Interpretacja Dogdog - Abuse

Utwór „Dogdog” japońskiego producenta Vocaloid Abuse (znanego również jako Abuse-ken) to głęboka i niepokojąca podróż w głąb umysłu osoby borykającej się z intensewnymi myślami samobójczymi, alienacją i poczuciem niezrozumienia przez społeczeństwo. Artysta, którego twórczość często oscyluje wokół math punku, brutal death/grindu i elektroniki, wykorzystuje syntetyczny głos Hatsune Miku, aby podkreślić dystans i przejmującą samotność podmiotu lirycznego.

Piosenka otwiera się obrazem obojętności i potępienia: „gozenniji sanjuubun no densha ni tonda kachikan to / „kishoku no warui” toka icchatte me o somuketa furi o suru boukansha” („Wartości pędzące w pociągu o wpół do trzeciej rano / Obserwatorzy udający, że odwracają wzrok, mówiąc „ale to obrzydliwe”). Ten początek od razu wprowadza w atmosferę osądu i powierzchownej moralności, gdzie protagonista jest świadkiem, jak społeczeństwo potępia to, co uważa za „złe”, jednocześnie przymykając oko na ukryte przyczyny cierpienia. Słowa „nee, doudai? shinitaikai? boku wa tomenai yo / konna ensei ja mi o nageru no mo go motto mo” („Hej, jak tam? Chcesz umrzeć? Nie powstrzymam cię / W tak pesymistycznym świecie skoczenie w otchłań jest czymś naturalnym”) ukazują brutalną akceptację myśli samobójczych, nie jako oznakę troski, lecz rezygnacji i przyzwolenia na autodestrukcję.

Centralnym punktem utworu jest bolesne zderzenie z hipokryzją i powierzchownością. „ippanron is so good / fetishism ni wa kandai so bad. / kakushiteta iso no gen'in wa / kimira ga zenbu motte nda” („Ogólna opinia jest taka dobra. / Fetyszyzm jest tak pobłażliwy, tak zły. / Wy wszyscy ponosicie odpowiedzialność za ukrywanie tej przyczyny”). Podmiot liryczny oskarża społeczeństwo o tworzenie norm, które paradoksalnie prowadzą do jego cierpienia. To, co uchodzi za „normalne” lub „dobre”, staje się dla niego źródłem bólu i pragnienia odejścia. Powtarzające się „shinitai” („chcę umrzeć”) jest jednak przeplatane z „sore demo shinenai, shinenai, shinenai no / karada ga sukunde ugokenai nda” („ale mimo to nie mogę umrzeć, nie mogę umrzeć, nie mogę umrzeć / moje ciało zastyga i nie mogę się ruszyć”). To świadczy o agonizującym konflikcie wewnętrznym – pragnienie śmierci zderza się z niemożnością jej osiągnięcia, uwięzieniem w cierpiącym ciele.

Najbardziej uderzającym i symbolicznym aspektem piosenki jest kontekst tytułu. Choć w tekście nie ma dosłownego odniesienia do psa, finałowa sekcja zawiera słowo „駄犬” (daken), które oznacza „bezwartościowego psa” lub „kundla”. W tym świetle, tytuł „Dogdog” oraz samo imię artysty „Abuse” nabierają głębszego znaczenia. Podmiot liryczny identyfikuje się z „bezwartościowym psem” – istotą porzuconą, wykorzystywaną i cierpiącą, której istnienie jest ignorowane lub pogardzane, a która mimo to pozostaje uwięziona w swoim losie. Metaforycznie, „Dogdog” staje się symbolem osoby, która czuje się traktowana jak zwierzę – niegodna szacunku, obiekt obojętności lub nawet cel agresji.

Wielokrotnie powtarzana sekwencja: „anata no iu sono seijou ga / boku ga shinu sono hottan desu / anata no suru sono zenkou ga / boku ga shinu sono hottan desu / anata no suu sono aijou ga / boku ga shinu sono hottan desu / anata no aishita baishun ga / boku ga shinu sono hottan desu” („Wasza tak zwana normalność jest początkiem mojej śmierci / Wasze dobre uczynki są początkiem mojej śmierci / Wasza miłość jest początkiem mojej śmierci / Prostytucja, którą kochaliście, jest początkiem mojej śmierci”) to bezpośrednie oskarżenie. Podmiot liryczny wskazuje na to, że nawet rzekoma „normalność”, „dobroć” czy „miłość” społeczeństwa są toksyczne i prowadzą do jego unicestwienia. Jest to gorzka krytyka hipokryzji i fałszywych wartości, które z zewnątrz wydają się pozytywne, ale w rzeczywistości dławią indywidualność i wrażliwość.

Pragnienie „wymiotowania tego, co dziś zjadłem”, aby „posmakować dowodu na to, że żyję” i chęć umarcia, aby „potwierdzić, że żyłem” („Żyłem, prawda?”), odzwierciedlają desperackie poszukiwanie sensu i potwierdzenia własnego istnienia, nawet poprzez najbardziej bolesne i autodestrukcyjne akty. Podmiot liryczny nie chce, by inni płakali po nim, a wręcz twierdzi: „kanashimareru to koroshitaku naru” („Kiedy widzę, jak smucicie się z twarzą szczęśliwszą niż moja, mam ochotę zabić”). To wyraz głębokiej goryczy i przekonania, że nikt nie jest w stanie zrozumieć ani podzielić głębi jego bólu, a ich pozorna empatia jest tylko kolejną formą pustej konwencji. W ostateczności, mimo rozpadającego się ciała i umysłu, słyszymy krzyk „Ikitai! Ikitai!” („Chcę żyć! Chcę żyć!”) oraz stwierdzenie „boku ga konna ni utsukushii da nante” („jestem taki piękny”). To jest moment, w którym podmiot liryczny odnajduje paradoksalne piękno w swoim ekstremalnym cierpieniu i rozpadzie, nawet jeśli jego wartości „rozsypują się, barwiąc się na szkarłat, nie pozostawiając śladu”. Utwór kończy się powtórnym obwinieniem społeczeństwa, ale z nutą rezygnacji i nadziei na zrozumienie – „anata ga koroshita wake janai kedo / anata ga tsumi o kanjite kuretara ii” („Nie ty mnie zabiłeś, ale byłoby dobrze, gdybyś poczuł winę”).

„Dogdog” to zatem przejmująca, surowa i emocjonalna interpretacja wewnętrznego piekła, wywołanego przez presję społeczną i niezrozumienie, gdzie walka o życie staje się równie bolesna, co pragnienie śmierci, a jedyną formą afirmacji istnienia okazuje się samo cierpienie.