Interpretacja Girls don't cry - Pet Shop Boys

"Girls Don't Cry" Pet Shop Boys to utwór, który zadebiutował w 2006 roku jako jeden z bonusowych utworów towarzyszących singlowi "I'm with Stupid". Został również umieszczony na albumie kompilacyjnym "Format" w 2012 roku, zawierającym strony B singli i utwory bonusowe z lat 1996-2009. Piosenka, napisana przez Neila Tennanta i Chrisa Lowe'a, jest głębokim portretem nastoletniej bohaterki zmagającej się z presją otoczenia i własnymi, odmiennymi instynktami.

Centralnym punktem inspiracji do powstania utworu był film z 1999 roku, "Boys Don't Cry", opowiadający prawdziwą i tragiczną historię Brandona Teeny, nastolatki urodzonej jako dziewczynka, która żyła jako chłopiec, co doprowadziło do brutalnego gwałtu i morderstwa w 1993 roku. Mimo tej inspiracji, Neil Tennant przyznał w wywiadzie dla "Literally" w lipcu 2006 roku, że znaczenie piosenki nie jest jednoznaczne i zostawia szerokie pole do interpretacji. Zasugerował, że bohaterka mogła być lesbijką, uciekać, być może nawet zabić swojego chłopaka, lub opuszczać miasto z powodu romansu lesbijskiego, albo być w ciąży i zostać odrzuconą przez chłopaka. W późniejszych latach Tennant bardziej bezpośrednio stwierdził, że piosenka jest "o dziewczynie, która zamordowała swojego chłopaka", dodając, że "nie wiadomo, jaki był motyw".

Tekst piosenki rozpoczyna się od sceny z serca przedmieść, gdzie bohaterka "wzdryga się na słowa, które mogłyby ją zabić". Te słowa symbolizują wrogość i niezrozumienie, z jakimi spotyka się ze strony społeczeństwa, być może z powodu jej odmienności lub decyzji życiowych. Powtarzające się jak mantra zdanie "Whatever boys say, girls don't cry" (Cokolwiek mówią chłopcy, dziewczyny nie płaczą) funkcjonuje jako deklaracja siły, oporu i emocjonalnej obrony przed oceniającym światem. To niekoniecznie oznacza brak smutku, ale raczej odmowę pokazywania go, pewien rodzaj stoicyzmu w obliczu przeciwności.

Wizerunek bohaterki jest celowo niejednoznaczny: "nosi koszulę w kratę i dżinsy, jak robotnik na drodze". Ten strój, kojarzony tradycyjnie z męskością i pracą fizyczną, podkreśla jej niezależność i chęć przeciwstawienia się stereotypowym rolom płciowym. Jej podróż autostopem na zachód z osobistym stereo grającym "Lay, lady, lay" Boba Dylana wzmacnia motyw ucieczki, poszukiwania wolności i ucieczki w muzykę. Wybór utworu Dylana, który sam w sobie jest pełen tęsknoty i melancholii, może również sugerować głębszą wrażliwość i poszukiwanie bliskości, pomimo zewnętrznej twardości.

W sercu bohaterka "nie jest nawet renegatką", a od początku "wiedziała, dlaczego nie zostanie zbawiona". To wyrażenie może wskazywać na wewnętrzne poczucie nieprzystawalności, świadomość, że jej ścieżka odbiega od normy, co może prowadzić do samotności lub potępienia ze strony innych. Jej instynkty prowadzą ją "inną drogą", co podkreśla jej autentyczność i niemożność zrezygnowania z własnej tożsamości, nawet jeśli jest ona trudna lub nieakceptowana.

Najbardziej przejmujący jest obraz "zniszczonego polaroida w kieszeni przy sercu". Zdjęcie dziewczynki z ramieniem wokół chłopca, który "zaginął", dodaje element tragicznej przeszłości lub straty. Może to być utracona miłość, utracona niewinność, a nawet symboliczne odzwierciedlenie Brandona Teeny – osoby, która zginęła, ponieważ żyła inaczej. To "ostatni dzień" pojawia się dwukrotnie w tekście, co, w świetle inspiracji filmem, może wieszczyć tragiczny koniec bohaterki lub jej ucieczkę. Jednak pomimo wszystko, piosenka kończy się potwierdzeniem mantry: "Girls don't cry", z dodanym głosem, który odrzuca osądy: "(I don't care what they say)". Pet Shop Boys, mimo mrocznego tła, zdają się nadawać swojej bohaterce aurę heroizmu, podkreślając jej godność w obliczu nienawiści, po prostu przez to, że pozostaje sobą.