„Kotów kat ma oczy zielone” Pidżamy Porno to utwór, który z albumu „Bułgarskie Centrum Hujozy” z 2004 roku wyłania się jako przejmująca wiwisekcja stanów depresyjnych, egzystencjalnego zmęczenia i desperackiej walki o przetrwanie w świecie, który zdaje się oferować jedynie pozory nadziei. Piosenka, głęboko osadzona w charakterystycznej dla Grabaża poetyce, łączy osobiste rozgoryczenie z uniwersalnymi refleksjami o kruchości życia i niemożności ucieczki przed losem.

Otwierające wersy – „Chciałabyś to wiedzieć / Ja wiem / Wyrzucić już to z siebie / Ja też” – od razu wprowadzają nastrój intymnej spowiedzi i wzajemnego zrozumienia w cierpieniu. Podmiot liryczny i adresatka zdają się być uwikłani w ten sam, trudny do wyrażenia ból. Następujące po nich „Ciężkie słowa / Ciężko mówić / Nauczyć się żałować / Za późno chyba jest” podkreślają paraliżującą niemoc komunikacyjną i poczucie nieodwracalności, sugerując, że na pewne zmiany czy zadośćuczynienie po prostu zabrakło czasu.

Kluczowym momentem w pierwszej części utworu jest odniesienie do Brunona Stroszka – bohatera filmu Wernera Herzoga „Stroszek”. „Całuję Ciebie w Twoje okulary / Tam całują ci, którym ciężko się odnaleźć / Bruno Stroszek – zbędny paproszek / Rozjechany jeż nocą na autostradzie”. Postać Stroszka, wrażliwego wyrzutka społecznego, który w końcu popełnia samobójstwo, staje się symbolem zagubienia i ostatecznej klęski w konfrontacji z bezdusznym światem. Zestawienie go z „rozjechanym jeżem” potęguje obraz bezsensownej, tragicznej śmierci istoty kruchej i bezbronnej, co wzmacnia poczucie beznadziei.

Refren „Chcesz więcej / Chcesz więcej niż dziś mogę Tobie dać / Pieprzone więcej! / Powiem więcej / Więcej nie mam” wybrzmiewa jako krzyk wyczerpania. To wyraz niemożności sprostania oczekiwaniom, brak sił i zasobów – emocjonalnych, duchowych, a może nawet fizycznych. „Pieprzone więcej!” to rozgoryczenie wobec niekończących się żądań, poczucie bycia drenowanym z ostatnich sił.

W drugiej części tekstu pojawia się wątek „Koszulka INRI nie przyniosła mi szczęścia / Stare biedy i siedem boleści”. Może to być ironiczne odniesienie do religijności i nadziei na zbawienie czy ulgę płynącą z wiary. Noszenie symbolu cierpienia Chrystusa („INRI”) nie przynosi ukojenia, a jedynie stare, znane już problemy i „siedem boleści”, co dodatkowo podkreśla rozczarowanie i brak pocieszenia w sferze duchowej. Obraz „W tamtą grudniową noc królowie trzej / Przyszli i nic nie znaleźli” doskonale komponuje się z tym poczuciem pustki i braku nadziei – nawet w symbolicznym momencie narodzin, nie ma nic do znalezienia, niczego wartościowego, co mogłoby odmienić los.

Najbardziej ikonicznym fragmentem utworu jest wers, który stał się jego tytułem: „Kotów kat ma oczy zielone”. Krąży anegdota (choć niepotwierdzona bezpośrednio przez Grabaża, obecna w komentarzach fanów), że to odniesienie do byłej partnerki artysty, która miała zielone oczy i nie lubiła kotów. Niezależnie od osobistego podłoża, fraza ta niesie ze sobą poczucie nieuchronnego zagrożenia, wewnętrznego oprawcy lub destrukcyjnej siły o pozornie niewinnych, a wręcz hipnotyzujących oczach. Zielony kolor, kojarzony z nadzieją, naturą czy odrodzeniem, tutaj nabiera dwuznacznego, złowrogiego charakteru.

Równie silnym obrazem jest „Ja pazurami trzymam się za życia brzeg / Moje dni mam już policzone”. To wyraz rozpaczliwej walki o istnienie, kurczowego trzymania się ostatnich resztek życia, mimo świadomości jego rychłego końca. Poczucie policzonych dni sugeruje brak kontroli nad własnym losem i fatalizm. „Czekam aż świat zazieleni się na śmierć” to natomiast potężna metafora, często interpretowana jako odniesienie do zjawiska samobójstw, które paradoksalnie wzrastają wiosną. Pora roku, która symbolizuje odrodzenie i witalność, tutaj staje się zapowiedzią końca, obezwładniającej, zielonej śmierci, zacierającej granice między życiem a jego unicestwieniem.

W powtórzeniu ostatniej zwrotki pojawia się subtelna, lecz znacząca zmiana: „W moim pokoju okno jest uchylone / Kot nie wie, że świat zazielenił się już na śmierć”. Przesunięcie z „ja” na „kot” może symbolizować utratę tożsamości, odosobnienie, ale także kontrast między osobistą, bolesną świadomością podmiotu lirycznego a niewinną ignorancją zwierzęcia. Kot, trzymający się „za życia brzeg”, symbolizuje być może resztki nadziei, a jego nieświadomość jest gorzkim komentarzem do wszechogarniającej rezygnacji i przyjęcia nieuchronnego końca przez podmiot liryczny. Świat, który dla kota wydaje się normalny, dla narratora już dawno „zazielenił się na śmierć”, co oznacza, że pozorna witalność maskuje ostateczny rozkład i beznadzieję. To utwór o głębokiej samotności, niemożności odnalezienia pocieszenia i świadomości zbliżającego się końca, niezależnie od otaczającej, zwodniczej fasady życia.