Interpretacja Peggy Brown - Myslovitz

Piosenka "Peggy Brown" zespołu Myslovitz, choć stała się jednym z jego największych przebojów i jest nierozerwalnie kojarzona z polską sceną rockową lat 90., ma zaskakująco długą i bogatą historię. Jej korzenie sięgają głęboko w XVIII wiek, na Zieloną Wyspę, gdzie oryginalny tekst napisał irlandzki bard i harfista, Turlough O'Carolan. O'Carolan, który stracił wzrok w wieku 18 lat na skutek powikłań po ospie, przez całe życie utrzymywał się jako wędrowny muzyk, stając się uznawanym za ostatniego irlandzkiego barda. Utwór jest świadectwem jego nieszczęśliwej miłości do panny Margaret Brown, która w 1702 roku poślubiła Theobalda, szóstego hrabiego Mayo. Co ciekawe, mimo odrzucenia, zarówno Margaret, jak i jej mąż, zostali później mecenasami sztuki O'Carolana.

Polskiego tłumaczenia, które znamy, dokonał Ernest Bryll. To właśnie w jego wersji piosenka "Peggy Brown" pojawiła się po raz pierwszy w Polsce w 1979 roku na płycie "Irlandzki tancerz" zespołu 2 plus 1, z muzyką Janusza Kruka. Dopiero lata później Myslovitz nagrało swoją wersję, nadając jej nowego, rockowego ducha, który podbił serca publiczności.

W interpretacji tekstu, powtarzający się refren "O Peggy Brown, o Peggy Brown / Kto Ciebie ukochać będzie umiał" doskonale oddaje esencję pierwotnej historii: niewyrażone pragnienie, fascynację niedostępną kobietą i rozmyślanie nad jej przyszłością, kiedy to serce podmiotu lirycznego zostało odrzucone. Narrator jest pochłonięty myślami o "ciemnowłosej dziewczynie", która mimo jego uczuć, utrzymuje dystans: "Choć nie chce dać, czego proszę / W oddali od siebie mnie trzyma". Jej duma jest barierą nie do przebicia, a wszelkie "przysięgi" wydają się bezcelowe.

W kolejnej zwrotce podmiot liryczny przedstawia idealizowany obraz Peggy. Jej głos staje się dla niego "muzyką", pulsującą "jak ciche echo", co świadczy o głębokim, niemal duchowym związku, jaki czuje, mimo fizycznego oddalenia. Wers "Jej twarde, białe piersi / Mleczniejsze są, niźli jej mleko" jest intrygujący i często interpretowany jako obraz czystości, niedostępnej niewinności, a zarazem idealizowanej, eterycznej kobiecości, która przekracza zwykłe ziemskie pragnienia. To symbolika wskazująca na coś absolutnie nieskazitelnego, być może nawet świętego, co dodatkowo podkreśla dystans między narratorem a obiektem jego westchnień. "Jej suknia z miękkiej tafty / Dziś skromnie opuszczona" może symbolizować zarówno pożądanie skrywane w myślach podmiotu lirycznego, jak i moment ulotnej, wyobrażonej bliskości, która jednak nigdy nie dochodzi do skutku w rzeczywistości.

Kulminacja niezrealizowanych pragnień następuje w ostatniej zwrotce, gdzie narrator przyznaje się do "rozpustnego snu" o fizycznym zjednoczeniu z Peggy. To wyrażenie najgłębszych, najbardziej intymnych fantazji, które jednak pozostają w sferze snów. Świadomość, że "tym snem najśmielszym / Twej dumy nie urażę", podkreśla wewnętrzny konflikt – intensywne pożądanie jest hamowane przez respekt dla jej niezależności i dumy, a także przez niemożność urzeczywistnienia tych marzeń. Peggy staje się symbolem wszystkich nierealnych obiektów miłości – ludzi, których kochamy, lecz którzy nie dają nadziei na związek, pozostając jedynie w sferze marzeń i idealizacji. Artur Rojek w swojej interpretacji Myslovitz śpiewa o kobiecie ze snu, nierealnej, bliższej zjawie niż prawdziwemu człowiekowi, co doskonale rezonuje z pierwotnym irlandzkim tekstem, przenosząc go w nową wrażliwość muzyczną. Utwór ten, wydany jako siódmy singiel Myslovitz z albumu Sun Machine w 1996 roku, stał się jednym z największych przebojów zespołu, utrwalając jego miejsce w historii polskiej muzyki.