"Murders in the Rue Morgue" to utwór z drugiego albumu Iron Maiden, Killers, wydanego w 1981 roku. Tekst piosenki, której autorem jest basista i główny twórca tekstów, Steve Harris, jest swobodną interpretacją noweli Edgara Allana Poego o tym samym tytule, opublikowanej w 1841 roku. Zarówno utwór Iron Maiden, jak i pierwowzór literacki, opisują makabryczne morderstwo dwóch kobiet w Paryżu, na fikcyjnej ulicy Rue Morgue.

Piosenka przedstawia narrację z perspektywy pierwszej osoby, a jej bohaterem jest Anglik, który przypadkowo znajduje się w Paryżu podczas deszczowej nocy. Słyszy przeszywający krzyk i pędzi na miejsce zbrodni, gdzie zastaje zmasakrowane ciała dwóch dziewcząt leżące obok siebie. To nagłe odkrycie staje się początkiem jego koszmaru. Kiedy zbiera się tłum, świadkowie widzą krew na jego rękach – efekt pochylenia się nad ofiarami – i błędnie oskarżają go o zbrodnię. Brak znajomości języka francuskiego uniemożliwia mu wyjaśnienie sytuacji. W panice, jak „głupiec”, zaczyna uciekać, co tylko utwierdza innych w przekonaniu o jego winie.

Dalsza część utworu opowiada o jego desperackiej ucieczce. Cała Francja ściga „niewinnego” zbiega, który stara się „dostać za granicę na południe, do Włoch”. Paranoja staje się jego stałym towarzyszem; każdy, kto na niego spojrzy, budzi w nim lęk, zmuszając go do „ślepego biegu”. Ukrywa się w cieniu, próbując uniknąć spojrzeń, ale jest świadomy, że „pokazuje znaki”, które mogą go zdradzić.

Centralnym punktem interpretacji staje się końcówka utworu. Po długiej i męczącej ucieczce, wyczerpany i bez miejsc do ukrycia, narrator zastanawia się nad powrotem na miejsce zbrodni. Wypowiada jednak zdanie, które radykalnie zmienia odbiór całej historii: „That my doctor said I've done it before” ("Bo wiem, że mam to w głowie, że mój lekarz powiedział, że już to robiłem wcześniej"). Ten wers wprowadza element szaleństwa i zaburzeń psychicznych, sugerując, że narrator mógł być sprawcą tych morderstw, a jego ucieczka i poczucie bycia ściganym są wynikiem jego własnego umysłu. W przeciwieństwie do oryginalnej opowieści Poego, gdzie mordercą okazuje się orangutan, Iron Maiden zmienia fabułę, kładąc nacisk na wewnętrzny konflikt i potencjalną winę bohatera. To sprawia, że piosenka staje się mroczniejszą i bardziej psychologiczną podróżą w głąb umysłu zabójcy lub osoby niestabilnej emocjonalnie.

Utwór "Murders in the Rue Morgue" jest przykładem stylu wczesnego Iron Maiden, gdzie tematyka śmierci i morderstw była często obecna, co zresztą podkreśla sam tytuł albumu Killers. Warto również wspomnieć, że utwór "Innocent Exile" z tego samego albumu jest uważany za kontynuację historii uciekiniera, co świadczy o zamiłowaniu zespołu do tworzenia "sequeli" w swoich piosenkach. Killers nie jest albumem koncepcyjnym w ścisłym sensie, ale wiele utworów łączy wspólny wątek "zabójców", eksplorowany z różnych perspektyw – od zbiegłego podejrzanego po zimnokrwistego mordercę.

Mimo że piosenka jedynie luźno nawiązuje do dzieła Poego, czerpiąc z niego tytuł i motyw morderstw w Paryżu, to jednak w charakterystyczny dla Iron Maiden sposób rozwija go, nadając mu własną, niepokojącą głębię. Był to jeden z dwóch nowych utworów na albumie Killers, obok "Prodigal Son", które nie były wcześniej wykonywane na żywo. Wyprodukowany przez Martina Bircha, Killers przyczynił się do wzrostu popularności zespołu, sprzedając się czterokrotnie lepiej niż debiutancki album. Głos Paula Di'Anno, ówczesnego wokalisty, dodaje utworowi surowości i agresywności, idealnie pasując do mrocznej narracji.