Interpretacja Tainted Love - Soft Cell

„Tainted Love” zespołu Soft Cell to niezaprzeczalnie jeden z najbardziej ikonicznych utworów lat 80., choć jego korzenie sięgają znacznie głębiej. Oryginalnie piosenka, skomponowana przez Eda Cobba, została nagrana przez amerykańską artystkę Gloria Jones w 1964 roku. Jej wersja, będąca stroną B singla „My Bad Boy's Comin' Home”, nie odniosła sukcesu komercyjnego i przeszła niezauważona na listach przebojów w USA i Wielkiej Brytanii. Jednak w latach 70. zyskała status kultowego hitu na brytyjskiej scenie Northern Soul, co ostatecznie zwróciło na nią uwagę Soft Cell. Marc Almond, wokalista Soft Cell, usłyszał ten utwór w klubie The Warehouse w Leeds, gdzie pracował w szatni, i od razu się w nim zakochał. Zespół, składający się z Almonda i Dave’a Balla, zdecydował się dodać go do swojego setu koncertowego jako cover.

Soft Cell, jako eksperymentalny zespół electro, inspirowany był twórczością Kraftwerk i Suicide, a także disco lat 70. i punkiem, co złożyło się na ich unikalne brzmienie. Ich wersja „Tainted Love” diametralnie różniła się od soulowego oryginału Glorii Jones. Zespół zwolnił tempo i dodał charakterystyczny, minimalistyczny riff syntezatorowy, który stał się natychmiast rozpoznawalny. Marc Almond wspominał, że wersja Soft Cell była zainspirowana bardziej wersją Ruth Swann z 1975 roku niż Glorii Jones. Nagranie Soft Cell powstało w półtora dnia, a wokal Almonda został zarejestrowany podczas pierwszego podejścia, podczas próby dźwięku, i to właśnie to nagranie trafiło na płytę. David Ball, twórca syntezatorowych partii, użył syntezatorów Korg, a producent Mike Thorne wprowadził zaawansowany Synclavier, co zaowocowało zderzeniem „naprawdę taniej i naprawdę drogiej technologii”. Perkusja, o charakterystycznych dźwiękach batów, została wykonana na ręcznych syntezatorach-perkusjach, a dźwięk fortepianu pochodził z Synclaviera.

Tekst piosenki doskonale oddaje stan toksycznego związku, który stał się emocjonalnie wyczerpujący i szkodliwy. Narrator wyraża potrzebę ucieczki od bólu, który partner wpycha mu w serce: „Sometimes, I feel I've got to run away / I've got to get away / From the pain you drive into the heart of me” (Czasami czuję, że muszę uciec / Muszę odejść / Od bólu, który wbijasz w moje serce). Miłość, która kiedyś mogła być czysta, teraz została zepsuta i skażona, co sugeruje sama fraza „Tainted Love”. Początkowe zauroczenie zamienia się w rozpaczliwą potrzebę uwolnienia się, mimo wciąż żywego uczucia: „Once, I ran to you, now I run from you / This tainted love you've given” (Kiedyś do ciebie biegłem, teraz przed tobą uciekam / Ta skażona miłość, którą mi dałeś). Słowa „Don't touch me please / I cannot stand the way you tease / I love you though you hurt me so / Now, I'm gonna pack my things and go” (Nie dotykaj mnie, proszę / Nie mogę znieść tego, jak mnie drażnisz / Kocham cię, choć tak bardzo mnie ranisz / Teraz spakuję swoje rzeczy i odejdę) doskonale oddają wewnętrzny konflikt i desperacką decyzję o odejściu, nawet jeśli jest to bolesne. Marc Almond uważał, że tekst odzwierciedlał jego własne uczucia, mówiąc, że „kochał tytuł i początkową linijkę: „Sometimes I feel I’ve got to run away”” i że „podsumowywało to, jak się czuł”. Warto również zauważyć, że Soft Cell zmieniło jedno słowo w tekście Cobba: „And you think love is to play, but I'm sorry I don't play that way” na „And you think love is to pray, but I'm sorry, I don't pray that way”.

Singiel Soft Cell, wydany w lipcu 1981 roku, stał się globalnym fenomenem. Odniósł sukces w 17 krajach, zajmując pierwsze miejsca na listach przebojów, w tym w Wielkiej Brytanii, Belgii, Kanadzie, RPA i Niemczech Zachodnich. W USA utwór spędził rekordowe 43 tygodnie na liście Billboard Hot 100. Mimo to, Soft Cell zarobiło niewiele na tym ogromnym hicie, ponieważ nie byli autorami piosenki, a na singlu 12-calowym znalazł się medley z coverem „Where Did Our Love Go” The Supremes, co ograniczyło ich tantiemy z praw autorskich. Marc Almond w wywiadzie z 2021 roku przyznał, że ten wybór był „najdroższym pomysłem w ich karierze”, kosztującym ich „miliony funtów”.

Występ Soft Cell w programie Top of the Pops z "Tainted Love" wywołał skandal, głównie ze względu na androgyniczny wygląd Marca Almonda. Ubrany w ćwiekowane bransoletki, czarny makijaż oczu i stylizację w stylu lat 60., Almond prowokował publiczność i rzucał wyzwanie normom genderowym, mimo ostrzeżeń wytwórni, by „nie ubierał się w ten sposób, bo ludzie pomyślą, że jest gejem”. Jak sam wspominał, wywołało to lawinę reakcji: „Ludzie chcieli mnie albo zabić, albo poślubić, albo przelecieć – niezależnie od płci”.

Co ciekawe, w latach 80., w obliczu epidemii AIDS, piosenka nabrała nowego, mrocznego znaczenia w społeczności gejowskiej. Pomimo tego, że została napisana znacznie wcześniej, jej tekst o „skażonej miłości” i potrzebie ucieczki, rezonował z obawami i bólem tamtych czasów. Zespół Coil, w skład którego wchodzili queerowi artyści John Balance i Peter Christopherson, nagrał własną wersję „Tainted Love” w 1985 roku, która stała się nieoficjalnym hymnem AIDS, a dochody ze sprzedaży były przeznaczane na organizacje wspierające walkę z chorobą. Marc Almond nawet pojawił się w ich teledysku jako Anioł Śmierci.

Soft Cell, choć często uważany za zespół jednego przeboju w USA, miał wiele innych hitów w Wielkiej Brytanii, takich jak „Bedsitter” czy „Say Hello, Wave Goodbye”. Sam Almond przyznaje, że „Tainted Love” „ma własne życie” i że dla niego jest jak „słuchanie i oglądanie nieznajomego”. Jednak rozumie jego znaczenie dla fanów i wciąż chętnie wykonuje go na koncertach, doceniając reakcję publiczności. Piosenka wciąż jest odtwarzana w radiu i klubach na całym świecie, a jej wpływ na popkulturę jest niezaprzeczalny, inspirując liczne covery i pojawiając się w filmach i serialach.