Interpretacja In high places - Mike Oldfield

Utwór „In High Places” Mike’a Oldfielda, z przejmującym wokalem Jona Andersona, to prawdziwie eteryczna podróż, która przenosi słuchacza w sferę transcendencji i nieważkości. Piosenka, pochodząca z wydanego w 1983 roku albumu Crises, a następnie opublikowana jako singiel w 1987 roku, stanowi fascynującą fuzję prog-rockowych brzmień Oldfielda z charakterystyczną, anielską barwą głosu Andersona. Tekst, którego współautorem jest Jon Anderson, maluje obraz ulatywania, oderwania od ziemi i podróży przez nieskończone przestrzenie.

Pierwsze wersy, „Look down from in high places. Lift off the ground Without a sound, yeah.”, od razu wprowadzają w stan lewitacji. Jest to początek wzniesienia, które odbywa się w absolutnej ciszy, sugerując nie tylko fizyczne uniesienie, ale także duchowe oderwanie od ziemskich trosk. Brak dźwięku podkreśla spokój i majestat tej podróży. Motyw lotu i przestrzeni jest kluczowy dla utworu, a co ciekawe, sam Mike Oldfield posiada licencję pilota, co mogło inspirować te kosmiczne wizje.

Dalsze fragmenty, „We move through open spaces. The wind, it pulls. The sky gets close, yeah.”, pogłębiają poczucie dynamicznego, choć łagodnego ruchu. „Wiatr” może symbolizować zarówno rzeczywiste siły natury, pchające balon czy statek kosmiczny, jak i metaforyczne prądy duchowej ewolucji. Niebo, które „zbliża się”, jest zapowiedzią osiągnięcia wyższych sfer. Centralne pytanie refrenu, „Could we get much higher? Could we get much lighter? Navigator to heaven.”, jest esencją tej pieśni. To pragnienie dalszego wznoszenia, osiągnięcia stanu większej lekkości – fizycznej (nieważkość) i duchowej (uwolnienie od ciężaru bytu). Postać „Nawigatora do nieba” sugeruje istnienie przewodnika w tej odysei, być może wewnętrznego głosu, duchowej siły, a nawet odniesienia do jakiejś formy wyższej inteligencji.

Wers „Check out, did you check your heart? This cloudless blue. This starlight night, yeah.” wprowadza element introspekcji. W obliczu bezkresnego błękitu i gwiaździstej nocy pojawia się wezwanie do sprawdzenia własnego serca, gotowości na to, co ma nadejść. To moment refleksji w obliczu wspaniałości kosmosu, podkreślający, że podróż w „wysokie miejsca” wymaga również wewnętrznej czystości i otwartości. Obrazy „This cloudless blue. This starlight night” malują przejście przez kolejne warstwy atmosfery, aż do czerni kosmosu rozświetlonej gwiazdami.

Zaskakującym momentem jest pojawienie się „That devil moon. (That devil moon) He sings of love, yeah.”. Księżyc, często kojarzony z tajemnicą i dwuznacznością, zostaje tu nazwany „diabelskim”, by zaraz potem „śpiewać o miłości”. To silny paradoks, który może symbolizować dwoistość kosmosu – jego niezmierzone, czasem onieśmielające piękno, które mimo wszystko jest manifestacją wyższej formy miłości, lub też wewnętrzną walkę między lękiem a zachwytem.

Bliskość gwiazd, „The stars, so close we touch them. They seem so small. They make me wonder.”, oddaje poczucie pokory wobec ogromu wszechświata. Mimo że są „na wyciągnięcie ręki”, ich pozorna małość z tej perspektywy wywołuje głębokie zdumienie i skłania do zastanowienia nad własnym miejscem w kosmosie. Obraz „Far out in formation, Five thousand moons. Floating balloons.” jest oniryczny i potężny, wzmacniając wrażenie nierealności i cudowności. „Pięć tysięcy księżyców” to oczywiście hiperbola, ale „pływające balony” to interesujące nawiązanie do genezy utworu. Singiel „In High Places” został wydany w 1987 roku z okazji wypuszczenia przez Richarda Bransona (założyciela Virgin Records) największego wówczas balonu na ogrzane powietrze, co bezpośrednio łączy tekst piosenki z ideą wznoszenia się balonem.

Ostatnie powtórzenie refrenu, „Couldn't get much higher, Couldn't get much lighter. Navigator to heaven.”, zamiast pytania, przynosi stwierdzenie. Może ono być interpretowane dwojako: jako osiągnięcie ostatecznego punktu podróży, swoistego szczytu, poza który nie da się już wznieść, co daje poczucie spełnienia; lub też jako melancholijna refleksja nad ludzkimi ograniczeniami w dążeniu do absolutu. Jon Anderson, znany z niezwykle jasnego i wysokiego głosu, doskonale oddaje to uczucie eteryczności i wzniesienia. Współpraca Oldfielda z Andersonem nad tym utworem była niezwykle płynna; Oldfield podobno zanucił Andersonowi melodię przez telefon, a ten, będąc na wakacjach, napisał do niej słowa. Oldfield wspominał, że Anderson nagrał swoją partię bez potrzeby dogrywania czegokolwiek, co świadczy o jego intuicyjnym zrozumieniu wizji utworu.

Melodyjna kompozycja Oldfielda z wibrafonem Pierre'a Moerlena i głosem Andersona tworzy hipnotyzującą atmosferę, która sprawia, że słuchacz sam czuje się uniesiony. Nic dziwnego, że utwór ten został później samplowany, między innymi przez Kanye Westa w piosence „Dark Fantasy”, co świadczy o jego ponadczasowym uroku i głębi. „In High Places” to nie tylko muzyka, to doświadczenie – zaproszenie do kontemplacji bezkresu, zarówno tego zewnętrznego, jak i wewnętrznego.