Tekst piosenki "Abuse Part 2, (Confession)" Marilyn Mansona to mroczne i prowokacyjne dzieło, które wpisuje się w szerszy kontekst jego twórczości, szczególnie z okresu Antichrist Superstar. Utwór, wydany jako strona B singla ze Smells Like Children w 1995 roku, początkowo miał znaleźć się na tym albumie jako dziesiąty utwór, ale został usunięty z powodu "nieautoryzacji przez 'spowiednika'". Zastąpiono go kompozycją "May Cause Discoloration of the Urine or Feces". Ta kontrowersyjna historia już na starcie podkreśla jego transgresywny charakter, który jest znakiem rozpoznawczym Mansona jako artysty, dążącego do przekraczania granic społecznych, kulturowych i moralnych.

Piosenka przedstawia dialog między "Spowiednikiem" a "Przesłuchującym", który rozwija się w niepokojącą spowiedź o molestowaniu seksualnym. Już na początku Spowiednik zdradza, że "opiekował się swoim małym kuzynem", a następnie opisuje, jak znalazł "schowek z magazynami z małymi kobietami" należący do ojca chłopca. Te magazyny, choć początkowo "nieporywające", stają się katalizatorem dla dalszych wydarzeń. Scena ta buduje atmosferę zakazanej ciekawości i wprowadza motyw zepsucia niewinności. Chłopiec jest opisywany jako "sześciolatek, siedmiolatek. Naprawdę malutki, niewinny". Ta szczegółowość wieku i podkreślenie niewinności potęguje grozę sytuacji i uwypukla naruszenie tabu.

Kluczowym momentem jest wyznanie Spowiednika: "bawił się swoim niewinnym małym penisem, a ja kazałem mu ze mną tańczyć". Przesłuchujący zadaje pytania, które pogłębiają wyznanie, prowadząc do stwierdzenia Spowiednika, że poczuł się "bardzo potężny". To poczucie mocy, wynikające z wykorzystania niewinności, jest centralnym punktem interpretacji. Manson często eksplorował ciemne strony ludzkiej psychiki, gdzie poczucie kontroli i władzy rodzi się z destrukcji lub przekraczania norm. Wyznanie "oralnie go zaspokoiłem" i "kazałem mu robić mi różne rzeczy" eskaluje przerażającą naturę opowieści, ukazując pełne wykorzystanie bezbronności dziecka.

Na koniec, Przesłuchujący pyta: "Chcesz teraz być ukarany?" na co Spowiednik odpowiada "Mm-hmm", a potem następuje dźwięk uderzenia i okrzyk bólu. Ten fragment sugeruje zarówno pokutę, jak i być może dalszą perwersję – element kary fizycznej wprowadza kolejny poziom psychologicznej złożoności. W kontekście twórczości Mansona, kara i odkupienie są często dwuznaczne; może to być forma katharsis dla Spowiednika, ale także kontynuacja cyklu władzy i uległości.

Utwór doskonale wpisuje się w tematykę albumu Antichrist Superstar (choć nie został na nim wydany), który jest koncepcyjną rock operą opowiadającą o metamorfozie od "robaka" (Brian Warner) do "niszczącego świat demona" (Marilyn Manson). Dzieło to krytykuje amerykańską kulturę, religię i normy seksualne, a Manson posłużył się nim, by stać się "wrogiem publicznym numer jeden w toczącej się amerykańskiej wojnie kulturowej". "Abuse Part 2, (Confession)" jest surowym odzwierciedleniem tej transgresywnej wizji, prezentując nagie i nieocenzurowane spojrzenie na tabu pedofilii, aby sprowokować i zmusić słuchaczy do myślenia o mrocznych zakamarkach ludzkiej natury i hipokryzji społeczeństwa. Manson, jako artysta transgresywny, nie tyle dąży do politycznego radykalizmu, co raczej rekonstruuje porządek społeczny poprzez negocjację granic. Piosenka staje się w tym kontekście lustrem odbijającym "prawdziwe horrory społeczeństwa".

Warto zaznaczyć, że Marilyn Manson od lat 90. konsekwentnie budował swój wizerunek na prowokacji, wykorzystując elementy gotyckiego horroru i bondage. Jego muzyka i występy miały na celu szokowanie, ale zawsze z podtekstem zmuszającym do refleksji. W kontekście obecnych zarzutów o wykorzystywanie i nadużycia, które pojawiły się po latach (m.in. ze strony Evan Rachel Wood, która zeznawała przed Kongresem na temat doświadczeń z przemocą domową i seksualną, a później nazwała Mansona swoim oprawcą), tekst ten nabiera dodatkowego, mrocznego wymiaru. Choć piosenka powstała w innym czasie i jest dziełem artystycznym, eksplorującym tabu i granice ludzkiej psychiki, jej bezkompromisowa treść dziś może być interpretowana również przez pryzmat jego publicznego wizerunku i oskarżeń, co tylko pogłębia złożoność odbioru. To nie jest utwór, który gloryfikuje przedstawione czyny, ale raczej bezlitośnie obnaża ich istnienie, w typowy dla Mansona sposób testując granice tego, co można usłyszeć i o czym pomyśleć.