Interpretacja Royals - Lorde

"Royals" Lorde to utwór, który z miejsca stał się manifestem młodego pokolenia, głośnym sprzeciwem wobec dominującego w popkulturze, zwłaszcza hip-hopie, przepychu i materializmu. Wypuszczona w 2013 roku, gdy Lorde (Ella Yelich-O'Connor) miała zaledwie 16 lat, piosenka zdobyła serca słuchaczy na całym świecie, osiągając szczyty list przebojów, w tym dziewięć tygodni na pierwszym miejscu Billboard Hot 100. Tym samym Lorde stała się najmłodszą solową artystką od 1987 roku, której utwór trafił na szczyt tego zestawienia.

Piosenka otwiera się intymnym wyznaniem: „I've never seen a diamond in the flesh / I cut my teeth on wedding rings in the movies”, co od razu zarysowuje dystans artystki do świata luksusu, który zna jedynie z ekranu. Dorastając na przedmieściach Auckland w Nowej Zelandii, Lorde nie miała styczności z diamentami czy drogimi samochodami na co dzień. Ta szczerość w odrzuceniu blichtru jest fundamentem utworu. Tekst jest bezpośrednią reakcją na przytłaczające poczucie bycia obezwładnionym przez zagraniczną kulturę, która gloryfikuje nadmiar i bogactwo. Lorde krytykuje konsumpcjonizm i wyszydza luksusowe przedmioty, takie jak złote zęby, wódka Grey Goose, Maybachy czy diamentowe zegarki, które są wszechobecne w piosenkach i teledyskach popularnych artystów.

W wywiadach Lorde wyjaśniała, że inspiracją do napisania "Royals" było obserwowanie sceny hip-hopowej, gdzie "być cool w hip-hopie, trzeba mieć konkretny samochód, pić konkretną wódkę i mieć konkretny zegarek". Jak sama przyznała w rozmowie dla VH1 we wrześniu 2013, tekst pisała w zaledwie pół godziny, a pomysł na tytuł narodził się po zobaczeniu zdjęcia baseballisty George'a Bretta z drużyny Kansas City Royals, podpisującego piłki. Słowo "Royals" po prostu ją urzekło.

Centralnym punktem utworu jest refren: „And we'll never be royals (royals) / It don't run in our blood / That kind of lux just ain't for us, we crave a different kind of buzz”. To wyraźna deklaracja niezależności i odrzucenia konwencjonalnego pojęcia "królewskości" opartego na dziedziczonym bogactwie czy statusie. Zamiast tego, Lorde i jej przyjaciele „pragną innego rodzaju haju” – radości płynącej z autentycznych doświadczeń, wspólnego podróżowania pociągiem na imprezę i liczenia dolarów, wiedząc, że „nie pochodzą z pieniędzy”. Ten rodzaj "królewskości" jest budowany na własnych zasadach, z dala od celebryckiego zgiełku. To dlatego Lorde śpiewa: „Let me be your ruler (ruler) / You can call me queen bee / And baby I'll rule, I'll rule, I'll rule, I'll rule / Let me live that fantasy”. Stwarza dla siebie i swoich słuchaczy przestrzeń, w której mogą czuć się ważni i wpływowi, nie potrzebując do tego zewnętrznych symboli bogactwa. Chodzi o przyjęcie własnej wartości i czerpanie radości z bycia "królową" we własnym życiu, bez trosk o materialne dobra.

Piosenka, pomimo swojej prostoty i minimalistycznego brzmienia art popu z elementami electropopu, R&B i indie popu, została bardzo pozytywnie przyjęta przez krytyków. Chwalono jej chwytliwy hook, który rozwija się dzięki swojej prostocie, a także serdeczne pisanie tekstów i rytmiczne wokale Lorde. Krytycy zauważyli, że utwór jest jednocześnie wrażliwy i imperatywny. "Royals" zdobyło także wiele nagród, w tym dwie Grammy w 2014 roku za "Piosenkę Roku" i "Najlepsze Solowe Wykonanie Pop". W 2020 roku Rolling Stone umieścił "Royals" na liście 500 najlepszych piosenek wszech czasów. Sukces utworu, który zainspirował wielu artystów do przyjęcia podobnego minimalistycznego brzmienia, ugruntował pozycję Lorde jako głosu młodego pokolenia i ikony wrażliwych i buntowniczych dusz.