Interpretacja Ancora tu - Róisín Murphy

Piosenka "Ancora tu" w interpretacji Róisín Murphy to zmysłowa, a zarazem bolesna opowieść o nieuniknionym powrocie do starej miłości. Utwór, oryginalnie wykonywany przez włoskiego artystę Lucio Battistiego w 1976 roku, w rękach Murphy nabiera nowego, elektronicznego i chillwave'owego brzmienia, jednocześnie zachowując emocjonalną głębię pierwowzoru. Jest to jeden z pięciu włoskich coverów, które Róisín Murphy nagrała na swoją EP-kę "Mi Senti" z 2014 roku, wydaną przez The Vinyl Factory. Jak sama artystka przyznała, ten projekt był dla niej "projektem wokalnym", a nie tylko "włoskim projektem", co podkreśla jej zaangażowanie w interpretację i rozwijanie swoich możliwości wokalnych, śpiewając w nieojczystym języku.

Tekst piosenki rozpoczyna się od słów: "Ancora tu non mi sorprende lo sai / ancora tu ma non dovevamo vederci più?" ("Znowu ty, nie dziwi mnie to, wiesz? / Znowu ty, ależ nie mieliśmy się już widzieć?"). Te otwierające wersy od razu wprowadzają nas w klimat nieoczekiwanego, choć głęboko przewidywalnego renesansu uczucia. Narrator i adresatka spotykają się ponownie, mimo wcześniejszych postanowień o rozstaniu. Pytanie o samopoczucie "E come stai? Domanda inutile" ("I jak się masz? Niepotrzebne pytanie") szybko okazuje się retoryczne, ponieważ oboje czują to samo, co wywołuje wspólną, gorzką wesołość: "Stai come me e ci scappa da ridere" ("Czujesz się jak ja i chce nam się śmiać"). Ta wspólna reakcja świadczy o głębokiej, niemal telepatycznej więzi, która przetrwała rozstanie.

W kolejnych strofach pojawia się prozaiczna troska o codzienne potrzeby, przeplatająca się z intensywnym pragnieniem: "Amore mio ha già mangiato o no / Ho fame anch'io e non soltanto di te" ("Moja miłości, jadłeś/jadłaś już czy nie? / Ja też jestem głodny/głodna i to nie tylko ciebie"). To zdanie ujawnia warstwę fizycznego, zmysłowego pociągu, który jest równie silny jak emocjonalne przywiązanie. Komplementy dotyczące wyglądu – "Che bella sei sembri più giovane / o forse sei solo più simpatica" ("Jaka jesteś piękna, wyglądasz młodziej / A może po prostu jesteś milsza?") – są jednocześnie zalotne i nieco ironiczne, sugerując, że czas może zmienić powierzchowność, ale nie esencję ich relacji. W odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie o inne osoby w jego życiu, narrator stanowczo zaprzecza: "Oh lo so cosa tu vuoi sapere... / Nessuna no ho solo ripreso a fumare..." ("Och, wiem, co chcesz wiedzieć... / Nikogo, nie, po prostu znowu zacząłem palić..."). To wyznanie podkreśla, że mimo upływu czasu i prób oderwania się od siebie, adresatka pozostaje jedyną ważną osobą.

Centralnym punktem utworu jest powtarzające się, niemal obsesyjne stwierdzenie: "Sei ancora tu purtroppo l'unica / Ancora tu l'incorreggibile / Ma lasciarti non è possibile / No lasciarti non è possibile" ("Jesteś wciąż ty, niestety jedyna / Znowu ty, ta niepoprawna / Ale nie da się ciebie zostawić / Nie, nie da się ciebie zostawić"). Ta powtarzalność frazy buduje poczucie beznadziei i nieuchronności. To niemożność odejścia, która jest jednocześnie przekleństwem i błogosławieństwem. Podkreśla ona cykliczność ich związku, który wydaje się być poza ich kontrolą, nierozerwalnym węzłem emocjonalnym. Róisín Murphy, ze swoim charakterystycznym, emocjonalnym wokalem, doskonale oddaje tę dualność uczuć – od rezygnacji po niemalże mistyczne połączenie. W jej wykonaniu ten disco-chillwave'owy utwór staje się hipnotyzującym doświadczeniem, w którym delikatne aranżacje wspierają intensywny przekaz wokalny.

W finale piosenka osiąga punkt kulminacyjny w ekspresji sprzecznych emocji: "Disperazione gioia mia / sarò ancora tuo sperando che non sia follia / ma sia quel che sia / abbracciami amore mio / abbracciami amor mio / Che adesso lo voglio anch'io" ("Rozpaczy, radości moja / Będę znowu twój, mając nadzieję, że to nie szaleństwo / Ale niech będzie, co ma być / Przytul mnie, moja miłości / Przytul mnie, moja miłości / Bo teraz ja też tego chcę"). Te słowa ukazują pełnię wewnętrznego konfliktu – miłość, która jest zarówno źródłem cierpienia, jak i największego szczęścia. Mimo obaw o szaleństwo, istnieje nieodparte pragnienie powrotu do tego, co znajome i intensywne. Finalne wezwanie do uścisku, "Che adesso lo voglio anch'io", symbolizuje poddanie się temu przeznaczeniu, akceptację nieuchronności tego związku, nawet jeśli oznacza to wejście w kolejny cykl nadziei i rozpaczy.

Róisín Murphy znana jest z awangardowego i niekonwencjonalnego podejścia do muzyki, a jej wybór włoskich klasyków na EP-kę "Mi Senti" był świadomym krokiem w eksploracji innej kultury wykonawczej. Jak sama mówiła, w tych piosenkach "emocje są na powierzchni rzeczy, i to właśnie odnajdywałam wciąż na nowo, badając włoską muzykę, i to czuję w języku, kiedy nim mówię, a nawet nie rozumiejąc go, czuję się blisko miłości, blisko prawdy o ludzkiej motywacji". W przypadku "Ancora tu", pierwotnie skomponowanej przez Lucio Battistiego i Mogola, Murphy udało się uchwycić tę prawdę o ludzkiej motywacji, nadając utworowi współczesny, elektroniczny sznyt, który jednak nie umniejsza jego ponadczasowego i uniwersalnego przesłania o miłości, która nie pozwala o sobie zapomnieć.