Interpretacja Living next door to Alice - Smokie

"Living next door to Alice" autorstwa zespołu Smokie to nieśmiertelny hymn o straconej szansie i nieodwzajemnionej miłości, który porusza miliony słuchaczy na całym świecie od lat 70. XX wieku. Piosenka, napisana przez znakomity duet kompozytorsko-producencki Nicky'ego Chinna i Mike'a Chapmana, oryginalnie ukazała się w 1972 roku w wykonaniu australijskiej grupy New World, osiągając 35. miejsce na australijskiej liście przebojów. Jednak to brytyjski zespół Smokie, który nagrał ją w 1976 roku na swój trzeci album studyjny "Midnight Café", uczynił z niej ogólnoświatowy fenomen. Utwór stał się numerem jeden w wielu krajach, w tym w Niemczech, Szwajcarii, Austrii, Irlandii, Holandii i Norwegii, a także osiągnął 5. miejsce w Wielkiej Brytanii i 25. w USA. Mike Chapman przyznał, że inspiracją do stworzenia "Living next door to Alice" była piosenka "Sylvia's Mother" zespołu Dr. Hook & The Medicine Show.

Sama fabuła utworu jest prosta, a zarazem chwytająca za serce: narrator dowiaduje się od wspólnej znajomej, Sally, że jego sąsiadka, Alice, po 24 latach się wyprowadza. Wiadomość ta wywołuje w nim falę wspomnień i głęboki żal. Przez ponad dwie dekady bohater darzył Alice skrywanym, nieodwzajemnionym uczuciem, nigdy nie znajdując w sobie odwagi, by wyznać jej, co czuje. Obserwuje, jak limuzyna podjeżdża pod dom Alice, a następnie odjeżdża, zabierając ze sobą jego nadzieje i marzenia. Fragmenty takie jak "We carved our initials deep in the bark me and Alice" podkreślają długotrwałość tej znajomości i niewinność ich wspólnych lat dzieciństwa, które kontrastują z jego obecnym, dojrzalszym, a jednak niewypowiedzianym uczuciem. Widok odjeżdżającej Alice jest dla niego bolesnym symbolem utraconej szansy, której już nigdy nie odzyska.

Ironiczny zwrot akcji następuje w ostatniej zwrotce, gdy Sally, która przekazała wieści o wyprowadzce Alice, wyznaje narratorowi, że ona sama czekała na niego przez równie długi okres 24 lat. Słowami "Now Alice is gone but I'm still here, You know I've been waiting for twenty-four years" otwiera się zupełnie nowa perspektywa – możliwość nowego początku, który jednak zdaje się nie interesować bohatera, wciąż pogrążonego w żalu za Alice. Piosenka staje się wówczas opowieścią o skomplikowanym trójkącie miłosnym, gdzie każdy z bohaterów zmaga się z własnym, niewypowiedzianym uczuciem. Ten element sprawia, że utwór jest nie tylko smutną balladą o straconej miłości, ale również historią o wzajemnie mijających się pragnieniach.

Ciekawostką jest, że piosenka zyskała drugie życie w 1995 roku, dzięki holenderskiej grupie Gompie, która wydała wersję zatytułowaną "Alice, Who the F*** is Alice?". Pomysł na dodanie tego okrzyku narodził się w barze w Nijmegen, gdzie DJ ściszał muzykę po imieniu "Alice", a publiczność spontanicznie krzyczała: "Alice, kto, do cholery, jest Alice?!". Ta wersja odniosła ogromny sukces, zdobywając szczyty list przebojów w Holandii i Belgii oraz wchodząc do Top 10 w Austrii, Niemczech, Norwegii i Szwajcarii. Sukces ten skłonił zespół Smokie do ponownego nagrania utworu, tym razem z brytyjskim komikiem Royem Chubbym Brownem, z którego dochody zostały przeznaczone dla rodziny Alana Bartona, ówczesnego wokalisty Smokie, który zginął w wypadku autokarowym. Pomimo pierwotnych obaw o wulgaryzm, wersja z dowcipnym okrzykiem stała się kultowa i jest często śpiewana na koncertach i imprezach. Chris Norman, oryginalny wokalista Smokie, zazwyczaj nie wykonuje tej wersji na swoich solowych koncertach, preferując oryginalną kompozycję Chinna i Chapmana.

"Living next door to Alice" to więc utwór wielowymiarowy – od melancholijnej opowieści o miłości i stracie, po wesołą, interaktywną pieśń, która bawi publiczność na całym świecie. Jego tekst, mimo upływu lat, pozostaje aktualny, rezonując z doświadczeniami wielu ludzi, którzy przeżyli podobne rozczarowania i niewypowiedziane uczucia. To uniwersalna opowieść o tym, jak łatwo jest stracić szansę, jeśli nie odważymy się wyznać swoich prawdziwych emocji. Ostatnie, gorzkie zdanie narratora "No I'll never get used to not living next door to Alice" doskonale oddaje niezmienną siłę pierwszego, prawdziwego uczucia i niemożność pogodzenia się z jego odejściem, nawet w obliczu nowej, równie trwałej, ale mniej porywającej perspektywy.