Utwór „Abuse part” autorstwa Marilyn Manson to fragment dialogu, który jawi się jako niepokojący zapis interakcji o silnym ładunku emocjonalnym, balansującej na granicy przyjemności i bólu, dominacji i uległości. Tekst, choć krótki, jest niezwykle sugestywny i pozwala na głęboką analizę dynamiki władzy oraz transgresji. Męski głos, powtarzający frazy takie jak: „You want it now, this is what you want right here. This is what you want. This is what you want.” od początku ustanawia pozycję kontroli i pewności siebie, sugerując, że podmiotka akceptuje i wręcz pożąda sytuacji, w której się znalazła. Jego manipulacyjne zapewnienia: „You're ok.”, przeplatane pytaniami: „You like it don't you? Don't you?”, mają na celu nie tylko potwierdzenie jej zgody, ale również upewnienie się o jej zaangażowaniu i perwersyjnej satysfakcji.

Kobieta początkowo odpowiada jedynie: „Oh god yes.”, co może być interpretowane jako oznaka ekstazy, ale także jako wyraz bezsilności lub swoistej kapitulacji wobec doświadczanych bodźców. Kiedy mężczyzna mówi: „we're not gonna kill you. Just relax, it's all right. Relax and enjoy the pain. There is pain involved. There is pain involved. Ok. There is pain involved. You like it.”, granica między przyjemnością a cierpieniem zaciera się całkowicie. Jest to kluczowy moment, w którym ból zostaje wprost wskazany jako integralny element doświadczenia, a jednocześnie, w przewrotny sposób, ma być źródłem zadowolenia dla kobiety. Jej kolejne odpowiedzi: „Yes. I like it.” potwierdzają tę złożoną i problematyczną akceptację. W pełnej wersji utworu, męski głos jest identyfikowany jako "Abuser", a żeński jako "Victim", a w dialogu pojawia się imię "Tony".

Szczególnie uderzająca jest zmiana tonu pod koniec dialogu. Po zapewnieniach mężczyzny: „I'm not gonna kill you.”, kobieta reaguje: „I don't fucking care.”, by następnie wykrzyczeć: „This is so fucking good.” i „This is fucking awesome.”. Ta eskalacja, od początkowego „Oh god yes.” do pełnego wulgaryzmów, niemal euforycznego zadowolenia, może sugerować osiągnięcie stanu całkowitego zatracenia, przekroczenia granic strachu i bólu, co paradoksalnie prowadzi do intensywnego, zakazanego spełnienia. To przejście od domniemanego strachu do całkowitej obojętności na własne życie i ostatecznie do hedonistycznego przyjęcia doznania, stanowi sedno perwersyjnej fascynacji utworu.

Warto zaznaczyć, że „Abuse, Part 1 (There Is Pain Involved)”, bo tak brzmi jego pełny tytuł, był pierwotnie stroną B singla z 1995 roku Smells Like Children. Co ciekawe, utwór ten miał początkowo otwierać album, ale został usunięty z listy ścieżek z powodu „nieautoryzacji przez 'ofiarę'”. Podobny los spotkał „Abuse, Part 2 (Confessions)”, który również został usunięty z albumu. To, że utwory te zostały ostatecznie pominięte w oficjalnym wydaniu, dodaje im warstwy kontrowersji i tajemniczości, podkreślając ich tabu naturę i potencjalnie zbyt bezpośrednie treści.

W kontekście twórczości Marilyn Manson, piosenka ta wpisuje się w jego ogólną estetykę szoku, transgresji i kwestionowania norm społecznych. Artysta, znany z eksplorowania ciemnych stron ludzkiej psychiki, seksualności i religii, często posługiwał się prowokacją. Jednakże, tekst „Abuse part” nabiera szczególnie niepokojącego znaczenia w świetle licznych oskarżeń o nadużycia, które publicznie pojawiły się przeciwko Mansonowi (prywatnie Brianowi Warnerowi) od 2021 roku. Była partnerka artysty, Evan Rachel Wood, oraz kilkanaście innych kobiet, oskarżyło go o psychiczne, seksualne i fizyczne znęcanie się, często związane z manipulacją, groźbami i działaniami bez zgody. Manson konsekwentnie zaprzeczał tym zarzutom, twierdząc, że jego intymne relacje „zawsze były w pełni za obopólną zgodą z podobnie myślącymi partnerami”.

Komentatorzy często podkreślali, że twórczość Mansona, z jej motywami przemocy, poniżenia i transgresyjnej seksualności, zawsze zdawała się zwiastować mroczne rzeczywistości. W tym świetle, utwór „Abuse part” – z jego bezpośrednim tytułem i dialogiem, w którym przyjemność i ból splatają się nierozerwalnie, a ofiara zdaje się akceptować, a nawet pożądać swojego losu – może być postrzegany nie tylko jako artystyczna prowokacja, ale również jako potencjalnie mroczne odbicie rzeczywistych, problematycznych wzorców zachowań. Jest to tekst, który zmusza do refleksji nad naturą władzy, zgodą, granicami ludzkiej psychiki i tym, jak sztuka może rezonować z osobistymi doświadczeniami twórcy i odbiorcy, zwłaszcza w obliczu tak poważnych zarzutów.