Interpretacja Margaret - Myslovitz

Piosenka „Margaret” zespołu Myslovitz, pochodząca z ich wydanego w 2002 roku albumu Korova Milky Bar, jest głęboką i poruszającą podróżą w głąb ludzkiej psychiki, naznaczoną melancholią i poszukiwaniem sensu. Album Korova Milky Bar jest uznawany za jeden z najbardziej depresyjnych w dorobku grupy, a jego koncepcja koncentruje się wokół presji społecznej, braku empatii i ukrywania własnych uczuć. W kontekście całego krążka, teksty na ogół przypisuje się Przemysławowi Myszorowi i Wojciechowi Powadze, z uwagi na zaangażowanie Artura Rojka w poboczny projekt Lenny Valentino w tamtym okresie. Jednakże, specyficzne informacje dotyczące utworu "Margaret" wskazują Artura Rojka jako autora jego tekstu. Niezależnie od dokładnego autorstwa, utwór doskonale wpisuje się w charakterystyczną dla Myslovitz twórczość, która – jak podkreślają sami muzycy – często tworzy obrazy i jest otwarta na wielorakie interpretacje.

Utwór rozpoczyna się od wstrząsającej wizji: „Stanąłem w drzwiach i upadłem na twarz / Pierwszy raz zrozumiałem coś”. Ten upadek można interpretować zarówno dosłownie, jak i metaforycznie, jako moment nagłego, bolesnego olśnienia, przebudzenia. Podmiot liryczny uświadamia sobie, że „Kochałem swój cień / Ja nie liczyłem się widzę / Jak mój cień dogania mnie”. Miłość do własnego cienia sugeruje tu egocentryzm, zapatrzenie w siebie, a może nawet niezdrową fascynację własną mroczną stroną lub iluzorycznym obrazem siebie. Z kolei „cień doganiający” może symbolizować konsekwencje wcześniejszych działań, nadciągającą rzeczywistość, która brutalnie konfrontuje bohatera z jego ukrytymi lękami i niedoskonałościami.

Kolejne wersy pogłębiają poczucie alienacji i odpersonalizowania: „Moje ciało to rzecz / Moja radość jeden dźwięk / Zamknę oczy aby schować się”. Ciało staje się tu jedynie przedmiotem, pozbawionym głębszego znaczenia, a radość sprowadzona jest do „jednego dźwięku”, co podkreśla jej ulotność i znikomość. Pragnienie „zamknięcia oczu, aby schować się” to wyraz bezsilności i ucieczki przed rzeczywistością. Życie jawi się jako „wiatr” – nieuchwytne, chaotyczne i niepodlegające kontroli. W tej pustce podmiot liryczny pozostaje „Z moim cieniem jestem sam”, co uwydatnia jego głęboką samotność, nawet w towarzystwie własnej podświadomości czy ukrytych aspektów tożsamości.

Dalej tekst wprowadza niepokojące obrazy: „Ukryta twarz oznacza że wiesz / coś z czym nikt nie godzi się / Dziwny sen / Na ścianie plama krwi / Białe światło chce do niego iść”. „Ukryta twarz” może symbolizować wstyd, poczucie winy, mroczny sekret, coś, co jest odrzucane przez społeczeństwo lub własne sumienie. „Dziwny sen” i „plama krwi na ścianie” to mocne, niemal surrealistyczne obrazy, które mogą wskazywać na traumę, wewnętrzny ból, a nawet myśli o destrukcji. Pojawiające się „białe światło, które chce do niego iść” jest ambiwalentne – może symbolizować nadzieję na oczyszczenie, zbawienie, ale równie dobrze może być zapowiedzią końca, rozpuszczenia się w nicości, co w kontekście reszty tekstu nabiera wymiaru egzystencjalnej desperacji.

Powtórzenie motywu „Moje ciało to rzecz / Moja radość jeden dźwięk / Zamknę oczy aby schować się / Moje życie to wiatr / Z moim cieniem jestem sam” wzmacnia poczucie beznadziei i niemożności ucieczki od własnego losu, od samego siebie. Jednak to w ostatnim, wielokrotnie powtarzanym fragmencie piosenki następuje kluczowe przesunięcie: „To wstyd to złość to dzień to noc to blask to cień to znak / że miłość jest tym czego chcę”. Jest to kaskada skrajnych emocji i stanów – od negatywnych (wstyd, złość) po neutralne (dzień, noc) i dualistyczne (blask, cień). Cała ta gama doświadczeń, dychotomia życia, prowadzi do jednej, nadrzędnej konkluzji. Mimo mroku, bólu i wewnętrznych zmagań, pomimo świadomości wszystkich ciemnych stron istnienia, podmiot liryczny finalnie uświadamia sobie, że tym, czego naprawdę pragnie i co jest jego ostateczną nadzieją, jest miłość. Ta powtarzająca się fraza działa jak mantra, desperackie wołanie o połączenie, akceptację i sens w chaotycznym świecie. Podkreśla, że w obliczu egzystencjalnego cierpienia i poczucia zagubienia, miłość pozostaje jedynym prawdziwym celem i pragnieniem, mostem, który może połączyć go z innym, a może przede wszystkim – z samym sobą. Utwory Myslovitz, jak wskazuje dziennikarz Mateusz Wawrzyszkiewicz, często opowiadają o trudnych emocjach, towarzyszą słuchaczowi i w jakimś stopniu wypierają poczucie totalnej alienacji, ponieważ obcuje się z poezją. „Margaret” jest tego doskonałym przykładem, oferując smutną, lecz wspierającą refleksję nad ludzką kondycją i nieustannym dążeniem do miłości, nawet w najciemniejszych zakamarkach duszy.