Interpretacja Edith Piaf - Krzysztof Zalewski

„Edith Piaf” Krzysztofa Zalewskiego to utwór głęboko zakorzeniony w filozofii akceptacji przeszłości, bez względu na jej blaski i cienie, i odnajdywania piękna nawet w najbardziej skomplikowanych doświadczeniach. Singiel promujący najnowszy album artysty, ZGŁOWY, który ukazał się 27 września 2024 roku, od razu uderza w słuchacza powtarzanym refrenem: „Gdybym mógł zmienić coś / Naprawić błąd / Pozbyć się win / Zmieniłbym absolutnie nic”. To centralne przesłanie piosenki, które z odwagą i pewnością odrzuca żal i remorse, podkreślając, że każda chwila, dobra czy zła, ukształtowała artystę w to, kim jest dzisiaj.

Wielokrotnie powracająca fraza jest nie tylko deklaracją, ale i manifestem odporności, zaproszeniem do doceniania złożoności życia. Zalewski, znany z autentyczności, w tym utworze – którego teksty i muzykę współtworzył z Andrzejem Markowskim – przedstawia swoją postawę wobec błędów i niedoskonałości, traktując je jako integralne elementy własnej podróży.

Ciekawym zabiegiem lirycznym jest porównanie życia do filmu: „Dobre są filmy te / Gdzie ginie główny bohater / Gdzie miłość niespełniona / Na co nam happy end / On kocha, ona też / Środa i letnia woda”. To stwierdzenie jest odzwierciedleniem głębokiej obserwacji ludzkiej psychiki, która często bardziej ceni dramatyczne, niedokończone historie niż te z przewidywalnym, „nijakim” happy endem. Zalewski sugeruje, że prawdziwa wartość i intensywność leżą w trudnych, emocjonalnie naładowanych momentach, w niespełnieniu, które pozostawia przestrzeń na refleksję i głębsze przeżycia, w przeciwieństwie do mdłej „środy i letniej wody”, symbolizującej nudną, pozbawioną pasji codzienność.

Piosenka otwarcie przyznaje się do przeszłych przewinień: „Wiem / Nie było to miłe / Wiem / Przesadziłem / Lecz / Nie mogłem inaczej / To kosmos wyznaczył mi taką pieśń”. To szczere wyznanie nie jest jednak lamentem, lecz raczej stwierdzeniem faktu, podkreślającym pewnego rodzaju determinizm – jakby los, czy też „kosmos”, zapisał konkretną melodię dla życia bohatera utworu. Zalewski nie unika odpowiedzialności, ale jednocześnie przyjmuje swoje działania jako nieodłączną część własnej drogi, sugerując, że nie mógł postąpić inaczej, co prowadzi do ostatecznego braku żalu. W jednym z wywiadów artysta przyznał, że jest „świadomy ch**ni, którą zrobiłem w życiu różnym ludziom”. Ta osobista refleksja podkreśla autentyczność tekstu i jego emocjonalny ciężar.

Centralnym punktem utworu, poza powtarzającym się refrenem, jest oczywiście odniesienie do „Edith Piaf” i jej słynnego „Non, je ne regrette rien” (niczego nie żałuję). Ten fragment – „Po co mi post / Nerwowy sen / Skoro nic nie zmienię / Dlatego jak / Edith Piaf / Niczego nie żałuję” – stanowi klamrę spinającą całe przesłanie. Zalewski wprost identyfikuje się z ikoną francuskiej piosenki, której życie było naznaczone tragediami i wzlotami, ale która z niezwykłą siłą głosiła wolność od żalu. Jest to przyjęcie postawy, która wykracza poza zwykłe pogodzenie się z losem – to aktywne wybieranie radości i doświadczeń, nawet tych bolesnych, nad rozpamiętywanie. Sam artysta, mówiąc o piosence, jasno deklaruje: „Niczego nie żałuję”.

Piosenka „Edith Piaf” jest jednym z singli promujących szósty album studyjny Krzysztofa Zalewskiego, ZGŁOWY. Artysta opisał ten krążek jako „bardziej szczery, bardziej rockowy i bardziej surowy” niż poprzednie wydawnictwa, a przede wszystkim „bardziej bezpośredni”. Zalewski zaznaczył, że zależało mu na tym, aby płyta była nagrana „na setkę”, na żywo, aby zbliżyć się do koncertowej energii, co miało nadać jej „niedoskonały, «ludzki» sznyt” w dobie perfekcyjnie wyprodukowanej, komputerowej muzyki. Ta filozofia nagrywania idealnie koresponduje z przesłaniem „Edith Piaf” – celebracją niedoskonałości i autentyczności życia. Do utworu powstał również teledysk w reżyserii Tymona Nogalskiego, który Zalewski określił mianem „małego serialu”.

Podsumowując, „Edith Piaf” Krzysztofa Zalewskiego to nie tylko piosenka, ale muzyczna medytacja nad akceptacją. Jest to hołd złożony życiu w jego pełnym wymiarze – ze wszystkimi wzlotami, upadkami, błędami i lekcjami. To przypomnienie, że prawdziwa siła tkwi w umiejętności przyjęcia własnej historii bez użalania się, w zrozumieniu, że wszystko, co nas spotkało, czyni nas tym, kim jesteśmy. Piękno tego „filmu” życia tkwi właśnie w jego nieprzewidywalności i intensywności, a nie w sztucznym happy endzie.