Interpretacja Pasla - Percival

Percival to polski zespół folkowy, znany z zamiłowania do muzyki słowiańskiej i rekonstrukcji historycznych. Ich utwór „Pasla” to pieśń głęboko zakorzeniona w tradycji, choć przez zespół ubrana w charakterystyczną dla nich, mistyczną i często dramatyczną aranżację. Język utworu to język ukraiński, co wpisuje się w szerokie zainteresowanie Percivala folklorem Słowian Wschodnich. Tekst piosenki, jak wiele dawnych pieśni ludowych, porusza tematykę miłości, losu i smutku, często z tragicznym wydźwiękiem.

Główne wątki utworu koncentrują się wokół postaci dziewczyny, która „pasła dziewka łabędzie na zielonej łące” (Pasla devka lebedi / Po zeleni levadi). Obraz łabędzi – symboli czystości, piękna, ale i wierności – na zielonej łące tworzy sielską, niemal idylliczną scenerię, która jednak szybko zostaje skontrastowana z wewnętrznym cierpieniem podmiotu lirycznego. Centralnym elementem pieśni jest powracające zawołanie do losu: „Oj, dolo moja, gdzieś ty w wodzie popłynęła” (Oy dolesh moya / Desh ty s vodoyu da poplyvla). Dola w słowiańskiej kulturze to przeznaczenie, los, a także uosobienie bogini lub duchowej istoty, która kieruje życiem człowieka. Pytanie o to, gdzie odpłynęła dola, wyraża poczucie zagubienia, beznadziei i niemożności wpływania na własny bieg wydarzeń. Wskazuje na świadomość, że los wymyka się spod kontroli, niczym woda.

Narracja staje się bardziej osobista i bolesna w kolejnych wersach. Dziewczyna oskarża swoją dolę: „Oj, ty dolo, wszystkim niemila / Czemuś mnie nie utopiła” (Oy ty dole vsim ne myla / Chom ty mene ne vtopyla). To dramatyczne pytanie ukazuje skalę rozpaczy. Podmiot liryczny czuje się opuszczony i nieszczęśliwy, wolałby śmierć niż obecny stan. Ta chęć ucieczki od bólu, wyrażona poprzez pragnienie utonięcia, jest silnym motywem w wielu ludowych pieśniach o nieszczęśliwej miłości czy trudnym losie. Utopienie się często symbolizowało połączenie z wodnym światem, zapomnienie i uwolnienie od cierpienia.

Dalsza część tekstu pogłębia poczucie straty i żalu: „Jak nie widzę (lubego), gorzko płaczę / Lata swoje marnotrawię” (Yak ne bachu girko plachu / Lita svoyi marnotrachu). Odsłania to konkretne źródło cierpienia – rozstanie lub brak ukochanego. Podmiot liryczny przeżywa głęboką tęsknotę, a każda chwila bez bliskiej osoby staje się zmarnowana, pozbawiona sensu. Czas upływa bezpowrotnie, a wraz z nim bledną nadzieje na szczęście. Wzmocnieniem tej beznadziei jest finalne wyznanie: „Lepiej było się utopić / Niż rozstać się z ukochanym” (Lutshe bulo utopytys / Chem s mylen'kym rozluchytis). To podkreśla absolutny charakter miłości i jej centralne miejsce w życiu dziewczyny. Rozstanie z miłością jest dla niej gorsze niż sama śmierć.

Percival, czerpiąc z tradycyjnych melodii i tekstów, nadaje tej pieśni dodatkową głębię dzięki swojej muzyce. Utwór „Pasla” pochodzi z ich płyty „Oj Dido” i był wykonywany m.in. w programie „Mam Talent”. Muzyka zespołu, często wykorzystująca archaiczne instrumenty, takie jak lira bizantyjska, rebec czy sopiłka, wzmacnia słowiański, melancholijny charakter pieśni. W wykonaniu Percivala „Pasla” to nie tylko smutna opowieść, ale też pełna emocji podróż do korzeni słowiańskiego ducha, gdzie piękno natury przeplata się z ludzkimi dramatami. Percival jest również znany ze współtworzenia ścieżki dźwiękowej do gry „Wiedźmin 3: Dziki Gon”, co świadczy o ich umiejętności adaptacji folkowej muzyki do szerszej publiczności, jednocześnie zachowując jej autentyczność. Warto odnotować, że na platformie YouTube utwór „Pasla” widnieje z opisem "Kompozycja tradycyjna" i "Tekst tradycyjny", co potwierdza, że Percival sięga po autentyczne, ludowe dziedzictwo, nadając mu nowe życie. Choć teledysk do utworu bywał kontrowersyjnie interpretowany w kontekście pogaństwa, jego podstawowym przesłaniem pozostaje uniwersalna opowieść o stracie i smutku.

Podsumowując, „Pasla” Percivala to poruszająca interpretacja ukraińskiej pieśni ludowej, która w sugestywny sposób opowiada o bólu rozstania, utraconym losie i pragnieniu śmierci jako ucieczki od cierpienia miłosnego. Zespół, wierny swoim słowiańskim korzeniom, nadaje jej współczesne brzmienie, jednocześnie zachowując pierwotną emocjonalność i symbolikę.