Interpretacja Wybaczam ft. Pezet - Julia Wieniawa

„Wybaczam” to jeden z najbardziej intymnych i emocjonalnych utworów z drugiego studyjnego albumu Julii Wieniawy, „Światłocienie”, który ukazał się 26 września 2025 roku. Piosenka, będąca efektem współpracy z Pezetem, stanowi kluczowy element krążka, który sama artystka opisuje jako osobistą podróż i zbiór refleksji o miłości, relacjach i własnym rozwoju. Wieniawa podkreśliła, że „Światłocienie” to projekt bardzo osobisty, w którym czynnie brała udział w powstawaniu kawałków, a ich tytuły, takie jak „Skoki w bok” czy „Nie będziemy tęsknić”, mówią same za siebie.

Utwór rozpoczyna się perspektywą Julii, która śpiewa o tym, jak druga osoba zna jej „czuły punkt” i potrafi celnie zadać ból „z zimną krwią”. To zdradza głęboką zażyłość, która przerodziła się w krzywdę, gdzie słowa stały się „bronią”. Frazy „A byłam Ci tak bliska / Za dużo padło słów” wyraźnie sugerują, że intymność została naruszona, a wypowiedziane słowa doprowadziły do pęknięcia. Mimo tego, refren „Tak widocznie miało być / Wybaczam / Wybaczam Ci” emanuje poczuciem rezygnacji i ostatecznego aktu przebaczenia. Jest to akt bolesnego, ale świadomego uwolnienia się od ciężaru urazy, być może z akceptacją, że niektóre rzeczy po prostu muszą się zakończyć, niezależnie od bólu.

Wypowiedź Julii, w której zaznacza, że „mniej jej się wybacza, a ma 25 lat. To chyba jeszcze jest mało”, rzuca dodatkowe światło na motyw przebaczenia w jej twórczości. Może to świadczyć o tym, że temat winy i odkupienia jest dla niej szczególnie bliski, zarówno w kontekście osobistym, jak i wizerunkowym, gdzie jako młoda, popularna artystka często jest poddawana publicznej ocenie.

W dalszej części utworu Pezet wnosi męską perspektywę, kontrując oskarżenia Julii. „A Ty Też umiesz trafić gdzie boli / I to wszystko bardzo wolno się goi” to dowód na wzajemne rany i długotrwały proces ich leczenia. Porównanie do Billy'ego Boba Thorntona i Angeliny Jolie jest bardzo trafne – symbolizuje burzliwy, namiętny, ale potencjalnie autodestrukcyjny związek, pełen wzlotów i upadków, który „może ich zabić powoli”. Pezet wyraża pragnienie bliskości, „szybko się wzbijam jak Concorde, szybko się zbliżam jak bolid / Żeby tylko Cię dotknąć, szybko objąć, ale chyba się boisz”, co wskazuje na próbę ratowania relacji lub ponownego nawiązania kontaktu, ale napotyka na opór.

Ciekawym szczegółem jest wzmianka o zapachu Portofino Tom Ford Neroli, która dodaje nutę sensualności i przypomina o chwilach intymności, które mimo wszystko przetrwały w pamięci. Kwestia przebaczenia jest jednak skomplikowana: „Przez to wino, mówisz, że mi wybaczasz, gorzkie łzy płyną Ci jak Negroni” sugeruje, że to przebaczenie może być uwarunkowane, wymuszone lub po prostu nieprawdziwe, podszyte smutkiem i goryczą, jak sam drink Negroni. Pezet kwestionuje szczerość tych słów, podejrzewając, że Julia oczekuje, iż będzie ją „gonił”.

Pezet porusza także kwestię cykliczności ich konfliktu: „Widać jak na dłoni, to wraca / Jak dogoni nas, kto nas obroni, ha”, co odzwierciedla poczucie beznadziei i świadomość, że pewne problemy wciąż będą do nich wracać. Finalne pytanie „To strata czy zysk, powiedz mi to strata czy zysk / Nauczyłem Cię latać i żyć, powiedz mi to jest strata czy zysk” to próba podsumowania związku, oceny jego wartości, podkreślenia własnego wkładu w rozwój partnerki i zastanowienia się, czy rozstanie jest ostatecznie korzystne. Nawiązanie do Ye i Bianki Censori to kolejna popkulturowa referencja, która może symbolizować związek odbiegający od norm, intrygujący, ale też publicznie oceniany i być może niezrozumiały dla otoczenia.

„Wybaczam” to utwór o skomplikowanej dynamice rozstania, gdzie ból i żal splatają się z nadzieją na uwolnienie poprzez przebaczenie. Jest to narracja o tym, jak trudno jest odciąć się od kogoś, kto zna nasze najczulsze punkty, i jak ciężko ocenić, czy zakończenie pewnego etapu życia jest ostatecznie stratą, czy zyskiem. Album „Światłocienie” i zawarty w nim utwór z Pezetem pokazuje Julię Wieniawę jako artystkę, która nie boi się mierzyć z trudnymi emocjami i osobistymi doświadczeniami, czyniąc swoją twórczość jeszcze bardziej autentyczną i bliską słuchaczom. Co ciekawe, niektóre recenzje albumu, choć doceniają produkcję, krytykują teksty piosenek, określając je jako „chałupnicze” czy „częstochowskie rymy”. W przypadku „Wybaczam” jedna z recenzji sugeruje, że „ciężko przebrnąć” przez ten utwór, a Pezet „nawinął ultra średnio”, co pokazuje, że odbiór tej emocjonalnej piosenki może być różnorodny.