„Plus i minus” zespołu Kaliber 44 to utwór, który na zawsze wpisał się w historię polskiego hip-hopu, stając się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i poruszających dzieł grupy. Tekst, stworzony przez Piotra „Magika” Łuszcza, jest niezwykle osobistym i szczerym zapisem lęku przed niepewnością, a konkretnie przed wynikiem testu na obecność wirusa HIV. To właśnie ta autentyczność i odwaga w poruszaniu tematu, który w latach 90. był w Polsce jeszcze owiany tabu i stygmatyzacją, przyczyniły się do rewolucyjnego charakteru utworu.

Piosenka otwiera się psychodelicznym, wręcz paranoicznym echem, gdzie powtarzane frazy „Plus i minus to jedyne co widzę, co słyszę, czym żyję” natychmiast wprowadzają słuchacza w stan obsesyjnego myślenia bohatera. Od początku czujemy ciężar, choć początkowa postawa Magika zdaje się być pełna buntu i pozornej obojętności: „To wątpliwe, żebym czegokolwiek bał dziś się, cokolwiek - ja to wszystko pierdolę, wiesz. I szkołę, stres, strach, kurwa mać!”. Ta próba zdystansowania się szybko ustępuje miejsca panice. Magik idzie „w tą czarną chwilę” sam, co podkreśla jego izolację w obliczu śmiertelnego zagrożenia i samotność w walce z własnymi demonami. Wizja pozytywnego wyniku testu jawi mu się jako „pierdolony wyrok”, a pytanie „muszę zginąć?” staje się centralnym punktem jego egzystencji. Pojawia się rozpaczliwa prośba o pomoc: „Boże, doktorze, może pomoże ktokolwiek, który z was mi odpowie, kto?”.

W tekście Magik mierzy się z poczuciem winy, zastanawiając się, czy ewentualny „plus” to „kara za mych grzechów sto, tysiąc czy milion”. W obliczu tak fundamentalnego zagrożenia, codzienne problemy stają się niczym, a jedynym pragnieniem jest ucieczka od dręczących myśli: „Ile, ile ja bym dał, byle o tym nie myśleć”. Wersy te doskonale oddają psychiczny ciężar oczekiwania, kiedy całe życie zostaje zredukowane do jednej, kluczowej zmiennej: plusa lub minusa. Scena w gabinecie lekarskim, gdzie doktor zadaje pytania o używki, przypomina Magikowi spowiedź. Jego odpowiedź – „Nie, w żyłę nie daję, tam marihuanę palę, ścierwa też nie walę” – stanowi element jego autoportretu, jednocześnie zaznaczając jego dystans do twardych narkotyków. Mimo to, jego styl życia, który sam opisuje jako „kobieta, zabawa, Kaliber i trawa, i kumple czy moi ludzie”, jest bezpośrednio konfrontowany z możliwością straty wszystkiego, co dla niego ważne.

Kulminacja utworu następuje w momencie oczekiwania na telefon i ostatecznej wizyty u lekarza. Ta narracja jest niezwykle sugestywna – odliczanie dni, dzwoniący telefon, który nie przynosi natychmiastowej odpowiedzi, a jedynie wymóg osobistego stawiennictwa, co dodatkowo wzmaga napięcie. Moment wejścia do gabinetu jest szczytem lęku: „Mój mózg płata mi figle gdy ja myślę, że plus. Jezus! Jestem na miejscu już! O Boże mój, tylko nie mów mi, że ja jestem plusem!”. Ostateczne rozwiązanie przychodzi w formie dialogu z lekarzem, gdzie po podaniu numeru karty pada wyczekiwany werdykt: „Jest to minus”. Ulga jest natychmiastowa i totalna, wyrażona w euforii: „O Boże, na szczęście to był minus! Dziękuje Ci, Boże, dziękuje!”. Tytułowe „plus i minus” przestają być obsesją, nie są już „jedynym, jedynym”.

Utwór „Plus i minus” to sztandarowe dzieło gatunku hardcore psycho rapu, który został stworzony przez Kaliber 44. Magik nie wciela się w rolę moralizatora, lecz przedstawia się jako pacjent, który z całym swoim strachem i wątpliwościami staje w obliczu poważnego zagrożenia, dając słuchaczom szczery wgląd w jego psychikę. Piosenka była największym przebojem grupy, a album „Księga Tajemnicza. Prolog”, na którym się znalazła, sprzedał się w ponad 100 tysiącach egzemplarzy, co było znaczącym sukcesem komercyjnym i artystycznym. W kontekście ciekawostek warto wspomnieć o teorii backmaskingu, czyli ukrytych wiadomościach, które można usłyszeć, odtwarzając utwór od tyłu. Niektórzy fani doszukiwali się w nich przepowiedni tragicznej śmierci Magika. Jedna z teorii mówi o frazie „Panie Krzysztofie, Piotrek zniknął”, usłyszanej w odwrotnym odtwarzaniu. Inne interpretacje, również bazujące na odtwarzaniu wstecznym, sugerują, że Magik opisał w ten sposób swoje samobójstwo. Niezależnie od spekulacji, „Plus i minus” pozostaje potężnym, emocjonalnym świadectwem ludzkiego lęku i nadziei, a także istotnym komentarzem społecznym, który na długo przed innymi artystami zwrócił uwagę na problem HIV i AIDS w Polsce.