Interpretacja Świat na ekranie - Monika Gromek

Piosenka „Świat na ekranie” autorstwa Moniki Gromek jawi się jako refleksyjna miniatura, delikatnie, choć dosadnie komentująca współczesne życie w otoczeniu technologii cyfrowych. Monika Gromek jest szerzej znana jako autorka podręczników do muzyki dla szkół podstawowych oraz doradczyni metodyczna i nauczycielka muzyki. Ten kontekst twórczości sugeruje, że „Świat na ekranie” może być utworem o charakterze edukacyjnym lub dydaktycznym, mającym na celu skłonienie odbiorców, być może dzieci i młodzieży, do namysłu nad wpływem technologii na ich codzienne nawyki i relacje.

Pierwsza zwrotka utworu maluje obraz wszechobecności ekranów w naszym życiu: „Filmy, bajki i kreskówki, nowe hity, reklamówki, o poranku i wieczorem – ciągle przed telewizorem...”. Artystka wymienia szereg form cyfrowej rozrywki i informacji, od tradycyjnej telewizji po nowsze wynalazki, takie jak „Gierki, strony, komputery, DVD i mp4”. Jest to lapidarny, ale precyzyjny przekrój mediów, które opanowały naszą rzeczywistość. Kluczowe dla interpretacji tej części tekstu jest retoryczne pytanie: „zna to wszystko każdy z nas... tylko gdzie jest wolny czas?”. To zdanie nie jest tylko pytaniem o brak wolnych chwil w natłoku obowiązków, lecz raczej o zagubienie czasu w świecie zdominowanym przez bierną konsumpcję treści cyfrowych. Sugeruje ono, że mimo łatwego dostępu do rozrywki i informacji, paradoksalnie tracimy coś cenniejszego – być może czas na refleksję, prawdziwe interakcje społeczne, czy po prostu bycie tu i teraz. Emocja, która wyłania się z tego fragmentu, to pewnego rodzaju znużenie i niepokój wynikający z nieustannego bombardowania bodźcami, prowadzącego do poczucia uciekającego czasu i życia.

Druga zwrotka przynosi poczucie tęsknoty za czymś bardziej namacalnym, za wspólnym, świadomym doświadczeniem. Propozycja: „Może by tak wstąpić do kina? Cicho! Seans już się zaczyna...” to swoiste zaproszenie do ucieczki od indywidualnego, często izolującego kontaktu z ekranem w domu. Kino, jako miejsce zbiorowego przeżywania filmu, staje się symbolem powrotu do wspólnoty. W dalszej części tekstu, słowa: „Siądź w fotelu, weź mnie za rękę, zanuć piękną, filmową piosenkę!” jeszcze mocniej podkreślają pragnienie bliskości i intymności. Trzymanie za rękę jest tu gestem symbolizującym odnowienie ludzkiej więzi, fizycznego kontaktu, który zanika w cyfrowym świecie. Wspólne nucone „filmowe piosenki” mogą symbolizować wspólne wspomnienia, emocje, a nawet pewną nostalgię za czasami, gdy rozrywka była ściślej związana z doświadczeniami dzielonymi z innymi. Piosenka nie wzywa do całkowitego odrzucenia technologii, lecz proponuje świadome wybory i poszukiwanie równowagi, wskazując na wartość realnych, międzyludzkich relacji.

Mimo dogłębnego poszukiwania, nie odnaleziono publicznych wypowiedzi Moniki Gromek ani wywiadów, w których szczegółowo omawiałaby genezę czy osobiste znaczenie utworu „Świat na ekranie”. Brak jest również informacji o dacie wydania piosenki jako singla czy na konkretnym albumie muzycznym. Potwierdzono jednak, że Monika Gromek aktywnie działa w sferze edukacji muzycznej, co sugeruje, że jej twórczość, w tym ten utwór, może wpisywać się w szerszy kontekst pedagogiczny, mający na celu uwrażliwienie młodych ludzi na otaczający świat i promowanie zdrowych nawyków, również w kontekście korzystania z mediów cyfrowych. W tym świetle „Świat na ekranie” staje się nie tylko refleksją, ale także subtelnym przesłaniem o konieczności zachowania autentycznych relacji i czerpania radości z prostych, wspólnych chwil, poza wirtualną przestrzenią.