Interpretacja Black Wizard - Sorcery

Tekst piosenki "Black Wizard" autorstwa szwedzkiej death metalowej grupy Sorcery zanurza słuchacza w mrocznej narracji o starciu śmiertelnika z potężną, złowrogą siłą. Utwór, który pojawił się na kultowym demo zespołu z 1987 roku, a następnie na ich debiutanckim albumie Bloodchilling Tales z 1991 roku, jest klasycznym przykładem wczesnego death metalu, zarówno pod względem muzycznym, jak i lirycznym, czerpiąc inspiracje z horroru, okultyzmu i ciemnej fantastyki. Wczesne dema Sorcery, w tym to zawierające "Black Wizard", były kluczowe dla ukształtowania brzmienia szwedzkiego death metalu, a ich surowa energia i satanistyczna tematyka mocno wyróżniały się na tle ówczesnej sceny metalowej. Utwór jest często uznawany za jeden z flagowych numerów zespołu, który doskonale oddaje ich stylistykę i mroczną estetykę.

Początek utworu kreuje niezwykle ponury pejzaż: "He walk through the mist and rain so cold / And nothing is grown on this evil ground". Protagonista wkracza w miejsce przesiąknięte złem, gdzie natura jest jałowa i zimna. Odkrywa "grave of gold" – złoty grób, będący reliktem "ancient time when war was sound". Może to symbolizować ukryte bogactwo, ale równie dobrze zakazaną wiedzę lub moc, która przetrwała wieki. Sam protagonista wydaje się być poszukiwaczem, być może archeologiem ciemności, wędrującym po nekropolii przeklętej ziemi.

Kolejna zwrotka zagłębia się w akt nekromancji lub desperackiego poszukiwania: "He try to read the symbols that he know was a name / The name of a wizard who was a disciple of hell". Bohater odcyfrowuje imię czarnoksiężnika, ucznia piekła, co wskazuje na jego świadome dążenie do kontaktu z mrocznymi siłami. Jego postawa jest śmiała, niemal zuchwała: "With no fear he open the coffin he’ll take the blame". To podkreśla jego determinację, gotowość na konsekwencje. Rysuje krąg, być może ochronny, lub będący częścią rytuału, podczas gdy wokół niego unosi się "rotten smell", potęgujący nastrój grozy i rozkładu. Ta scena nawiązuje do klasycznych motywów horroru, gdzie ciekawość i ambicja prowadzą do otwarcia bram do tego, co zakazane.

Kluczowym momentem w piosence jest monolog tytułowego Czarnoksiężnika: "I am the wizard / Through darkness and evil I rise / Seven flames of hell is await / Behind pandemonium’s golden gate / I will not die / You can’t kill me". To oświadczenie jest deklaracją jego potęgi, niemal boskiej, choć piekielnej. Czarnoksiężnik przedstawia się jako istota nieśmiertelna, związana z najgłębszymi czeluściami piekła (Pandemonium to stolica Piekła w Raju Utraconym Miltona). Jest to moment, w którym zagrożenie przestaje być abstrakcyjne, a staje się namacalne i przerażająco osobiste.

Dalszy rozwój akcji pokazuje bezsilność protagonisty wobec tej mocy. Próbuje zapalić "holy candle but it will not burn", co symbolizuje utratę nadziei i brak jakiejkolwiek boskiej interwencji w tym przeklętym miejscu. "He feel the forces he must go down / Down in the ghostly darkness where there’s no return / Nothing there except the wizards evil crown". Bohater zostaje wciągnięty w otchłań, gdzie jedynym panującym symbolem jest korona czarnoksiężnika, znak jego absolutnej władzy. To sugeruje, że jego zejście w mroki było nieuchronne, a on sam stał się pionkiem w grze potężniejszych sił.

Kulminacja następuje w przedostatniej zwrotce: "He hear a demoniac laugh he turn his head / The wizard coming close he’s body needs your soul / Magic against magic a fight for life and dead / Who is the strongest gonna win the whole". Czarnoksiężnik zmaterializował się, a jego celem jest dusza protagonisty. Następuje ostateczne starcie, walka na śmierć i życie, pojedynek magii, choć tekst sugeruje, że szanse są nierówne. To klasyczny motyw walki dobra ze złem, choć tutaj zło ma wyraźną przewagę.

Ostatnie wersy utworu nie pozostawiają złudzeń co do wyniku: "Now we know cause thunder and lightning salute evil this night / Cause the disciples of hell has won this holy fight". Burza, towarzyszące jej grzmoty i błyskawice, stają się zwiastunami i hołdem dla triumfu zła. Uczniowie piekła, na czele z Czarnoksiężnikiem, wygrywają tę "świętą walkę", co może być ironicznym komentarzem do pozornej „świętości” lub moralności, która zostaje unicestwiona. Piosenka kończy się bez happy endu, zło triumfuje, a nadzieja zostaje pogrzebana wraz z duszą bohatera. Jest to charakterystyczne dla wczesnego death metalu, który często przedstawiał nihilistyczne i pesymistyczne wizje świata, gdzie człowiek jest bezsilny wobec potężniejszych, często nadprzyrodzonych sił.