Piosenka „Little White Lies” autorstwa Grandsona to surowy i bezkompromisowy komentarz do współczesnych problemów społecznych i politycznych, a zarazem żarliwe wezwanie do kwestionowania dominujących narracji. Artysta, znany ze swoich politycznie nacechowanych tekstów i zaangażowania społecznego, nie boi się poruszać trudnych tematów, wykorzystując muzykę jako narzędzie do wzniecania ruchu i wprowadzania zmian. Jak sam przyznaje, jego twórczość jest wyraźnie lewicowa i antyamerykańska, z subtelnymi odniesieniami do idei socjalistycznych.

Utwór zaczyna się od prowokacyjnego stwierdzenia: „Jesus was a 5'4", brown skin socialist / Nothin' like the white man on that crucifix”, które natychmiast uderza w eurocentryczne przedstawienia historycznych postaci i kwestionuje zafałszowanie historii. Grandson celowo podkreśla ten dysonans, mówiąc w innym kontekście, że „Jezus był 162-centymetrowym, brązowoskórym socjalistą”, co ma na celu obnażenie hipokryzji religijnej i ukrytych prawd. To nie jest jedynie historyczna uwaga, ale metafora szerszego problemu: ignorowania faktów na rzecz wygodnych, zakorzenionych kłamstw.

Dalsze wersy, „We live on a land stolen, blood on the leaves / And a country fallin' apart at the seams”, dotykają kwestii systemowego rasizmu i historycznej niesprawiedliwości, w tym przemocy kolonialnej i rozpadu społecznego. Obraz „Scroll past a mother with a dead son grieves” mówi o powszechnej desensytyzacji i apatii wobec cierpienia, kiedy to ludzie przewijają w mediach społecznościowych tragiczne wiadomości, nie zastanawiając się nad ich przyczyną. Refren „We don't want those little white lies / That you told us a million times” jest centralnym punktem utworu, będącym kategorycznym odrzuceniem tych „małych, białych kłamstw” – niekoniecznie drobnych, niewinnych oszustw w potocznym rozumieniu, ale raczej systemowych fałszów, które są powtarzane do znudzenia, by utrzymywać kontrolę i ukrywać rzeczywistość.

Grandson kieruje swoją krytykę również w stronę polityki: „Under the thumb of the neo-liberal woke / Whose president acts like we a literal joke”. To może być odczytywane jako atak na performatywny aktywizm lub nieefektywne, centrowe nurty polityczne, które pozornie promują postęp, ale w gruncie rzeczy nie wprowadzają realnych zmian. Dalej oskarża polityków o puste obietnice („Politicians will say anything if you give them a vote”) i demaskuje iluzję politycznego podziału: „'Cause they two sides of the same dollar bill / 'Cause they two hands that'll strangle to kill / Say they're at odds with each other, but in fact / The agenda remains intact”. Wskazuje, że bez względu na pozorne różnice, główny cel elit pozostaje niezmieniony – utrzymanie władzy i status quo.

Apogeum utworu stanowi mocarny most, który rozszerza krytykę na skalę globalną: „Eurocentric vision all over the world / Nationalism all over the world / Fascism for all of the boys and girls”. Kulminacją jest wyrazisty sprzeciw: „Fuck that, we will not bow down to authority / Bow down to the legacy / Bow down to deformity / Bow to white supremacy”. Te słowa są bezpośrednim wezwaniem do oporu przeciwko opresyjnym systemom, spuściźnie niesprawiedliwości i nadrzędności białej rasy. W wywiadach Grandson podkreśla, że jego celem jest wywieranie presji na artystów, by nie unikali politycznych tematów, a milczenie uważa za współudział.

„Little White Lies” z albumu „INERTIA” to nie tylko piosenka, ale manifest. Jordan Benjamin (Grandson) z frustracji polityczną apatią stworzył utwór, który zmusza do refleksji, kwestionuje status quo i odmawia akceptacji jakichkolwiek „małych, białych kłamstw”, które maskują brutalną rzeczywistość. Artysta zachęca słuchaczy, by sami zadali sobie pytanie: „Ask yourself what you wanna believe”, dając do zrozumienia, że prawda jest dostępna, ale wymaga świadomej decyzji, by ją dostrzec i odrzucić narzucone fałsze.