychiczny Barretta. Pomimo, że nigdy nie doczekał się komercyjnego wydania jako singiel, a nawet powstał do niego film promocyjny w reżyserii Spike’a Hawkinsa (podobno zaginiony w pożarze domu), ukazujący zespół uciekający przed duchem w kocu, "Scream Thy Last Scream" pozostaje kluczowym, choć niepokojącym, świadectwem geniuszu i upadku jednego z najbardziej oryginalnych umysłów w historii rocka.