Utwór "Moja obawa" autorstwa Joki, członka legendarnego zespołu Kaliber 44, stanowi jeden z najbardziej intrygujących i osobistych elementów debiutanckiego albumu grupy, Księga Tajemnicza. Prolog, wydanego w 1996 roku. Płyta ta, uznawana za kamień milowy polskiego hip-hopu, wytyczyła zupełnie nowy kierunek nazwany "psycho hip-hopem" lub "hardcore psycho rapem", charakteryzując się dojrzałością tekstową i muzyczną, mimo że członkowie zespołu byli wówczas nastolatkami. W przeciwieństwie do innych utworów z albumu, które często były wspólnym dziełem, "Moja obawa" jest solowym utworem Joki, co podkreśla jego głęboko osobisty charakter i sprawia, że jest to "prostolinijny wrzask ze środka".

Sercem piosenki jest gorączkowa, egzystencjalna modlitwa, a zarazem pełne zwątpienia wołanie do nieokreślonej siły wyższej. Podmiot liryczny zwraca się do niej słowami "Ojcze! Tato! Jakie Twoje imię jest?!" oraz powtarza niemal mantrycznie pytanie: "Czemu oczywiste dla mnie jest, że Ciebie nie ma?". To poszukiwanie odpowiedzi na fundamentalne pytania o istnienie, sens i naturę bytu, połączone z wyraźnym poczuciem braku i wątpliwości, które stają się dla narratora niemal pewnikiem. Jednocześnie desperacko pragnie on potwierdzenia: "Bądź a klęknę!", co jest wyrazem głębokiej tęsknoty za wiarą i poddaniem się, o ile tylko pojawi się jakikolwiek dowód istnienia tej siły.

Niezwykle sugestywnym elementem tekstu jest motyw "babiego lata", pojawiający się w różnych, często kontrastujących formach: "Białe babie lato unoszone przez Twój podmuch", "Nieliczne czarne babie lato", a później "Białe lekkie babie lato...", "Czarne lepkie babie lato...", "Białe lepkie babie lato...", "Czarne czyste babie lato!". Babie lato, znane jako delikatne nici pajęczyny unoszące się w powietrzu w pogodne jesienne dni, symbolizuje ulotność, efemeryczność, a także – w zależności od przymiotnika – różne aspekty rzeczywistości lub wiary. Może oznaczać czystość i lekkość (białe, lekkie, czyste), ale też pułapkę, zwątpienie czy mroczną stronę (czarne, lepkie). Ta zmienność symboliki podkreśla chwiejność i nieuchwytność poszukiwanej prawdy.

Intrygującym, a zarazem owianym tajemnicą, fragmentem jest wers "A może Ś.P. Brat Joka odpowiedź już zna...". W kontekście wydania płyty w 1996 roku, Joka był wówczas żyjącym członkiem zespołu. Jak wynika z wywiadów, jego pseudonim "Ś.P. Brat Joka" był jednym z jego młodzieńczych, anglojęzycznych ksyw, które zostały spolszczone. Użycie "Ś.P." (Świętej Pamięci) w nazwie artystycznej już w młodym wieku nadaje temu wersowi wymiar mrocznej, profetycznej zabawy słowem, która niestety zyskała dodatkowe, tragiczne znaczenie w maju 2025 roku, kiedy to Michał Marten, czyli Joka, faktycznie zmarł, co zostało odnotowane przez media. W momencie powstawania utworu było to jednak raczej odniesienie do jakiejś formy symbolicznej śmierci, duchowego doświadczenia, które daje wiedzę niedostępną żywym, lub po prostu elementem jego psycho rapowego image'u.

Podmiot liryczny wyraża pragnienie niezależnego poznania: "Ja spojrzę na Ciebie, ja moimi oczami / Ja spojzę na Ciebie nie oczami mojej Matki". To odrzucenie dziedziczonej wiary czy cudzych interpretacji na rzecz osobistego doświadczenia i prawdy, nawet jeśli miałoby się okazać, że "tam nic nie ma" i wszystko jest "legendą". Jest to wyraz młodzieńczego buntu i dążenia do autentyczności. Wersy "Przecież jestem tylko łzą, przecież jestem tylko wszą" oraz "Zawsze szybko umierają tacy jak ja" ukazują poczucie kruchości, bezsilności i efemeryczności ludzkiego życia w obliczu wielkich pytań o byt i wieczność. Jednak pomimo tej małości i strachu, jest w nim determinacja, by mówić ("Będę mówił - dawno wyrzygałem knebel") i dążyć do poznania, niczym do zbudowania własnej "Wieży Babel" – symbolu ludzkiej ambicji i próby dosięgnięcia boskości.

"Moja obawa" to utwór niezwykle odważny i dojrzały jak na młodych twórców, wpisujący się w kontekst pionierskiego psycho rapu, gdzie artyści bezkompromisowo eksplorowali mroczne zakamarki ludzkiej psychiki i duchowości. Piosenka pozostaje żarliwą modlitwą niewierzącego o sens, świadectwem poszukiwania prawdy w świecie pełnym wątpliwości i sprzeczności.