Utwór „Nie lubię już Polski” Kazika Staszewskiego, wydany w 1995 roku na solowym albumie „Oddalenie”, stanowi gorzkie i przenikliwe spojrzenie na polską rzeczywistość postsocjalistyczną. Piosenka, której Kazik jest zarówno autorem tekstu, jak i muzyki, jest klasycznym przykładem jego twórczości – bezpośredniej, prowokacyjnej i głęboko krytycznej, jednocześnie pełnej osobistego rozczarowania. Artysta znany jest z tego, że pozostaje niepokorny i niezależny, otwarcie przyznając, że nie popiera żadnego rządu, choć wielokrotnie krytykował różne formacje polityczne.

Rozpoczynająca zwrotka „Kolejna zima, a śniegu ni ma / Ja tego nie mogę wytrzymać / Gdy byłem młodszy, byłem bardziej beztroski / Nie lubię już Polski!” natychmiast wprowadza w stan znużenia i utraconej niewinności. Brak śniegu, element pozornie banalny, staje się symbolem szerszych zmian – utraty czegoś naturalnego, przewidywalnego, być może także nostalgii za prostszymi czasami dzieciństwa i beztroski. Powracający refren „Nie lubię już Polski!” nie jest aktem nienawiści, lecz raczej wyrazem głębokiej frustracji i rozczarowania krajem, który jest dla artysty domem. Jak sam Kazik tłumaczył, „Polska to mój dom i tylko w nim czuję się u siebie. Nie przeszkadza mi to jednak w dostrzeganiu syfu, który tu panuje”.

Druga zwrotka „Kolejna wiosna wasza, nie nasza / Oleksy, Kwaśniewski – rządząca klasa / A orzeł tyle, że dostał koronę / Korona zdobi komunę!” uderza wprost w ówczesną scenę polityczną. Wymienienie Józefa Oleksego i Aleksandra Kwaśniewskiego, czołowych postaci postkomunistycznej lewicy, symbolizuje dla Kazika ciągłość pewnej klasy politycznej, która, mimo zmian ustrojowych, pozostała „ich”, a nie „nasza”. Krytyka jest tu skierowana przeciwko pozorom transformacji. Przywrócenie korony orłowi w godle narodowym, miało być symbolem powrotu do przedwojennej tradycji i zerwania z komunistyczną przeszłością. Jednak dla Kazika to tylko powierzchowny gest, który „zdobi komunę”, sugerując, że dawne układy, mentalność czy nawet ludzie z poprzedniego systemu nadal mają się dobrze, tylko pod nowym szyldem. W innej wypowiedzi Kazik trafnie podsumował ten okres, mówiąc, że „socjalizm totalitarny zamienił się w socjalizm koncesyjno-etatystyczny”.

W lecie przenosimy się na „sopocką plażę”, która „syfem zaraża”. Sopot, jako ikona polskiego letniego wypoczynku i festiwali muzycznych, staje się tu metaforą degradacji przestrzeni publicznej, a także, być może, moralnego i kulturowego upadku. Zmasowany udział publiczności w sierpniowych wydarzeniach to dla artysty jedynie „stada”, które „pogonią się znowu”. „Święto muzyki to zdrada!” – ten ostry i kontrowersyjny sąd można interpretować jako sprzeciw wobec komercjalizacji sztuki, spłycenia jej wartości, a także ucieczki od realnych problemów kraju w objęcia masowej, bezmyślnej rozrywki.

Jesień jawi się jako „syfiasta, nie złota”, co kontrastuje z romantycznym obrazem polskiej złotej jesieni, podkreślając wszechobecną brzydotę i beznadzieję. Wszechobecny mrok to przestrzeń, w której „chlupie jebana hołota”. To mocne, wulgarne określenie wyraża skrajną pogardę dla pewnej części społeczeństwa, być może tej, która biernie akceptuje status quo, lub tej, która przyczynia się do ogólnego upadku wartości. Surrealistyczna fraza „O dwadzieścia siedem godzin, drogi kolego / Dzień krótszy od najdłuższego” oddaje poczucie skracającego się czasu, utraty nadziei i ogólnego wyczerpania, a także nierealistycznego poczucia bycia w miejscu, gdzie nic się nie zgadza.

Ostatnia zwrotka, rozgrywająca się na koncercie zespołu, stanowi autoironiczny komentarz do recepcji własnej twórczości. Kiedy mimo krytycznego przekazu, „Polska! – ryczy pół sali”, Kazik konfrontuje się z powierzchownym, być może bezmyślnym, wyrazem patriotyzmu, który nie idzie w parze z refleksją. Podobnie jak w przeszłości krytykował polityków (np. w piosence "100 000 000" do Lecha Wałęsy), tak tutaj wytyka społeczeństwu skłonność do pustych haseł. Powtórzenie słów o młodości i beztrosce, zakończone finałowym „Nie lubię już Polski!”, zamyka klamrę utworu, podkreślając narastające rozczarowanie artysty, które pogłębia się wraz z upływem lat i obserwacją rzeczywistości.

„Nie lubię już Polski” to manifest rozczarowania transformacją ustrojową. Kazik, choć nie opowiada się za żadną partią i dystansuje się od „politycznej nawalanki”, konsekwentnie diagnozuje społeczne i polityczne bolączki kraju. Jego twórczość trafnie przewidywała przyszłe problemy, takie jak podziały społeczne i niemożność dialogu. W perspektywie ponad dwudziestu lat od premiery, piosenka ta pozostaje nadzwyczaj aktualna, będąc świadectwem tego, że niektóre frustracje polskiego społeczeństwa, dostrzeżone przez Kazika w połowie lat 90., wciąż rezonują w zmieniającej się rzeczywistości.