Interpretacja Dziewczyny lubią brąz - Ryszard Rynkowski

Piosenka „Dziewczyny lubią brąz” Ryszarda Rynkowskiego to jeden z tych utworów, który niezmiennie kojarzy się z polskim latem, słońcem i beztroską. Wydana w 2000 roku na albumie „Dary losu”, szybko stała się niekwestionowanym przebojem, rozbrzmiewającym w każdym nadmorskim kurorcie i w rozgłośniach radiowych przez całe lato. Ten ikoniczny utwór, którego autorem muzyki jest sam Ryszard Rynkowski, a słowa napisał mistrz polskiej piosenki, Jacek Cygan, w swojej prostocie kryje zaskakująco głęboką refleksję nad ulotnością i pięknem letnich dni.

Na pierwszy rzut oka tekst piosenki wydaje się być jedynie pochwałą opalenizny i wynikającej z niej atrakcyjności. „Dziewczyny lubią brąz, A słońce o tym wie, Że dziewczyny lubią brąz, I czule pieści je” – te otwierające wersy od razu wprowadzają nas w klimat gorących wakacji, gdzie skóra muśnięta słońcem staje się symbolem witalności i swobody. Słońce, jako dobroduszny demiurg, czule opiekuje się dziewczynami, obdarowując je upragnionym odcieniem skóry. Jest to metaforyczne przedstawienie natury, która sprzyja człowiekowi, a szczególnie kobietom, w ich pragnieniu piękna i radości. Brązowa opalenizna staje się więc synonimem letniego szczęścia i lekkości bytu, symbolizując zdrowie, wypoczynek i naturalne piękno.

Jednak piosenka szybko wykracza poza czysto estetyczną obserwację, wprowadzając motyw cykliczności dnia i nocy oraz związanego z tym uczucia. Gdy „spadnie noc, Tak piękny jest ten brąz, Że księżyc sprawdza sam, Czy nie ma białych plam”. Księżyc, symbol tajemnicy i romantyzmu, przejmuje rolę obserwatora, co nadaje opaleniznie niemal magiczne znaczenie. Brąz staje się świadectwem przeżytego dnia, letniej przygody, a nawet pewnego rodzaju wizytówką. Noc, zamiast ukrywać, uwydatnia to, co słońce stworzyło, a księżyc czuwa nad jego perfekcją. Jest to poetycki obraz, który subtelnie sugeruje, że letnie doświadczenia, choć ulotne, zostawiają trwały ślad.

W refrenie piosenka nabiera uniwersalnego wymiaru, rozciągając swój przekaz geograficznie: „Od Costa del Sol, Po naszą Juratę, Księżyc sprawdza co noc, Kto zakochał się latem”. Te dwa miejsca, od słonecznego wybrzeża Hiszpanii po polskie Morze Bałtyckie, symbolizują uniwersalność letniego szaleństwa i miłości. Niezależnie od szerokości geograficznej, lato sprzyja romansom, a księżyc staje się świadkiem tych ulotnych uczuć. Początkowo księżyc sprawdza „Kto opalił się latem”, by za chwilę koncentrować się na tym, „Kto zakochał się latem”. To przejście od fizycznego aspektu (opalenizna) do emocjonalnego (miłość) podkreśla, że lato to nie tylko wygląd, ale przede wszystkim głębokie przeżycia i rodzące się uczucia.

Ciekawostką jest, że Ryszard Rynkowski, mimo że jest kompozytorem utworu, początkowo nie był przekonany do tekstu Jacka Cygana. Jak wspomina Cygan, gdy wysłał Rynkowskiemu demo z muzyką do przyszłej płyty, wraz z resztą ekipy nadawali każdemu utworowi krótką, charakterystyczną nazwę. Artysta ostatecznie zaśpiewał ten tekst, a czas pokazał, że to właśnie te "niechciane" na początku słowa stały się kluczem do serc słuchaczy. Cytat z fana, który Jacek Cygan usłyszał na festiwalu w Opolu – „Nie rozumiem, czemu robi się tak przyjemnie przy tej piosence, czemu tak buja” – doskonale oddaje esencję sukcesu tego utworu. Piosenka ma w sobie lekkość, radość i melancholię, które trafiają do odbiorców niezależnie od początkowych preferencji samego wykonawcy.

Ostatnie strofy wprowadzają nutę przemijania i słodko-gorzkiego pożegnania z latem: „Pieszczota naszych rąk, Leciutko ściera brąz, Na szczęście wstaje dzień, I słońce budzi Cię”. Z jednej strony, opalenizna, symbol letniej beztroski, stopniowo znika, przypominając o ulotności pięknych chwil. Z drugiej strony, nadejście nowego dnia i powrót słońca daje nadzieję. Jest to pocieszenie, że po każdym końcu jest nowy początek, po każdej przeminionej miłości może pojawić się następna. Ta cykliczność jest wpisana w naturę i w ludzkie życie. Utwór staje się więc metaforą przemijania, ale i nieustannej nadziei na odnowienie, na kolejne lato, na kolejną miłość.

„Dziewczyny lubią brąz” to piosenka, która celebruje radość życia, miłość i słońce, ale jednocześnie subtelnie przypomina o ich kruchości i przemijalności. Dzięki chwytliwej melodii i prostym, ale głębokim słowom, utwór Ryszarda Rynkowskiego na stałe wpisał się w kanon polskiej piosenki, stając się hymnem lata i symbolem wakacyjnej nostalgii. Jest to dowód na to, że prawdziwe przeboje często rodzą się z połączenia prostoty, uniwersalnych emocji i odrobiny artystycznej niezgody, która ostatecznie prowadzi do stworzenia czegoś ponadczasowego.