Piosenka "Może tak, może nie" autorstwa Kaliber 44, pochodząca z ich albumu 3:44 wydanego 2 września 2000 roku, stanowi fascynujący portret artystycznej i egzystencjalnej niepewności, jednocześnie będąc świadectwem ewolucji i przetasowań w polskim hip-hopie przełomu wieków. Zamiast oferować proste odpowiedzi, utwór zanurza słuchacza w meandry pytań, refleksji i frustracji, typowych dla twórczości zespołu, który na początku swojej drogi definiował się jako przedstawiciele "hardcore psycho rapu".

Refren „A może tak, a może nie? / A może tak, a może tak, a może nie? Kto to wie?” jest osią, wokół której budowana jest cała narracja. Odzwierciedla on fundamentalną niepewność co do przyszłości, artystycznych wyborów czy nawet własnej tożsamości. W pierwszych wersach Joka, jeden z twórców tekstu, rapuje: „Zaczyna się przedstawienie, / Co będzie na arenie? Ja nie wiem! / Nie jestem pewien właśnie tego”. To poczucie wejścia na scenę życia lub scenę muzyczną bez jasnego scenariusza, gdzie wszystko jest płynne i niezdefiniowane. Odniesienie do "Wzgórza Ya-Pa 3" — innej pionierskiej grupy polskiego rapu, która powstała w 1993 roku i szybko zdobyła uznanie — w wersie „Ja czekam jak Wzgórze Ya-Pa 3”, może symbolizować zarówno cierpliwość, jak i obserwację działań innych graczy na ówczesnej scenie hip-hopowej, która dynamicznie się rozwijała.

Tekst piosenki jest również przesiąknięty wątpliwościami dotyczącymi autentyczności i motywacji w świecie muzyki: „Nie jeden może kity pcha? / Ale ja jestem szczery / Wielu dla pieniędzy gra, a może dla kariery?”. W czasach, gdy hip-hop w Polsce zaczynał wychodzić z podziemia i stawać się komercyjnym zjawiskiem, pytanie o prawdziwe pobudki artystów było bardzo na czasie. Joka, czyli Michał Marten, w innym wywiadzie z "Historią Pewnej Płyty" dla Polskiego Radia Trójka, mówił, że Kaliber 44 zawsze dążył do robienia „swojego” i dbał o „niezależność wydawniczą”, nie ulegając trendom. To podkreślałoby szczerość, którą deklaruje w piosence. Autentyczność to także podkreślanie własnej tożsamości poprzez wers „A może jestem Joka Brat i mam na to papiery?”, co jest bezpośrednią deklaracją jego miejsca w zespole i na scenie.

Kluczowym, choć w momencie wydania zapewne niezamierzonym, elementem tekstu jest wers: „A może, nie daj Boże z Magikiem się dziś złożę”. Piotr "Magik" Łuszcz, współzałożyciel Kaliber 44, odszedł z zespołu w 1998 roku, by założyć Paktofonikę, z powodu różnic artystycznych i konfliktu personalnego z Abradabem. Tragicznym zbiegiem okoliczności Magik zmarł 26 grudnia 2000 roku, zaledwie kilka miesięcy po premierze albumu 3:44. W kontekście późniejszych wydarzeń, ten wers nabiera głębokiego, niemal proroczego wymiaru, odnosząc się do symbolicznego lub pośmiertnego zjednoczenia. W tym samym czasie, dAb (Marcin Marten, brat Joki), jako jeden z głównych producentów albumu 3:44, jest wspomniany w linii „dAb nam pomoże i znowu się położę?”, co może odnosić się do jego roli w tworzeniu muzyki, która pozwala na swobodny flow i relaks po trudach tworzenia.

Druga część utworu kontynuuje motyw kwestionowania, ale z większą dozą krytyki społecznej i artystycznej. Fraza „Ależ Ada, tak nie wypada! / A tak wpada, Ada do szuflady masowej zagłady” może być komentarzem do konformizmu i komercjalizacji, gdzie "Ada" symbolizuje pewną utartą ścieżkę, prowadzącą do zatracenia indywidualności w "masowej zagładzie" bylejakości. W tym kontekście pojawiają się też odniesienia do popkultury PRL-u i lat 90.: „King Size dla każdego, Polo Cockta spod lady”. Polo Cockta to napój bezalkoholowy typu cola, produkowany w Polsce od lat 70., który był polską odpowiedzią na zachodnie napoje i symbolem tamtych czasów. Te obrazy wprowadzają element swojskości, jednocześnie kontrastując z postawą „I pierdolić układy, na które nie ma rady”, wyrażającą bunt przeciwko zastanym strukturom i bezsilność wobec nich.

W dalszej części utworu Joka porusza kwestię subiektywności prawdy: „Bo punkt widzenia, leży na wprost siedzenia, / Gdy siedzieć chcesz, / Wyżej to z góry oceniasz”. Jest to metafora ukazująca, jak perspektywa wpływa na ocenę rzeczywistości i moralności. Kwestie społeczne są także poruszone przez wspomnienie Jerzego Owsiaka, założyciela Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy: „A może Jerzy Owsiak nie ja to chce?”. Może to być ironiczne pytanie o to, kto tak naprawdę decyduje o wartościach i działaniach w przestrzeni publicznej, a może wyraz zmęczenia presją oczekiwań.

Zakończenie piosenki, z wciąż powtarzającym się motywem "może tak, a może nie", prowadzi do wrażenia rezygnacji i znużenia: „Ja nie wiem nie jestem pewien, jestem leniem, / Popadam czasem w zapomnienie lub odrętwienie”. To przyznanie się do artystycznego znużenia i apatii, które może być efektem długiej obecności na scenie i frustracji związanej z poszukiwaniem sensu. W wywiadzie dla Popkillera, Abradab i Joka wyjaśnili, że podczas pracy nad albumem Ułamek tarcia wydanym 16 lat po 3:44, mieli problemy z DJ-em Feel-X-em, który "nie zrobił kompletnie nic i jeszcze wszystko negował", co wpłynęło na konieczność jego usunięcia z zespołu. Chociaż ta sytuacja dotyczy późniejszego okresu, oddaje ona potencjalne napięcia i wyzwania stojące przed zespołem w dążeniu do spójności artystycznej i osobistej, które mogły już kiełkować w czasie powstawania "Może tak, może nie". Linia „Ręce są w chodniku odciśnięte, / Może to nie szkodzi?, Może powiesz, ze to snobizm?” odnosi się do pozostawiania śladu, dziedzictwa w kulturze hip-hopowej, jednocześnie kwestionując jego wartość i to, jak jest postrzegane przez innych. Ostateczne „Nie chce mi się, mi się, nie chce, nie chce mi się nic!” wybrzmiewa jako kulminacja znużenia i braku motywacji, co jest zaskakujące w kontekście zespołu, który był pionierem gatunku i miał na swoim koncie liczne sukcesy.

"Może tak, może nie" to utwór głęboko osadzony w kontekście polskiego hip-hopu przełomu wieków, naznaczonego poszukiwaniem tożsamości, mierzeniem się z komercjalizacją i osobistymi tragediami. Jest to zapis wewnętrznego dialogu artysty, który, pomimo ugruntowanej pozycji, wciąż stawia sobie podstawowe pytania o sens, szczerość i przyszłość, pozostawiając słuchacza z refleksją nad nieustanną zmiennością i niejednoznacznością życia.