Utwór „Halloween” szwedzkiej death metalowej grupy Sorcery to mroczne, bluźniercze epitafium, będące programowym otwarciem ich debiutanckiego dema „The Arrival” z 1987 roku. Piosenka, stanowiąca numer jeden na tej legendarnej, limitowanej do stu kopii kasecie, od razu zanurza słuchacza w świat okultyzmu, satanizmu i totalnej destrukcji chrześcijańskich dogmatów, będąc esencją wczesnego, surowego metalu ekstremalnego. Zespół świadomie dążył do stworzenia nowego gatunku, który nazwał „Occult Metal”.

Tekst rozpoczyna się od klasycznego obrazu nocy „Black is the night, the cemetery in silence”, natychmiast wprowadzając w złowrogą atmosferę cmentarza o północy – symbolu granicy między światami i czasu przebudzenia zmarłych. Uderzenie dzwonu o północy to nie tylko znak godziny duchów, ale też „the demon bell”, który zapowiada „The dead will rise, from the heart of hell!”. To pobudka nie tylko dla zmarłych, ale i dla demonicznych sił, zwiastująca triumf zła. Paliwem dla tej atmosfery są obrazy świec lśniących w „ghostly hour” i kręgów rysowanych wokół grobów, co sugeruje rytuały okultystyczne i nekromancję mające na celu przywołanie istot z „land of Hades”. Przesłanie przybywa na „bloodstained wings”, co może symbolizować ofiarę lub zapowiedź przemocy.

Kolejne zwrotki bezkompromisowo atakują religię chrześcijańską. Linia „The suppressant proceeding will burn the cross, now the church belong to the dead” otwarcie głosi upadek kościoła i jego przejęcie przez siły ciemności. Jezus jest przedstawiony jako „Jesus the deceiver will deceive you again”, a wszelka nadzieja na pomoc ze strony „holy god” zostaje odrzucona. Jest to typowe dla wczesnego black i death metalu, gdzie antychrześcijańskie manifesty były filarem ideologicznym i lirycznym, mającym na celu szokowanie i wyrażanie buntu.

Centralna część utworu, otoczona powtarzającym się refrenem „Halloween”, to eskalacja satanistycznego szaleństwa. „This is the night, the night of doom” – to stwierdzenie podkreśla fatalistyczny, nieuchronny charakter tej nocy. „Witches and demons, dance around the chapel” – to obraz profanacji miejsca świętego, gdzie zło celebruje swój tryumf. Apogeum bluźnierstwa osiągnięte jest w wersach „Now the moon is turning black, we rape the virgin queen” oraz „We sacrifice a priest, by the sword he will die”. Te wstrząsające frazy nie tylko podkreślają brutalność i bezwzględność, ale także symboliczną profanację niewinności (Maryi, chrześcijaństwa) i bezpośrednie uderzenie w kapłaństwo. To „night of darkness, is the night of sin”, gdzie wszelkie moralne i religijne granice zostają przekroczone.

Interesującym aspektem jest fakt, że demo „The Arrival” było inspirowane twórczością Kinga Diamonda, a jego utwory miały tworzyć spójną historię. Choć „Halloween” Sorcery nie jest bezpośrednio związane z filmową serią o tym samym tytule, to w kontekście metalu, słowo to stało się synonimem grozy i satanistycznej celebracji, w przeciwieństwie do bardziej mainstreamowych interpretacji. Sama nazwa zespołu, Sorcery (czarnoksięstwo), doskonale odzwierciedla treść utworu, koncentrując się na mrocznych rytuałach i magii. Warto zaznaczyć, że jest to szwedzki Sorcery, by odróżnić go od amerykańskiego zespołu hard rockowego o tej samej nazwie.

Zakończenie utworu jest równie wymowne. „Back is the dawn cemeteries in silence / A new day has become, now the souls will rest in peace” – to chwilowy powrót do porządku, lecz jest on jedynie iluzoryczny. Natychmiast następuje odwrócenie chrześcijańskiej modlitwy „Jak było na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen” w proklamację: „Lucifer is the master, the beast has succeeded again / As it was in the beginning is new and ever shall be / Amen!”. To deklaracja wiecznego panowania Lucyfera i ostatecznego zwycięstwa zła. „Amen” w tym kontekście staje się szyderczym potwierdzeniem nowej, piekielnej epoki.

Podsumowując, „Halloween” Sorcery to agresywny i prowokacyjny hymn wczesnego death metalu, który odrzuca chrześcijańskie wartości na rzecz kultu ciemności i satanizmu, malując wizję świata opanowanego przez demony i czarnoksięstwo. Jego surowość i bezkompromisowość były charakterystyczne dla undergroundowej sceny lat 80., a jego teksty do dziś pozostają mocnym manifestem antyreligijnego buntu.