"Z ogniem w głowie" Maanamu to utwór, który doskonale oddaje esencję twórczości Kory i Marka Jackowskiego – pełen sprzeczności, magnetyzmu i głębokich emocji. Piosenka, pochodząca z albumu Łóżko wydanego w 1996 roku, jest intymną opowieścią o skomplikowanej relacji, oscylującej między bliskością a dystansem, namiętnością a potrzebą spokoju. Muzykę do niej skomponował Marek Jackowski, natomiast tekst napisała Olga Jackowska, szerzej znana jako Kora.

Już pierwsze wersy, "Ręka zamarła na nagim ramieniu / I nie śmie dalej się posunąć / Tętno tętni iskrząc skronie / Niepewność boi się pomylić", wprowadzają w atmosferę napięcia i wewnętrznego rozdarcia. Jest to obraz zmysłowego zbliżenia, które zatrzymuje się w pół kroku, hamowane przez niepewność i lęk przed przekroczeniem pewnej granicy. To nie jest jednak lęk paraliżujący, lecz raczej rodzaj intensywnej, niemal elektryzującej chwili, w której emocje buzują pod powierzchnią.

Kolejne strofy wzmacniają ten paradoksalny stan: "Mocno zwarci choć nie przytuleni / W żyłach krew zamienia się w strumień". Fizyczna bliskość, lecz bez pełnego, czułego gestu objęcia, podkreśla mentalne lub emocjonalne bariery, które jednocześnie wzmacniają siłę odczuwanych doznań. Krew, symbol życia i namiętności, staje się „strumieniem”, co może oznaczać zarówno intensywność przepływu energii, jak i pewne odrealnienie, zatracenie się w chwili. Kluczowe jest tu zjawisko "Błękitnej lawy", która "zalewa mi oczy / Błękitna lawa wodospad ze zdumień". To oksymoroniczne połączenie gorąca lawy z chłodem błękitu i płynnością wodospadu symbolizuje unikalne, być może nieco oniryczne, doznanie miłości – jednocześnie niszczycielskiej i pięknej, oszałamiającej i hipnotyzującej. Kora, jako autorka tekstów, często posługiwała się takimi silnymi, obrazowymi metaforami, tworząc niezwykle sugestywne światy emocjonalne.

Refren "Lubię ciszę z burzą w środku / Magnetyczna kula namiętności / Szukam spokoju szukam wody / Woda żywiołem jest złowrogim" idealnie oddaje wewnętrzny konflikt. Poszukiwanie ciszy nie oznacza braku emocji, lecz wręcz przeciwnie – pragnienie spokoju, który może pomieścić w sobie intensywną, wewnętrzną burzę. Namiętność jest tu „magnetyczną kulą”, siłą przyciągającą, ale też potencjalnie niebezpieczną, poza kontrolą. Woda, tradycyjnie kojarzona ze spokojem i oczyszczeniem, staje się „złowrogim żywiołem”, co podkreśla obawę przed zatopieniem się w emocjach, utratą siebie w ich potędze. To pragnienie i jednoczesny lęk przed całkowitym oddaniem się miłości.

W dalszej części tekstu pojawia się inna kluczowa sprzeczność: "Lubi\u0119 samotno\u015b\u0107 lecz we dwoje / Na wyciągnięcie ręki twojej". To piękne ujęcie intymności, gdzie obecność drugiej osoby nie narusza osobistej przestrzeni, lecz ją dopełnia. Samotność „we dwoje” to stan, w którym dwoje ludzi, będąc ze sobą, zachowuje swoją indywidualność, znajdując wspólny, cichy port, ale wciąż na wyciągnięcie ręki, gotowi na ponowne zbliżenie. Finałowe wersy "Pokornie ale z ogniem w głowie / Sama i z tobą sama przy tobie / Kochaj mnie kocham cię" są kwintesencją tej podwójnej natury. Pokora, czyli uległość wobec uczucia, miesza się z „ogniem w głowie” – pasją, niezależnością i wewnętrzną siłą, która nie pozwala na całkowite poddanie się. To wołanie o miłość, w którym podkreślona jest zarówno zależność ("Kochaj mnie"), jak i suwerenność podmiotu lirycznego ("kocham cię").

Piosenka "Z ogniem w głowie" to przykład mistrzostwa Kory w operowaniu językiem i emocjami. Jest to introspektywna podróż w głąb złożonej psychiki kobiety, która pragnie miłości, ale jednocześnie boi się jej destrukcyjnej siły, starając się zachować równowagę między namiętnością a niezależnością, bliskością a przestrzenią osobistą. Utwór, podobnie jak wiele innych dzieł Maanamu, opiera się na kontrastach i dwuznacznościach, które czynią go ponadczasowym i głęboko poruszającym. Muzyka Marka Jackowskiego w połączeniu z tak głębokim tekstem tworzy spójną, hipnotyzującą całość, która wciąga słuchacza w intensywny świat wewnętrznych przeżyć.