"Meet Me In The Woods" Lord Huron to utwór, który w swojej istocie stanowi zaproszenie do introspekcji i konfrontacji z własnym cieniem, będąc jednocześnie integralną częścią złożonej narracji albumu Strange Trails z 2015 roku. Ben Schneider, frontman zespołu, często tworzy muzykę, która służy jako antologia dziwnej fikcji, z piosenkami stanowiącymi serię opowieści ze świata niepodobnego do naszego, ale w jakiś sposób odmiennego. Ten utwór, wydany 7 kwietnia 2015 roku w Wielkiej Brytanii, a dzień później w Stanach Zjednoczonych, został nawet uznany przez Matta Connera z Under the Radar za niezaprzeczalnie najlepsze dotychczasowe dzieło Schneidera.

Początkowe wersy – "I took a little journey to the unknown, and I've come back changed and I can feel it in my bones. I fucked with the forces that our eyes can't see. Now the darkness got a hold on me." – natychmiast wprowadzają słuchacza w odysseyję samopoznania. Podróż ta nie jest jedynie fizyczna, ale przede wszystkim wewnętrzna, prowadząca do fundamentalnej, nieodwracalnej transformacji. Bohater pieśni bawił się siłami, których nasze oczy nie widzą, co sugeruje naruszenie naturalnego porządku lub zagłębienie się w sfery mistyczne i nieznane, odwieczną ludzką narrację. Ta ciemność, która opanowała narratora, może być interpretowana jako rodzaj bólu w duszy, depresja, uzależnienie, żałoba, czy też ciemniejsza strona nas samych. Jest to potężny i być może negatywny wpływ, który opanował mówcę.

Kolejne fragmenty, takie jak "How long baby have I been away? Oh, it feels like ages, though you say it's only days. There ain't a language for the things I've seen, yeah. And the truth is stranger than my own worst dreams", podkreślają zniekształcone postrzeganie czasu i niemożność wyrażenia niewysłowionych doświadczeń. Prawda, która jest dziwniejsza niż najgorsze sny, sugeruje, że konfrontacja z nieznanym przewyższyła wszelkie wyobrażenia i pozostawiła trwały ślad na psychice, zmieniając postrzeganie rzeczywistości. Ben Schneider, w wywiadzie dla GRAMMY Pro, wspominał, że album Strange Trails dotyczy nieobawiania się konfrontacji z ciemną stroną życia, uznając to za zdrowe od czasu do czasu wpatrywać się w tę pustkę.

Refren – "I have seen what the darkness does. Say goodbye to who I was. I ain't never been away so long. Don't look back, them days are gone. Follow me into the endless night. I can bring your fears to life. Show me yours and I'll show you mine. Meet me in the woods tonight." – jest kulminacją tej transformacji. Narrator pożegnał się ze sobą, kim był, co oznacza nieodwracalną zmianę i przyjęcie nowej, zmienionej egzystencji. To nie jest już powrót do przeszłości; tamte dni minęły. Las, jako miejsce akcji, jest metaforą nieznanego, podświadomości lub życiowego wyzwania, które wydaje się wieczne. Jest to przestrzeń surowych, niefiltrowanych doświadczeń i uczuć. Zaproszenie do spotkania w lesie i podzielenia się obawami jest syrenim wołaniem do słuchacza, by również zanurzył się w swoje ciemności. Jest to akt ujawnienia wrażliwości i zdemaskowania prawd w bezpiecznej przestrzeni, z dala od osądzającego świata. Ta wzajemna akceptacja wewnętrznego mroku kuje więź między narratorem a tym, kogo zaprasza.

Interesującym faktem dotyczącym tego utworu, a także innych piosenek z albumu Strange Trails jak "Love Like Ghosts" i "The Night We Met", jest to, że Lord Huron zastosował w nich ten sam schemat melodyczny, co wywołuje dziwne uczucie déjà vu u słuchaczy. To celowy zabieg, który wpisuje się w eteryczny, tajemniczy styl zespołu. Ben Schneider, który sam nie zawsze jest pewien, skąd pochodzą jego pomysły, czerpie inspiracje z klasycznych country'owych piosenek z opowieściami i buduje wokół nich antologię dziwnej fikcji. Strange Trails to album, który celuje w estetykę festiwalu muzyki zachodniej science-fiction i mistycznych misji, włączając w to komiksy i teledyski jako "trailers" dla albumów, tworząc "easter eggs" dla fanów, zwanych Travelers. W tej krainie duchów, miłości i patrzenia na surową, ciemną stronę życia "Meet Me In The Woods" jest centralnym elementem, zachęcającym do odwagi w obliczu osobistej ciemności. Sam Schneider wierzy, że nie ma złej interpretacji sztuki, a piękno krytyki polega na tym, że ludzie usłyszą to, co usłyszą, i poczują to, co poczuli.