Utwór „Autonomous Delivery Robot” autorstwa grandson, pochodzący z jego trzeciego albumu INERTIA, wydanego 5 września 2025 roku, jest gwałtowną i pełną gniewu krytyką współczesnej technologii oraz jej wpływu na społeczeństwo i prywatność. Album INERTIA jest opisywany jako „mocna muzyka protestu”, odpowiadająca na „polityczny rozkład, marazm ekonomiczny i społeczną dezorientację współczesnej Ameryki”. Sam artysta, Jordan Edward Benjamin, znany jako grandson, konsekwentnie skupia się w swojej twórczości na „współczesnych problemach, które są mniej dostrzegane przez media i opinię publiczną”. Ta piosenka stanowi zatem bezpośrednie rozwinięcie jego artystycznej misji.

Już sam początek utworu, powtarzające się „I get mad whenever I see The autonomous delivery robot”, natychmiast sygnalizuje frustrację narratora, która nie jest skierowana jedynie przeciwko fizycznemu obiektowi – autonomicznemu robotowi dostarczającemu przesyłki – lecz symbolizuje szersze obawy przed niekontrolowanym postępem technologicznym i jego inwazyjnym charakterem. Betonowe dżungle miast, takie jak San Francisco, stają się poligonami doświadczalnymi dla tych samojeżdżących pojazdów, a ich obecność budzi gniew i poczucie bezradności.

grandson szybko rozszerza tę perspektywę, przechodząc od fizycznej manifestacji technologii do jej systemowych konsekwencji. Wersy „Overprice a monopoly / And now the internet's no longer a democracy / And my digital footprint follows me” to dosadny komentarz na temat monopolizacji korporacyjnej i utraty idei internetu jako wolnej, demokratycznej przestrzeni. Staje się on narzędziem do gromadzenia danych, a „cyfrowy ślad”, który każdy z nas pozostawia, uniemożliwia ucieczkę przed nieustanną inwigilacją. Robot dostarczający przesyłki, choć z pozoru nieszkodliwy, symbolizuje tutaj nieuchronność tego cyfrowego śledzenia i kontroli.

Tekst piosenki przedstawia panoptikon cyfrowej rzeczywistości, w której prywatność jest nieustannie naruszana. „Another airport retinal scan system / Over-personal advertising / The Amazon panopticon self-checkout” to obrazy z życia codziennego, które ilustrują, jak technologia, pod pretekstem wygody i bezpieczeństwa, bezwzględnie penetruje naszą przestrzeń osobistą. Systemy skanowania siatkówki na lotniskach, nadmiernie spersonalizowane reklamy czy bezobsługowe kasy w sklepach, określane mianem „panoptikonu Amazona”, tworzą środowisko, w którym jesteśmy nieustannie obserwowani i profilowani. To odwołanie do filozoficznej koncepcji panoptikonu Jeremy'ego Benthama, gdzie sama możliwość bycia obserwowanym wystarcza do wymuszenia posłuszeństwa.

W dalszej części utworu pojawia się mroczna wizja przyszłości, w której technologia, choć pozornie neutralna, staje się narzędziem dominacji. „The face on the side of the Las Vegas Sphere / Always smiling 'cause he knows that the end is near” to proroczy i złowieszczy obraz. Uśmiechnięta twarz na futurystycznej konstrukcji w Las Vegas symbolizuje fałszywą obietnicę postępu i dystopijną radość z nieuchronnego upadku, który jest wynikiem naszej naiwności wobec technologicznych innowacji.

Krytyka eskaluje, gdy grandson zwraca się bezpośrednio do Boston Dynamics, firmy znanej z zaawansowanych robotów: „Tell Boston Dynamics that I can't stand it / Militarize the technology / The inescapable assaulting of my privacy”. To odzwierciedla strach przed militaryzacją technologii i jej potencjalnym wykorzystaniem do celów opresyjnych. Tekst wyraźnie artykułuje obawy przed tym, że innowacje, które mogłyby służyć ludzkości, są zamiast tego przekształcane w narzędzia kontroli i nadzoru. Wzmacnia to poczucie „nieuniknionego ataku na moją prywatność”.

Szczególnie uderzająca jest litania przymiotników opisujących autonomicznego robota dostawczego: „All new, solar-powered, lightweight / Customized, pink washed, green washed, screen washed / Digitized, AI powered, GPT, sport mode / Night vision, upgraded, downsized, mega Mother's Day edition / Premium and optimized, equipped with facial recognition / Updated, reimagined, integrated, mint condition / Fully-loaded, automatic, authorized, autocratic, authoritarian”. Ta wyliczanka w mistrzowski sposób ukazuje, jak technologia jest nam sprzedawana i normalizowana poprzez atrakcyjne, ekologiczne i spersonalizowane etykiety. Od „pink washed, green washed” (czyli eufemizmów dla marketingowych zabiegów mających na celu przedstawienie produktu jako przyjaznego środowisku lub inkluzywnego) po „mega Mother's Day edition”, robot jest pakowany w coraz bardziej kuszące formy. Jednak ten słodki marketingowy język gwałtownie przechodzi w ostrzeżenie: „autocratic, authoritarian”. To pokazuje, jak pozornie niewinne, innowacyjne gadżety mogą stać się narzędziami autorytarnego nadzoru, wyposażonymi w „facial recognition” (rozpoznawanie twarzy).

Utwór „Autonomous Delivery Robot” z albumu INERTIA to więc ponury, lecz niezwykle trafny komentarz na temat współczesnego świata. Grandson wyraża w nim gniew i obawy przed utratą wolności i prywatności w obliczu niepowstrzymanego postępu technologicznego i korporacyjnej dominacji. Piosenka ta, z jej „szorstkimi, nosowymi, oburzonymi wokalami”, które „dominują nad całym albumem”, choć przez niektórych recenzentów uznana za posiadającą „uproszczoną retorykę społeczno-polityczną”, stanowi chwytliwe i natychmiastowe, intensywne doznanie, które skutecznie przenosi główne przesłanie artysty. Jest to przestroga przed ślepym podążaniem za innowacjami, które z biegiem czasu mogą pozbawić nas samych siebie, przekształcając nasze społeczeństwa w technologiczne panoptikony.