Interpretacja How - John Lennon

How to utwór Johna Lennona z przełomowego albumu Imagine z 1971 roku. Jest to piosenka, która w przejmujący sposób oddaje głębokie poczucie zagubienia, emocjonalnego paraliżu i fundamentalnego braku miłości, z jakim borykał się artysta. Tekst, zbudowany na serii retorycznych pytań, stanowi intymną spowiedź człowieka mierzącego się z egzystencjalnym ciężarem i trudnością odnalezienia kierunku w życiu.

Utwór rozpoczyna się od pytań o kierunek: "How can I go forward when I don't know which way I'm facing? How can I go forward when I don't know which way to turn?". Te słowa doskonale odzwierciedlają stan zagubienia, w jakim Lennon mógł się znajdować po rozpadzie The Beatles, w obliczu nowego rozdziału w życiu i karierze, a także intensywnych zmian osobistych i politycznych początku lat 70. Był to czas, gdy Lennon aktywnie angażował się w ruchy na rzecz pokoju, ale jednocześnie zmagał się z własnymi demonami i presją sławy. Poczucie braku ukierunkowania i niepewności co do przyszłości jest tu namacalne.

Kolejne zwrotki zagłębiają się w sferę emocjonalną. "How can I have feeling when I don't know if it's a feeling? How can I feel something if I just don't know how to feel? How can I have feelings when my feelings have always been denied?". Te wersy są niezwykle bolesne i rzucają światło na głęboko zakorzeniony problem Lennona z wyrażaniem i rozumieniem własnych emocji. Wielokrotnie w wywiadach mówił o trudnym dzieciństwie, porzuceniu przez rodziców i wychowaniu przez ciotkę, co mogło prowadzić do stłumienia uczuć i trudności w budowaniu bliskich relacji. Brak matczynej i ojcowskiej miłości odcisnął piętno na jego psychice, prowadząc do obronnego mechanizmu odrzucania emocji. To poczucie 'zaprzeczenia uczuć' jest kluczowe dla zrozumienia jego wrażliwości.

Refren, "You know, life can be long / And you got to be so strong / And the world is so tough / Sometimes I feel I've had enough," jest uniwersalnym wyznaniem zmęczenia i przytłoczenia przez ciężar życia. Nawet ikona taka jak John Lennon odczuwała momenty, w których czuła, że "ma już dość", co dodaje utworowi autentyczności i sprawia, że jest bliski każdemu słuchaczowi. To jest moment, w którym Lennon przełamuje fasadę supergwiazdy, by pokazać swoją ludzką słabość.

Być może najbardziej wstrząsające są jednak wersy dotyczące miłości: "How can I give love when I don't know what it is I'm giving? How can I give love when I just don't know how to give? How can I give love when love is something I ain't never had?". To wyznanie jest kulminacją jego wewnętrznego bólu. Lennon, mimo że był w głębokim związku z Yoko Ono i z czasem stał się ojcem, wciąż nosił w sobie to pierwotne poczucie braku miłości z dzieciństwa. To przekonanie, że nigdy nie doświadczył prawdziwej, bezwarunkowej miłości, czyniło dla niego trudnym dawanie jej innym. Piosenka powstała w czasie, gdy Lennon był już po terapii u Arthura Janova (terapii krzyku pierwotnego), która miała pomóc mu przepracować dziecięce traumy. Mimo to, echo tych doświadczeń wciąż wybrzmiewa w jego twórczości.

Ostatnia zwrotka wprowadza subtelną, ale znaczącą zmianę perspektywy: "How can we go forward when we don't know which way we're facing?". Przejście z "ja" na "my" poszerza osobiste rozterki Lennona na płaszczyznę zbiorową. Może to odnosić się do jego związku z Yoko Ono i wspólnej drogi, jaką razem podążali, ale równie dobrze może być to refleksja nad zagubieniem społeczeństwa, podzielonego przez konflikty i poszukującego nowej drogi. Lennon, jako artysta zaangażowany politycznie, często łączył swoje osobiste doświadczenia z szerszym kontekstem społecznym.

Muzycznie How jest utworem o stosunkowo prostym akompaniamencie, co pozwala tekstowi wybrzmieć z pełną mocą. John Lennon sam gra na pianinie i akustycznej gitarze, a towarzyszy mu Klaus Voormann na basie i Alan White na perkusji. To minimalistyczne podejście podkreśla surową szczerość wyznania Lennona. Piosenka, choć jest osobistym zapisem jego lęków i traum, staje się uniwersalnym hymnem o trudach ludzkiej egzystencji, poszukiwaniu sensu i walce o poczucie spełnienia. Jest to jeden z najbardziej intymnych i otwartych utworów Lennona, ukazujący go jako artystę niezwykle wrażliwego, który nie bał się dzielić ze światem swoimi najgłębszymi lękami.