Utwór „Józef K.” Pidżamy Porno to poruszająca i głęboko pesymistyczna refleksja nad kondycją współczesnego społeczeństwa, w którym dominują obłuda, niesprawiedliwość i bezsilność jednostki wobec wszechobecnego systemu. Tytułowa postać, Józef K., to oczywiste nawiązanie do bohatera powieści Proces Franza Kafki, co od razu wprowadza czytelnika i słuchacza w świat absurdu, paranoi i opresji. Grabaż, lider zespołu, niejednokrotnie podkreślał swoją fascynację twórczością Kafki, a ten utwór jest tego wyraźnym potwierdzeniem.

Piosenka otwiera się obrazem „ludzi z pierwszych stron gazet”, którzy jawią się jako odlegli, odhumanizowani i obojętni. Ich twarze „wirują” przed bohaterem, ale nikt się na nich nie patrzy, a oni sami „nie widzą nikogo”. To symboliczny obraz elity, celebrytów czy władzy, która istnieje w oderwaniu od rzeczywistości zwykłych ludzi, pochłonięta własnym wizerunkiem i pozbawiona empatii. Są oni niczym widma, obecne, lecz niedostępne, a ich wzajemna ignorancja podkreśla głęboką izolację i brak autentycznego kontaktu w przestrzeni publicznej.

Kolejne wersy uderzają cynizmem i groteską, przedstawiając odwrócony porządek moralny: „Kurwy i faszyści są w niebie. Wszelkie zło przez zło się zbawiło”. Jest to prowokacyjne stwierdzenie o świecie, w którym ci, którzy popełnili największe zbrodnie lub prowadzą moralnie dwuznaczne życie, paradoksalnie osiągają sukces, zbawienie lub po prostu unikają konsekwencji. W kontekście inspiracji Kafką, gdzie wina jest niejasna, a proces niezrozumiały, fraza „Pozostałych osądził sąd, którego tak naprawdę nie było” staje się gorzkim komentarzem do pozorów sprawiedliwości. Sugeruje to, że prawdziwy wymiar sprawiedliwości nie istnieje, a wyroki są arbitralne lub wydawane przez nieistniejące autorytety, co potęguje poczucie bezsensu i beznadziei.

Refren, „Kim jest Józef K.? Józef K. prawdziwy. Oto Józef K. Już go gryzą ryby”, jest momentem kulminacyjnym. Józef K. to już nie tylko postać literacka, ale „prawdziwy” człowiek, który doświadczył opresji systemu i poniósł ostateczną ofiarę. Obraz „gryzących go ryb” brutalnie i dosłownie symbolizuje śmierć, ale też anonimowość i rozpad, charakterystyczne dla bohatera, którego życie i godność zostały pochłonięte przez niewytłumaczalny mechanizm. Podkreślenie jego „prawdziwości” kontrastuje z zakłamaniem i fasadowością otaczającego świata.

Druga zwrotka rozwija tragiczną historię Józefa K.: „Sto noży wbili mu w plecy, On podał ręce mordercy”. To metafora zdrady i męczeństwa. Niewinny człowiek zostaje dobity przez system lub społeczeństwo, które rzekomo ma go chronić. Jego gest podania rąk mordercy można interpretować jako akt rezygnacji, fatalizmu, a może nawet desperackiej próby zachowania godności w obliczu nieuchronnego. Pytanie: „Czymś musiał narazić się innym, Czy tylko tym, że był niewinnym?” doskonale oddaje kafkowski motyw winy, która jest niewytłumaczalna, a często jedynym przewinieniem jest samo istnienie lub właśnie niewinność, która w zepsutym świecie staje się obciążeniem.

Powrót „ludzi z pierwszych stron gazet”, którzy „pozostałych już osądzili”, utwierdza w przekonaniu o ich bezwzględnej władzy i zdolności do wydawania wyroków bez prawdziwego sądu. Zamiar zamknięcia oczu i „grabienia, grabienia, grabienia, to co nam zagrabili” jest wyrazem desperacji, odruchem buntu przeciwko niesprawiedliwości. To pragnienie odebrania tego, co zostało bezprawnie zabrane, nawet jeśli miałoby to oznaczać zejście na podobny poziom moralny – swego rodzaju zemsta lub próba przywrócenia równowagi, choćby iluzorycznej.

Ostatnie sekcje piosenki, zwłaszcza wielokrotnie powtarzane „Nie wydłubiesz im oczu, Nie wybijesz im zębów. Co Ci tylko zostało? Twój strach, strach”, to finałowy akord bezsilności. To brutalne uświadomienie, że wobec opresyjnej siły, czy to władzy, czy systemu medialnego, wszelka walka fizyczna czy symboliczna jest daremna. Nie ma możliwości zranienia, oślepienia czy unieszkodliwienia oprawców. Jedyną konsekwencją, jedynym „bagażem”, który pozostaje jednostce, jest paraliżujący strach. Powtórzenia słowa „strach” potęgują to uczucie, czyniąc je wszechogarniającym i nieuniknionym stanem bytu w świecie, w którym sprawiedliwość jest iluzją, a niewinność karana. W rozmowach Grabaż często podkreślał, że ta piosenka jest komentarzem do poczucia bezsilności i zagubienia w obliczu mechanizmów, których nie rozumiemy i na które nie mamy wpływu. Jest to esencja anty-utopijnej wizji, w której jednostka jest skazana na porażkę, a jej jedynym towarzyszem pozostaje strach.
Piosenka została wydana na płycie Ulice jak stygmaty w 1996 roku, która była pierwszym dużym sukcesem komercyjnym Pidżamy Porno i często uznawana jest za jeden z jej najważniejszych albumów. Teksty Grabaża z tej płyty, w tym „Józef K.”, charakteryzują się głębokim zaangażowaniem społecznym i politycznym, choć często ukrytym w symbolach i metaforach. Piosenka stała się jednym z kultowych utworów zespołu, chętnie granym na koncertach i niosącym ze sobą przesłanie, które wciąż rezonuje z polską rzeczywistością. Jest to utwór, który zmusza do refleksji nad własną pozycją w społeczeństwie i nad tym, jak łatwo można stać się ofiarą niewidzialnych mechanizmów władzy i osądu.