Interpretacja Trudno tak - Krzysztof Krawczyk i Edyta Bartosiewicz

Piosenka „Trudno tak (razem być nam ze sobą...)”, będąca niezapomnianym duetem Krzysztofa Krawczyka i Edyty Bartosiewicz, wydana jako singiel 15 kwietnia 2004 roku, a następnie na albumie Krawczyka To, co w życiu ważne z 31 maja 2004 roku, stanowi głębokie studium skomplikowanych emocji towarzyszących miłości. Nie jest to prosta ballada o szczęściu, lecz raczej refleksja nad ciężarem i jednocześnie niezbywalną wartością relacji, która, choć trudna, jest niezbędna. Utwór szybko zdobył serca słuchaczy, docierając na szczyty list przebojów, w tym Listy Przebojów Programu Trzeciego i Poplisty, oraz został wyróżniony Fryderykiem w kategorii Piosenka Roku.

Sama geneza utworu jest interesująca. "Trudno tak" to adaptacja serbskiej kompozycji „Sanjaj me” z 1998 roku, autorstwa Mirko i Snežany Vukomanović. Do polskiej wersji tekst napisali Edyta Bartosiewicz i Łukasz Lubiatowski. Ta transformacja obcej melodii w polski przebój jest dowodem na uniwersalność przesłania.

Krzysztof Krawczyk, znany z unikania duetów z kobietami – jak sam wspominał w swojej książce „Życie jak wino”, miał do nich awersję, która wynikała z dziecięcych wspomnień ojca śpiewającego miłosne wyznania na scenie innym kobietom niż jego matka – dla Edyty Bartosiewicz zrobił wyjątek. To posunięcie okazało się kluczowe dla sukcesu utworu. Niemniej jednak, proces twórczy nie był łatwy. Krawczyk wspominał, że podczas nagrań powstało aż 56 wersji, a Bartosiewicz była niezwykle wymagająca, nazywając ją nawet „piłą”. „Nagraliśmy 56 wersji, a ona jeszcze nie była zadowolona. Chciałem zerwać nagranie” – wyznał Krawczyk. Edyta Bartosiewicz w wywiadzie dla Plejady z 2022 roku przyznała, że od razu wyczuła potencjał w serbskim demo i chciała nagrać tę piosenkę, mimo że w tamtym czasie współpraca ta wydawała się wręcz surrealna.

Piosenka otwiera się refrenem śpiewanym przez Edytę Bartosiewicz, od razu wprowadzając w sedno konfliktu: „Trudno tak / Razem być nam ze sobą / Bez siebie nie jest lżej”. Te słowa definiują paradoks miłości, która, mimo obciążenia i wyzwań, jest lepsza niż pustka samotności. Przesłanie jest jasne: choć wspólna droga bywa naznaczona trudnościami, rezygnacja z niej nie przyniesie ulgi, a wręcz przeciwnie – spotęguje ból.

Wersy Krzysztofa Krawczyka malują obraz wewnętrznego smutku i melancholii. „Ulice odbijają szary smutek nieba / W sercu czuję chłód samotnej nocy” to metafora introspekcji, otoczenia, które zdaje się odzwierciedlać stan duszy. Codzienne rytuały, takie jak „zapach czarnej kawy / Filiżanki ciepło”, stają się niczym „przystań, gdy wokół / Burzy się szaleństwo” – są ostoją w chaosie, chwilowym wytchnieniem od burzliwych myśli i uczuć. Obrazy „zasłoniętych okien / Cienistych podwórzy / Tych cichych dramatów / Sceny niezliczone” sugerują ukryte cierpienia, intymne dramaty rozgrywające się za zamkniętymi drzwiami, niewidoczne dla świata zewnętrznego, ale intensywnie przeżywane. W tej samotności pojawia się tęsknota za przeszłością, za „słonecznymi czasami / Tych wspólnie z tobą spędzonych”, co podkreśla wartość wspólnych chwil i utraconego, beztroskiego szczęścia.

Głos Edyty Bartosiewicz wnosi do utworu inną perspektywę, bardziej eteryczną, niemal senną. Kiedy śpiewa: „W twoim śnie jestem gwiazdą / Ze starego romansu / Twe łzy niczym kołdra / Na moim nagim ciele”, buduje obraz ukochanej jako muzę, symbol ukojenia i nadziei, istniejący w sferze marzeń i idealizacji. To ona, choć może niedostępna w pełni w rzeczywistości, stanowi pocieszenie dla jego bólu. Powrót do obrazu kawy „Smak kawy cię budzi / A minuty wciąż płyną” ponownie zakotwicza opowieść w codzienności, ale już z nową świadomością: „Myśli ciążą bardziej / Niż wczorajsze wino”. To sugeruje, że refleksje nad związkiem, jego złożonością, są cięższe i bardziej uporczywe niż chwilowe zapomnienie czy przyjemność.

Centralnym przesłaniem utworu jest determinacja, by nie stracić miłości, pomimo jej trudności. Powtarzające się, wspólne „Lecz trzeba nam / Trzeba dbać o tę miłość / Nie wolno stracić jej / Nam nie wolno stracić jej” staje się mantrą, deklaracją woli walki o związek. To podkreślenie, że prawdziwa miłość to nie tylko sielanka, ale przede wszystkim świadoma decyzja i wysiłek włożony w jej pielęgnację. Powtarzane przez oboje artystów, staje się wołaniem o przetrwanie uczucia, które, choć wystawia na próbę, jest fundamentalne dla ich istnienia. Duet ten, łącząc charakterystyczne, głębokie barwy głosów Krzysztofa Krawczyka i Edyty Bartosiewicz, oddaje pełnię tej skomplikowanej palety emocji – od melancholii i samotności, po nadzieję i niezłomną wiarę w siłę miłości.

Edyta Bartosiewicz w wywiadzie dla Interia Muzyka z 2022 roku przyznała, że nie wykonywała często tej piosenki po śmierci Krzysztofa Krawczyka z powodu „zbyt dużego niezdrowego zamieszania” wokół koncertów wspominkowych, ale nie wyklucza jej wykonania w przyszłości, uznając, że „to jest piękna piosenka i Krzyśkowi absolutnie się to należy”. Ta wypowiedź dodatkowo podkreśla emocjonalne znaczenie utworu dla samych artystów, wykraczające poza komercyjny sukces.

„Trudno tak” to zatem nie tylko hit, ale też ponadczasowa opowieść o miłości w jej najbardziej dojrzałym i wymagającym wymiarze – miłości, która jest trudna, lecz bez której wszystko staje się jeszcze trudniejsze. To przypomnienie, że choć łatwiej jest poddać się i odejść, prawdziwa wartość tkwi w uporze i trosce o to, co w życiu ważne.