"I Want You" Boba Dylana, utwór wydany jako singiel w czerwcu 1966 roku, a następnie na jego siódmym albumie studyjnym Blonde on Blonde, to pozornie proste wyznanie miłości, które jednak kryje w sobie warstwy surrealistycznej poezji i złożonej symboliki. Piosenka ta, nagrana wczesnym rankiem 10 marca 1966 roku w Columbia Studio A w Nashville, była ostatnią, która powstała na potrzeby przełomowego podwójnego albumu. Szybkie tempo i chwytliwy refren sprawiły, że "I Want You" stało się jednym z najbardziej przystępnych utworów na Blonde on Blonde, osiągając 20. miejsce na liście Billboard Hot 100.

Tekst piosenki rozpoczyna się od serii enigmatycznych postaci i obrazów, które zdają się tworzyć fantasmagoryczny pejzaż, odzwierciedlający wewnętrzne zamieszanie narratora. "The guilty undertaker sighs, / The lonesome organ grinder cries," wprowadzają nastrój dekadencji i smutku, który kontrastuje z bezkompromisowym pragnieniem wyrażonym w refrenie. Instrumenty, takie jak "silver saxophones" i "cracked bells and washed-out horns," zdają się osądzać jego uczucia, "dmuchając w moją twarz ze wzgardą". Dylan jednak stanowczo odrzuca to potępienie, deklarując: "But it's not that way, / I wasn't born to lose you," co sugeruje głębokie przekonanie o nieuchronności i słuszności jego miłości, a jednocześnie odrzuca fatalistyczne podejście do związku, zastępując je aktywne dążenie do utrzymania tej relacji. Proste, powtarzające się "I want you, I want you, / I want you so bad, / Honey, I want you" staje się kotwicą w tym chaotycznym świecie, wyrazem fundamentalnego, niezmiennego pragnienia.

Druga zwrotka wprowadza polityczny i społeczny komentarz, z "drunken politician" i "mothers weep", a także "saviors who are fast asleep". Te postacie zdają się czekać na pojawienie się ukochanej, a narrator na to, by "przerwali / Mi picie z mojej potłuczonej filiżanki / I poprosili mnie, bym / Otworzył dla ciebie bramę". Może to symbolizować jego odrzucenie otaczającej go rzeczywistości i ucieczkę w sferę prywatnego pragnienia, gdzie ukochana jest jedynym zbawieniem. Alternatywnie, niektórzy interpretatorzy sugerują, że "saviors" i "you" mogą odnosić się do głębszego, duchowego poszukiwania, a otwieranie bramy jest zaproszeniem do duchowego spełnienia.

W środkowej części piosenki, Dylan wplata bardziej osobiste refleksje: "Now all my fathers, they've gone down / True love they've been without it. / But all their daughters put me down / 'Cause I don't think about it." Te linie mogą odnosić się do pokoleniowych różnic w pojmowaniu miłości i relacji, gdzie starsze pokolenia, być może symbolizujące tradycyjne wartości, nie zaznały "prawdziwej miłości", a ich córki odrzucają narratora za jego nonszalanckie podejście do tego tematu. To także może być komentarz do rewolucji seksualnej lat 60., gdzie dawne koncepcje "prawdziwej miłości" były podważane.

Następnie narrator "wraca do Królowej Pik" i rozmawia z "pokojówką". Postać "Królowej Pik" jest często interpretowana symbolicznie – może to być bar, hotel, a nawet metafora śmierci lub postaci z kart do gry. "Pokojówka" z kolei, która "wie, że się jej nie boję / Spojrzeć na nią" i "niczego nie widzi", oraz "wie, gdzie chciałbym być, / Ale to nie ma znaczenia", może reprezentować rodzaj relacji opartej na zrozumieniu, ale pozbawionej prawdziwego zaangażowania emocjonalnego, stanowiącej pewną formę ucieczki lub tymczasowego pocieszenia, gdy prawdziwy obiekt pożądania jest poza zasięgiem.

Ostatnia zwrotka wprowadza jedną z najbardziej intrygujących postaci: "dancing child with his Chinese suit". Powszechnie uważa się, że ta postać to Brian Jones z The Rolling Stones, który nosił chińskie ubrania i grał na flecie. Linia "He spoke to me, I took his flute. / No, I wasn't very cute to him, / Was I?" sugeruje pewien konflikt lub rywalizację. Potwierdzeniem tej interpretacji jest następująca fraza: "Because time was on his side," co jest bezpośrednim odniesieniem do przeboju The Rolling Stones "Time Is On My Side". Ta zwrotka mogłaby być odzwierciedleniem dynamiki towarzyskiej i artystycznej Dylana w tamtym okresie, być może flirtu z ówczesną dziewczyną Jonesa, Anitą Pallenberg. To także podkreśla intensywność pragnienia narratora, który jest gotów "ukraść" lub "zabrać" to, co mu się należy, aby osiągnąć swój cel.

Ciekawostką jest, że "I Want You" było piosenką, którą Al Kooper, organista pracujący z Dylanem, bardzo chciał nagrać. Dylan, znany ze swoich gierek, zwlekał z nagraniem tego utworu do samego końca sesji Blonde on Blonde, aby "dokuczyć" Kooperowi. Ostatecznie Kooper nauczył zespół piosenki bez pozwolenia Dylana, a gitarzysta Wayne Moss dodał improwizowaną partię gitarową, która zachwyciła Koopera. Dylan również pozytywnie ocenił cover "I Want You" autorstwa Sophie B. Hawkins z 1992 roku, co zaowocowało jej zaproszeniem na koncert z okazji 30-lecia twórczości Dylana.

Mimo całej tej barwnej i niekiedy mrocznej galerii postaci, sednem piosenki pozostaje tytułowe, desperackie pragnienie. Choć krytycy dyskutują o złożoności symboliki, Dylan w prosty sposób uchwycił esencję intensywnego pożądania, łącząc je z surrealistycznymi obrazami, które stają się tłem dla wszechogarniającej potrzeby. To właśnie to zderzenie pozornie trywialnego refrenu z gęstym, poetyckim tekstem stanowi o geniuszu i trwałości tego utworu.