„Too Fast For Love” to tytułowy utwór z debiutanckiego albumu Mötley Crüe, wydanego początkowo 10 listopada 1981 roku przez niezależną wytwórnię Leathür Records, a następnie, 20 sierpnia 1982 roku, ponownie przez Elektra Records, po tym jak zespół podpisał swój pierwszy kontrakt nagraniowy. Piosenka ta, podobnie jak cały album, stanowi esencję wczesnego, surowego i hedonistycznego oblicza zespołu, który wkrótce miał zdominować scenę glam metalową Los Angeles. Nikki Sixx, basista i główny autor tekstów Mötley Crüe, otwarcie przyznawał, że wiele inspiracji czerpał z zespołów takich jak T-Rex, Black Sabbath, Queen, Deep Purple, David Bowie, The Stooges czy New York Dolls. Wczesne Mötley Crüe łączyło w sobie punkową energię, glam rockowy styl i heavy metalową agresję.

Tekst piosenki maluje obraz życia w zawrotnym tempie, skupionego na powierzchownych przyjemnościach i krótkotrwałych relacjach. Otwierające wersy – „Living on a jet / Making love to someone else's dreams” – od razu wprowadzają w świat blichtru, podróży i pogoni za cudzymi fantazjami. Jest to życie, w którym rzeczywistość miesza się z iluzją, a granice moralne są płynne. Postać kobieca w utworze, określana jako „Dream machine” i „streamline queen / On a sex craved movie screen”, to ucieleśnienie tego, co kuszące, ale jednocześnie ulotne i nieuchwytne. Jest ona symbolem pożądania i konsumpcji – „The more she gets / Well, the more that she needs” – co odzwierciedla wszechobecny w tamtych czasach kult nadmiaru.

Refren „Too fast / Too fast for love / You're too fast for love” jest kluczowy dla zrozumienia przesłania utworu. Wyraża on świadomość, że życie prowadzone w tak szaleńczym tempie, pełne przelotnych romansów i pustych obietnic, uniemożliwia prawdziwą miłość i głębsze relacje. To także ostrzeżenie przed nieuchronnymi konsekwencjami takiego stylu życia. W wywiadzie dla Call Me Fred Radio, interpretacja tekstu sugeruje, że piosenka opowiada o facecie, który prowadzi luksusowy tryb życia, ale nie jest usatysfakcjonowany, a jego partnerka, choć atrakcyjna, nie jest mu wierna, obsesyjnie dąży do przyjemności i sławy. Ich związek rozwija się „too fast”, co w efekcie prowadzi do tego, że nie mają nic do pokazania ze wspólnego życia. To podkreśla pustkę i brak trwałej wartości w świecie przedstawionym przez zespół.

Mötley Crüe na początku swojej kariery faktycznie żyło szybko i intensywnie. W swojej autobiografii „The Dirt: Confessions of the World's Most Notorious Rock Band”, wydanej w 2001 roku i napisanej we współpracy z Neilem Straussem, członkowie zespołu otwarcie opowiadali o swoich hedonistycznych stylach życia, pełnych alkoholu, narkotyków i przelotnych znajomości. Nikki Sixx w wywiadzie dla Classic Rock 99.5, odnosząc się do początków zespołu, wspominał, że choć brakowało im pieniędzy na jedzenie, alkohol i narkotyki były zawsze pod ręką. Ich dom, z niewielką ilością mebli, był miejscem niekończących się imprez, a członkowie zespołu często polegali na dziewczynach, które kupowały im jedzenie, płaciły czynsz, a nawet dostarczały narkotyki. Ten obraz dekadencji i braku troski o przyszłość idealnie współgra z przesłaniem piosenki.

Wersy takie jak „She's a streamline queen / On a sex craved movie screen / She'll use her time up / Have nothing to show / Well mark my words” są prorocze. Odzwierciedlają one cyniczne spojrzenie na konsumpcjonizm i powierzchowność, sugerując, że taki styl życia, choć na krótką metę ekscytujący, ostatecznie prowadzi do pustki i braku sensu. To przestroga przed ulotnością sławy i przyjemności. Wczesne lata 80. na Sunset Strip w Los Angeles były tyglem, w którym Mötley Crüe pomogło kuć podwaliny pod dominujący nurt popkultury, jakim był glam metal. W tym kontekście, „Too Fast For Love” staje się nie tylko osobistą refleksją, ale i portretem pokolenia, które rzuciło się w wir szaleństwa bez oglądania się na konsekwencje.

Krytycy, recenzujący album „Too Fast For Love” tuż po jego wydaniu, często podkreślali jego surowy, garażowy charakter i brak technicznych fajerwerków, jednocześnie chwaląc entuzjazm i energię zespołu. Magazyn Kerrang! w recenzji z marca 1982 roku określił album jako „pełen hedonistycznego uroku i współczesnego komercyjnego apelu”, zwracając uwagę na „szorstką, bardziej obsceniczną stronę natury” Micka Marsa i chociaż głos Vince'a Neila brzmiał czasami „nieco naciąganie”, to album był „rozczesywaną rozkoszą”. AllMusic w recenzji Steve'a Hueya ocenił album na cztery gwiazdki, stwierdzając, że „Mötley Crüe jawi się jako kapela z baru, nadrabiająca entuzjazmem to, czego brakuje jej w umiejętnościach technicznych”. Ta „surowość” i „brak wyszukanej produkcji” to właśnie to, co wielu fanów ceni w debiucie zespołu, pozwalając usłyszeć ich bez późniejszego, bardziej błyszczącego brzmienia.

Podsumowując, utwór „Too Fast For Love” to znacznie więcej niż tylko rockowa piosenka o imprezowaniu. To gorzka refleksja nad ulotnością i powierzchownością stylu życia rock and rolla, który Mötley Crüe tak barwnie uosabiało. To manifest o świadomej pogoni za intensywnością, która nieuchronnie prowadzi do wypalenia, z nutą melancholii za tym, co mogło być, a zostało poświęcone na ołtarzu szybkości i nadmiaru. Piosenka ta, osadzona w kontekście szalonego debiutu zespołu na Sunset Strip, pozostaje ponadczasowym hymnem na cześć życia, które „jest zbyt szybkie dla miłości”.