Interpretacja Zostawcie Titanica - Lady Pank

„Zostawcie Titanica” to jeden z tych utworów Lady Pank, który – choć powstał w zupełnie innych okolicznościach – z biegiem lat zyskał dodatkowe, niemalże prorocze znaczenie, stając się ponadczasowym klasykiem. Piosenka, pochodząca z wydanego w 1988 roku albumu „Tacy Sami”, jest fascynującą fuzją rockowej wrażliwości Jana Borysewicza i poetyckiego geniuszu Grzegorza Ciechowskiego. Borysewicz skomponował muzykę, kładąc szczególny nacisk na rozpoznawalny, półminutowy wstęp, który miał wprowadzać słuchacza w temat i stać się sygnałem utworu. Aranżacja, współtworzona z Rafałem Paczkowskim, wprowadzała też klawisze, co było pewnym odejściem od dotychczasowego, ostrzejszego brzmienia zespołu, choć Borysewicz doceniał je wówczas, mimo że później przyznawał, iż zmiękczały one rockowy charakter grupy.

Tekst utworu to prawdziwa perła, szczególnie zważywszy na jego autora. Po rozstaniu z Andrzejem Mogielnickim, Lady Pank zwróciło się o pomoc do lidera Republiki, Grzegorza Ciechowskiego. Pierwsza wersja, będąca „filozoficzną rozprawą o 'przechodzeniu przez igielne ucho'”, nie pasowała do wizerunku Lady Pank; Borysewicz poprosił o coś z „zębem, zadziorem”. Ciechowski podjął wyzwanie i stworzył tekst, który stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych i poruszających wypowiedzi w historii polskiego rocka.

Słowa „Zostawcie Titanica” są esencją obrony marzeń i pragnień przed brutalnością rzeczywistości. Podmiot liryczny stanowczo wierzy, że pasażerowie i orkiestra Titanica „tańczą wciąż”, „żyją swoim życiem” i „dopłyną tam, gdzie chcą”. To nie jest po prostu zaprzeczanie katastrofie, ale kreowanie alternatywnej rzeczywistości, podwodnego świata, gdzie czas płynie „wolniej, tak jak wolno płyną sny”. Piosenka maluje obraz zatrzymanego w czasie balu, gdzie „piękna aktorka mierzy kolię swą”, a „młody milioner dziś zakochał się”. Te sceny są niczym kadry z wiecznego snu, w którym tragedia została zawieszona, a moment pełni życia – uwieczniony.

Refren, powtarzane z naleganiem „Zostawcie Titanica! Nie wyciągajcie go! Tam ciągle gra muzyka i oni tańczą wciąż”, to gorące wezwanie do uszanowania tej nierealnej, lecz cudownie żywej wizji. To sprzeciw wobec ingerencji w to, co idealne, choć fizycznie zniszczone. Metafora Titanica staje się symbolem utraconych szans, niespełnionych marzeń, ale jednocześnie nieprzemijającej nadziei i piękna, które mogą trwać wiecznie w sferze wyobraźni. Nieosiągalny, niezatapialny sen – tak nazywa to podmiot liryczny, podkreślając jego ulotność i jednocześnie niezwyciężoność.

Co ciekawe, dziesięć lat po premierze utworu, w 1998 roku, na ekrany kin wszedł film Jamesa Camerona „Titanic”. Piosenka Lady Pank przeżyła wówczas drugą młodość, stając się nieoficjalnym hymnem polskiej premiery filmu w Sali Kongresowej. Polacy „niedowierzali w to, że już po części znają tę historię z piosenki Lady Pank”. Utwór doskonale oddawał nastrój i romantyczną wizję, którą przedstawiał film, a jego popularność zaowocowała dwukrotnym zdobyciem pierwszego miejsca na liście radiowej Trójki w lipcu 1998 roku. Był to jeden z przykładów, jak tekst Ciechowskiego w niezwykły sposób trafnie uchwycił uniwersalne pragnienie unieśmiertelnienia piękna i marzeń, nawet w obliczu katastrofy.

„Zostawcie Titanica” to nie tylko piosenka o statku, to przede wszystkim pieśń o ludzkiej zdolności do tworzenia i pielęgnowania własnych światów – czy to wewnętrznych, czy tych wspólnych, opartych na kulturze i wspomnieniach. To hymn na cześć wyobraźni, która pozwala przekroczyć granice fizycznej egzystencji i zachować to, co najcenniejsze, w wiecznym, tańczącym śnie.