"Breed" to jeden z najbardziej energetycznych i agresywnych utworów z przełomowego albumu Nirvany, "Nevermind", wydanego w 1991 roku. Choć nigdy nie został wydany jako singiel, szybko stał się klasykiem i ulubieńcem fanów, często pojawiając się na koncertach, aż do ostatniego występu zespołu w 1994 roku.

Tekst piosenki, napisany przez Kurta Cobaina, pierwotnie nosił tytuł "Immodium", od leku na biegunkę, którego używał Tad Doyle z zespołu Tad podczas wspólnej europejskiej trasy koncertowej w 1989 roku. Co ciekawe, Cobain sam raz zapisał ten tytuł jako "Immodium" w swoich dziennikach, choć powszechnie uważa się, że chodziło o "Imodium" z jednym "m". Według założyciela wytwórni Sub Pop, Bruce'a Pavitta, Cobain wykorzystał ten tytuł, by zasugerować "mówienie bez ładu i składu". Piosenka ewoluowała podczas występów na żywo, a Bruce Pavitt uznał ją za "hipnotyczną" i stylistyczny przełom dla zespołu, wywołujący ekstazę u publiczności.

Na poziomie lirycznym "Breed" to satyryczny i brutalnie szczery komentarz do konformizmu, oczekiwań społecznych i strachu przed utratą tożsamości. Powtarzające się frazy "I don't care, I don't care, I don't care / I don't care, care, care if it's old" oraz "I don't mind, I don't mind, I don't mind / I don't mind, mind, don't have a mind" wyrażają głęboką apatię, obojętność i bunt wobec tradycyjnych wartości, czy to w sensie materialnym ("care if it's old"), czy intelektualnym ("don't have a mind"). To poczucie rezygnacji i odrzucenia jest wzmocnione przez proste, powtarzalne struktury, które charakteryzują styl Kurta Cobaina.

Centralnym punktem tekstu jest wers "We don't have to breed". Można to interpretować jako otwarte odrzucenie presji społecznej, by zakładać rodzinę, prokreować i podążać za "amerykańskim snem" – czyli ustatkować się, kupić dom i posadzić drzewo. Wiele osób z pokolenia Kurta Cobaina bezmyślnie zawierało małżeństwa i rozmnażało się zbyt wcześnie. Ta linia odzwierciedla niechęć do wejścia w tradycyjne dorosłe role i odrzucenie konwencjonalnej ścieżki życia, która często wiązała się z utratą indywidualności. To komentarz na temat bycia uwięzionym w klasie średniej w Ameryce.

Słowa takie jak "Get away, get away, get away / Get away, away, away from your home" wskazują na pragnienie ucieczki od ugruntowanego, być może dusznego, środowiska domowego lub rodzinnych więzi. Jednocześnie pojawiające się "I'm afraid, I'm afraid, I'm afraid / I'm afraid, afraid, ghost" wprowadza element strachu i niewidzialności. Podmiot liryczny czuje się jak duch, być może niezrozumiany, wyobcowany lub po prostu nieistotny w świecie, który dyktuje mu, jak powinien żyć.

Z kolei wersy "We could plant a house, we could build a tree / I don't even care, we could have all three" to absurdalne i surrealistyczne odwrócenie tradycyjnych oczekiwań. Sadzenie domu i budowanie drzewa to czynności pozbawione logiki, podkreślające cyniczne podejście do życia i totalną obojętność na to, co "powinno się" robić. Ostatnie "I don't even care, we could have all three" podsumowuje tę nihilistyczną postawę – w gruncie rzeczy nic nie ma znaczenia, więc każda opcja, nawet ta najbardziej nonsensowna, jest równie dobra, co zła.

Powtarzające się, niemal mantryczne "She said" może symbolizować zewnętrzny głos – matki, społeczeństwa, partnerki (niektórzy spekulują, że inspiracją była Tobi Vail, ówczesna dziewczyna Cobaina, a teksty miały odzwierciedlać jego wątpliwości dotyczące założenia tradycyjnej rodziny). Ten głos jest nieustępliwy, a podmiot liryczny, choć apatyczny, wciąż musi się z nim mierzyć. Końcowe, lakoniczne "Good" może być ironicznym przyjęciem tego, co nieuniknione, albo rezygnacją, która udaje akceptację.

„Breed” doskonale oddaje młodzieńczy bunt przeciwko pokoleniowym normom z początku lat 90.. Piosenka wyraża gniew, ale i sarkazm, humor oraz surową szczerość. Pomimo pesymistycznego tonu, utwór zawiera element siły w akcie mówienia "nie", dając głos tym, którzy czują się niepasujący do społeczeństwa. W szerszym kontekście twórczości Cobaina, utwór ten delikatnie podważa tradycyjne role płciowe i sztywne tożsamości, odzwierciedlając jego dyskomfort z toksyczną męskością. Utwór stał się stałym elementem koncertów Nirvany, doskonale oddając burzliwą energię i niepokój definiujący wczesne lata 90..