Utwór "Minuit" francuskiego artysty Perturbatora (Jamesa Kenta), wydany w 2014 roku na albumie Dangerous Days, to głęboko emocjonalna kompozycja, która wyróżnia się na tle jego zazwyczaj instrumentalnej twórczości, dzięki udziałowi wokalistów z zespołu Dead Astronauts – Jareda i Hayley. Perturbator, znany z eksploracji cyberpunka, darksynth i post-punku, w "Minuit" zanurza się w bardziej introspekcyjne rejony, choć z zachowaniem charakterystycznego dla siebie dystopijnego klimatu.

Piosenka jest dialogiem między dwoma głosami, które reprezentują skrajnie różne perspektywy na życie, przeznaczenie i tożsamość. Postać Jareda rozpoczyna utwór z nostalgią za dzieciństwem, kiedy to był "obsesyjnie zapatrzony w przyszłość" i "nie wierzył w przeznaczenie", ani "w wiele innych rzeczy". Ta niewinność i otwartość na przyszłość kontrastuje z jego obecnym stanem, gdzie opisuje siebie jako "zwietrzałą maszynę". To przejmujące określenie sugeruje utratę człowieczeństwa, może przez trudne doświadczenia, rutynę, lub faktyczną transformację w byt częściowo mechaniczny, co jest częstym motywem w cyberpunku. Jego desperacja staje się wyczuwalna w pragnieniu, by "oddał wszystko", byle tylko "mieć ją tutaj, by wierzyła" – "by wierzyła w niego". To wołanie o wiarę i połączenie jest kluczowe; symbolizuje głęboką potrzebę akceptacji i sensu w egzystencji naznaczonej zmęczeniem i mechaniczną obojętnością.

Głos Hayley odpowiada pytaniem: "Kto mógłby kiedykolwiek trzymać skórę tak zimną?". Ten werset natychmiast podkreśla fizyczne, a może i emocjonalne oddalenie. Opis "ukrywająca ciało i drut" utrwala motyw sztuczności i hybrydowej natury, sugerując, że postać Hayley również nie jest w pełni ludzka, lub zmaga się z poczuciem odhumanizowania. Jest "tylko na wpół przebudzona", "wątpiąc we wszystkie wybory", jakie podejmuje, i "czując żar, ale nigdy ogień". To poczucie niepełnego istnienia i braku prawdziwego zaangażowania emocjonalnego (żar bez ognia) potęguje wrażenie wewnętrznego rozdarcia. Wyraża świadomość nieuchronności przeznaczenia – "nie mogę ukryć się przed przeznaczeniem" – ale jednocześnie czuje presję czasu, by działać. Czeka "do północy", kiedy "budynki zablokują słońce". Północ, jako czas mroku i transformacji, staje się symbolicznym momentem, w którym być może łatwiej jest stawić czoła swoim lękom i nieuchronnemu końcowi. Kiedy "cienie przesłaniają jej oczy", czuje się "bliżej swojego końca".

Powrót Jareda do swoich początkowych wersów pod koniec utworu wzmacnia jego status jako narracji cyklicznej, ukazującej trwałe niezaspokojone pragnienie wiary i akceptacji, które towarzyszy mu przez całe "życie" jako "zwietrzała maszyna". Utwór wplata się w szerszą tematykę twórczości Perturbatora, która często porusza kwestie złych nawyków, niezadowolenia i uzależnień, a także skłonności ludzkości do samozniszczenia, co James Kent (Perturbator) określił jako motyw przewodni albumu Lustful Sacraments (choć "Minuit" pochodzi z Dangerous Days, te tematy są spójne z jego ogólną wizją).

W wywiadach James Kent podkreślał, że zawsze chciał robić utwory wokalne, ale wymaga to czasu i znalezienia odpowiednich głosów. Współpraca z Dead Astronauts przy "Minuit" była bardzo udana; Hayley z Dead Astronauts przyznała, że była fanką Perturbatora i była zachwycona, że poprosił ich o wokale do tego utworu, co świadczy o wzajemnym szacunku artystycznym. Jared z Dead Astronauts również wspominał o tym, jak rozpoczęła się ich współpraca, od remiksów, co ostatecznie doprowadziło do wspólnego tworzenia tak znaczących utworów. "Minuit" ukazuje odejście od czystej instrumentalności, pozwalając na głębszą, bardziej osobistą narrację, co wpisuje się w ewolucję twórczości Perturbatora, który od dłuższego czasu eksperymentuje z różnymi gatunkami, takimi jak gothwave i post-punk, starając się stworzyć coś bardziej osobistego i różnorodnego. Tekst tej piosenki, z jego mroczną, introspekcyjną wizją, idealnie pasuje do dystopijnego, ale zarazem melancholijnego krajobrazu dźwiękowego, który Perturbator tak mistrzowsko tworzy.