Interpretacja The Lobster Quadrille - Franz Ferdinand

The Lobster Quadrille zespołu Franz Ferdinand to utwór, który w swojej istocie stanowi muzyczną interpretację słynnego wiersza Lewisa Carrolla z dziesiątego rozdziału Alicji w Krainie Czarów, zatytułowanego również „Kwadryl homarów” (ang. The Lobster Quadrille). Piosenka znalazła się na ścieżce dźwiękowej filmu Tima Burtona z 2010 roku, Alicja w Krainie Czarów, co jest interesującą kolaboracją, łączącą gotycką estetykę Burtona z post-punkowym brzmieniem szkockiego zespołu. Tekst, niemalże w całości wierny oryginałowi Carrolla, z drobnymi uproszczeniami w refrenie, opowiada o rozmowie Gładzicy z Ślimakiem, którzy są zapraszani do osobliwego tańca morskich stworzeń.

Gładzica, wykazując pewną gorliwość, namawia Ślimaka, by przyspieszył, tłumacząc to groźbą ze strony nadpływającego morświna, który "depcze jej po ogonie". Jest to obraz presji i pośpiechu, być może metaforycznie odnoszący się do konieczności podążania za tłumem lub ucieczki przed zagrożeniem. Następnie Gładzica z entuzjazmem wskazuje na „homary i żółwie”, które „z ochotą nadciągają”, czekając na „żwirowym brzegu” na rozpoczęcie tańca. Powtarzające się, natarczywe pytanie: „Will you, won’t you, will you, won’t you, will you join the dance?” staje się centralnym motywem utworu, podkreślając zarówno zaproszenie, jak i subtelną formę przymusu.

W drugim fragmencie piosenki Gładzica próbuje zachęcić Ślimaka wizją „jakże to będzie cudowne, gdy nas zabiorą i z homarami wyrzucą w morze!”. Ta pozornie delightful perspektywa, choć dla morskich stworzeń może wydawać się naturalna, dla czytelnika lub słuchacza brzmi absurdalnie i nieco makabrycznie, wpisując się w nonsensowny klimat prozy Carrolla. Ślimak jednak odmawia, odpowiadając: „Too far, too far!” i „spojrzał spode łba”, dziękując Gładzicy, ale stanowczo odmawiając udziału w tańcu. Jego upór i lęk – wyrażone przez powtórzenia „Would not, could not, would not, could not, would not join the dance” – kontrastują z entuzjazmem Gładzicy i sugerują niechęć do poddania się zbiorowej, być może bezsensownej, euforii. Nie bez znaczenia jest tu kontekst z powieści, gdzie taniec ten miał polegać na wyrzucaniu stworzeń, w tym homarów, w morze, co dla niektórych mogłoby oznaczać zagrożenie, a dla innych zabawę. W oryginalnym tekście Carrolla, nieujawniony powód lęku Ślimaka w piosence jest często interpretowany jako odniesienie do francuskiej konsumpcji ślimaków (escargot).

Ostatnia strofa to kolejna próba przekonania Ślimaka. Gładzica argumentuje: „What matters it how far we go?” i wskazuje na „inny brzeg”. Co więcej, zwraca uwagę, że „The further off from England the nearer is to France”. Ten geograficzny detal, zaczerpnięty z książki, dodaje humorystycznego, choć nieco nonsensownego wymiaru do argumentacji. Zachęta: „Then turn not pale, beloved snail, but come and join the dance” to apel do porzucenia lęku i dołączenia do wspólnej zabawy.

Interpretacja Franz Ferdinand, mimo że tekstowo wierna, nadaje całości mroczny i melancholijny ton, co zostało zauważone w recenzjach. Alex Kapranos, lider zespołu, jest współkompozytorem i producentem utworu, wraz z pozostałymi członkami zespołu: Nicolasem Johnem McCarthym, Paulem Robertem Thompsonem i Robertem Hardym. Brzmienie piosenki idealnie oddaje surrealistyczną i nieco niepokojącą atmosferę Alicji w Krainie Czarów, jednocześnie wplatając w nią charakterystyczną dla Franz Ferdinand post-punkową energię. Zespół znany jest z tego, że lubi eksplorować możliwości muzyczne i nie boi się eksperymentować, o czym wspominali Alex Kapranos i Julian Corrie w wywiadach, mówiąc o dążeniu do tworzenia czegoś nowego i futurystycznego, ale jednocześnie naturalnego. Nagranie to jest świadectwem ich zdolności do tworzenia „oryginalnych i pomysłowych” utworów. Piosenka „The Lobster Quadrille” pozostaje wierna literackiemu dziedzictwu Carrolla, jednocześnie wzbogacając je o nowoczesną, intrygującą perspektywę muzyczną.