Interpretacja Pleurs de fumoir (Ft. Benjamin Biolay) - Hoshi

Piosenka "Pleurs de fumoir" Hoshi, w której gościnnie wystąpił Benjamin Biolay, to głęboka i nastrojowa opowieść o ucieczce od problemów, samotności i poszukiwaniu ukojenia w używkach oraz bliskości drugiego człowieka. Jak wskazuje jeden z serwisów, utwór opowiada o osobie, która wykorzystuje nadmierne spożycie alkoholu i papierosów, aby uciec od swoich problemów i lęków. Piosenka znalazła się na reedycji albumu Hoshi "Étoile flippante", wydanej 11 lutego 2022 roku, a sam utwór został wybrany na nowy singiel. Hoshi nie ukrywała, że jest fanką Benjamina Biolaya od lat i to właśnie z myślą o nim napisała tę piosenkę.

Tekst otwiera się szczerym wyznaniem: „Oh tu sais mon cœur est dans le même état que mes poumons” (Och, wiesz, moje serce jest w tym samym stanie co moje płuca). To mocny obraz zniszczenia i zrezygnowania, natychmiast łączący fizyczne wyniszczenie (palenie) z wewnętrznym cierpieniem. Zapach papierosów, „incrusté sur nos blousons” (wtopiony w nasze kurtki), staje się metaforą trwałego piętna, jakie pozostawiają nawyki i doświadczenia. Podmiot liryczny przyznaje, że „fume les rumeurs, elles finiront noyées dans ma boisson” (palę plotki, utoną w moim drinku), co wskazuje na próbę zagłuszenia zewnętrznych głosów i wewnętrznych niepokojów za pomocą używek. Oczekiwanie na kogoś do rozmowy („Et ça fait des heures que je t'attendais pour une discussion”) podkreśla pragnienie kontaktu i zrozumienia w obliczu samotności.

Refren maluje obraz chwilowego ukojenia i nadziei na bliskość: „On s'offrira à boire pour battre notre peur du soir / On se racontera nos histoires accoudé au comptoir” (Poczęstujemy się drinkiem, by pokonać nasz wieczorny strach / Opowiemy sobie nasze historie, opierając się o bar). To scena z baru, miejsca, gdzie ludzie często szukają towarzystwa i zapomnienia. Wizja „rachètera même le bar” (nawet kupimy bar) symbolizuje pragnienie totalnej kontroli nad ucieczką, stworzenia własnego azylu. Jednak ta fantazja kończy się gorzką rzeczywistością: „On finira sur le trottoir avec nos pleurs de fumoir” (Skończymy na chodniku z naszymi płaczami z palarni). Fraza "pleurs de fumoir" (dosł. łzy z palarni) staje się centralnym symbolem utworu, oznaczającym smutek, żal i bezsilność, które wypływają w chwilach samotności pośród dymu papierosowego, mimo prób ich zagłuszenia. To melancholijne podsumowanie cyklu ucieczki i powracającej melancholii.

W drugiej zwrotce pojawia się tajemniczy "Forêt de Bourbon" (Las Bourbon). „Ça fait quelques heures que je me perds dans la forêt de Bourbon” (Od kilku godzin gubię się w lesie Bourbon). Interpretacja tego fragmentu może być różna. Może to być metafora mentalnego zagubienia, stanu upojenia alkoholowego lub wewnętrznej pustki. "Bourbon" może również nawiązywać do rodzaju whisky, pogłębiając motyw ucieczki w alkohol. Podmiot liryczny deklaruje, że "zostawił tam serce, męskość, duszę i biedne płuca", co jest symbolicznym aktem porzucenia części siebie w tej zagubionej przestrzeni. Prośba „Si ce soir, ce soir je meurs, viens me donner la plus extrême des onctions” (Jeśli dziś wieczorem, dziś wieczorem umrę, przyjdź udzielić mi ostatniego namaszczenia) jest dramatycznym wołaniem o bliskość i pocieszenie w obliczu ostateczności.

Część dialogowa, w której Benjamin Biolay, grający w klipie barmana, wymienia kwestie z Hoshi, jest przełomowym momentem. „Bonsoir monsieur / Bonsoir mademoiselle / Je pourrais avoir du feu / Ah non fumer c'est mal” (Dobry wieczór panu / Dobry wieczór pani / Mógłbym prosić o ogień / Ach nie, palenie jest złe). Ten sarkastyczny komentarz na temat palenia, zwłaszcza z ust barmana, który sam jest zanurzony w atmosferze używek, wprowadza element autoironii lub zewnętrznej oceny. Może to być wewnętrzny głos sumienia lub przelotna myśl, która przypomina o szkodliwości nałogu, ale jest natychmiast ignorowana na rzecz kontynuowania obranego kursu.

Współpraca Hoshi z Benjaminem Biolayem była dla niej spełnieniem marzeń. W wywiadzie dla "Le Parisien" Hoshi wyznała, że napisała "Pleurs de fumoir" podczas długiej nocy, myśląc o nim. Następnego dnia odważyła się poprosić swojego producenta o kontakt z Biolayem. Okazało się, że Biolay odebrał piosenkę pozytywnie i spontanicznie zapytał: "Więc, kiedy to śpiewamy?". Nagrali utwór tydzień później. Sam klip do piosenki, zrealizowany przez Abela Danana, przedstawia artystów w hotelu Le Belmont w Paryżu, a Biolay wciela się w rolę rezygnującego barmana, podczas gdy Hoshi gra znużoną piosenkarkę, dotkniętą zamknięciem sal koncertowych w czasie pandemii. Ten kontekst pandemiczny dodaje piosence dodatkową warstwę samotności i niemożności dzielenia się muzyką z publicznością.

"Pleurs de fumoir" to utwór przesiąknięty nostalgią, rezygnacją, ale i delikatną nadzieją na bliskość. Mimo tragicznej wymowy, muzyka jest często chwytliwa i pełna emocji, co jest typowe dla stylu Hoshi, która łączy mroczne teksty z żywiołowymi melodiami. Piosenka stanowi rodzaj autoterapii dla artystki, pozwalając jej wyrazić lęki i poszukiwanie komfortu w trudnych chwilach. To opowieść o współdzielonym smutku, gdzie dwie dusze spotykają się w dymie i alkoholu, by na chwilę zapomnieć o strachu przed samotnością i niepewnością jutra. Finalne "À bientôt, j'espère" (Do zobaczenia wkrótce, mam nadzieję) wybrzmiewa jako echo ulotnej nadziei, że mimo wszystko, te chwile wspólnego płaczu w palarni nie są ostatecznym końcem, lecz obietnicą kolejnego, choć równie kruchego, spotkania.