Piosenka „I'm not a good person” autorstwa Pata the Bunny’ego (Patricka Schneeweisa), pochodząca z jego solowego albumu Probably Nothing, Possibly Everything wydanego w 2014 roku, jest przejmującym, surowym monologiem wewnętrznym, który zagłębia się w otchłań samooskarżenia i głębokiego poczucia beznadziei. To nie jest zwykłe narzekanie czy efemeryczny smutek, lecz manifest, w którym podmiot liryczny z gorzką precyzją, a wręcz rezgnacją, definiuje siebie jako osobę z natury wadliwą.

Już pierwsze wersy – „I'm not a good person / Ask anyone who knows me / I'm mean and bitter / And a failure at everything that I say I believe” – uderzają bezlitosną szczerością i rezygnacją. Artysta, znany ze swojej niezwykle osobistej i konfesyjnej twórczości, często poruszał tematykę uzależnień, problemów ze zdrowiem psychicznym oraz anarchizmu. Te doświadczenia stanowią fundamentalny kontekst dla zrozumienia tekstu, w którym Pat zdaje się kanalizować własne demony. Powtórzone „I'm not a good person / Ask anyone who loves me / I never write, I never call / I never think about anyone at all” to nie tylko deklaracja, ale wręcz wyzwanie rzucone światu – potwierdzenie, że ta wina jest tak oczywista, że nawet ci, którzy go kochają, musieliby ją przyznać. Odsłania się tu bolesna prawda o konsekwencjach jego stanu – niezdolność do podtrzymywania relacji, ignorowanie bliskich, co często jest objawem głębokiej depresji i izolacji. Brat Pata, Michael Schneeweis, wspominał w poście na Reddit z marca 2021 roku, że Patrick zmagał się z lękiem społecznym i depresją, a publiczne występy były dla niego źródłem ogromnego stresu. Ta informacja dodaje ciężaru do lirycznego wycofania się: „I'm staying home because I can't stand the sound / Of another heartbeat in the room”.

Kolejne strofy – „I'm not a good person / No matter what I do / My exhaustion will consume me / And I'm too tired for the truth” – ukazują wszechogarniające zmęczenie, które jest zarówno fizyczne, jak i psychiczne. To wyczerpanie jest tak głębokie, że uniemożliwia podjęcie jakichkolwiek prób zmiany, a nawet zmierzenie się z rzeczywistością. Prawda staje się zbyt ciężka do udźwignięcia, co jest charakterystyczne dla walki z uzależnieniem i chorobami psychicznymi, o których Pat otwarcie mówił w swojej karierze. W wywiadzie dla „A Fistful of Vinyl” z marca 2015 roku Pat the Bunny zaznaczył, że jego trzeźwość wynikała z konieczności przetrwania, a nie z moralnego osądu narkotyków czy alkoholu, podkreślając osobisty, a nie osądzający charakter jego perspektywy.

Wersy „I don't know why I am this way / I've been like this since I can remember” wskazują na głęboko zakorzenione poczucie niedoskonałości, które wydaje się nieodłączną częścią jego tożsamości. To nie jest stan przejściowy, ale cecha, która definiuje go od zawsze, niemal biologicznie: „It must be pouring out my sweat glands / It must be someplace in my eyes”. Podmiot liryczny próbuje, podejmuje wysiłek, by „keep up with everything I know I should do”, ale nieuchronnie „then I'll fall to pieces anyway”. Ten cykl prób i niepowodzeń prowadzi do rezygnacji i przyjęcia własnej „niedobroci” jako nieuniknionego fatum.

Kulminacja samooszczerstw następuje w wersach „I'm not a good person / Fuck it, you know it's true / I'm lazy, I'm a coward / I'm asleep all day in my room”. To odrzucenie wszelkich pozorów, brutalna i wulgarna akceptacja najgorszych cech, potwierdzona ostatecznym aktem wycofania – spędzaniem całych dni w pokoju. To obraz krańcowej alienacji, ucieczki od świata i własnej odpowiedzialności, motyw, który wielokrotnie pojawiał się w twórczości Pata, gdzie osobista destrukcja przeplatała się z krytyką społeczną.

Piosenka „I'm not a good person” jest nie tylko świadectwem osobistej walki Pata the Bunny’ego, ale również głosem dla wielu ludzi zmagających się z depresją, lękiem społecznym i poczuciem własnej niewystarczalności. Artysta, który ostatecznie wycofał się z branży muzycznej w lutym 2016 roku, powołując się na zmianę tożsamości i dążenie do zachowania zdrowia psychicznego, poprzez tę piosenkę zostawił spuściznę niezwykłej szczerości. Pokazuje, że w najbardziej intymnych momentach zwątpienia, nawet w obliczu destrukcyjnej samokrytyki, istnieje wartość w naz nazwaniu rzeczy po imieniu i nieukrywaniu swojego bólu. Mimo pesymistycznego wydźwięku, ta bezkompromisowa autentyczność oferuje pewną formę katharsis i potwierdzenia dla słuchaczy, którzy w tych słowach odnajdują echo własnych, ukrywanych lęków. W ten sposób Pat the Bunny, nawet deklarując się jako „nie-dobra osoba”, staje się dla wielu źródłem głębokiego zrozumienia i pocieszenia.