Piosenka "Low" autorstwa Flo Ridy z udziałem T-Paina to hymn klubowych parkietów końca pierwszej dekady XXI wieku, który błyskawicznie stał się fenomenem kulturowym i trampoliną do sławy dla Flo Ridy. Wydany pod koniec 2007 roku jako debiutancki singiel rapera, a także jako część ścieżki dźwiękowej do filmu "Step Up 2: The Streets", utwór z miejsca podbił listy przebojów, spędzając aż dziesięć tygodni na szczycie amerykańskiej listy Billboard Hot 100 w 2008 roku, stając się tym samym najdłużej utrzymującym się tam singlem w tamtym okresie. Piosenka pobiła również rekordy sprzedaży cyfrowej, stając się najczęściej pobieranym singlem dekady lat 2000. i uzyskując diamentowy certyfikat za ponad 10 milionów sprzedanych egzemplarzy.

Centralnym punktem utworu jest elektryzująca atmosfera nocnego klubu i hipnotyzująca obecność pewnej kobiety, "shawty", która swoją zmysłowością i stylem przyciąga wzrok wszystkich. Refren, śpiewany przez T-Paina z charakterystycznym dla niego użyciem Auto-Tune'a, natychmiastowo zapisał się w pamięci: "Shawty had them Apple Bottom jeans (Jeans), boots with the fur (With the fur)". "Apple Bottom jeans" to bezpośrednie odniesienie do popularnej linii dżinsów dla kobiet, stworzonej przez rapera Nelly'ego, co podkreśla ówczesne trendy modowe. Interpretacja "boots with the fur" bywała przedmiotem dyskusji, niektórzy zastanawiali się, czy chodzi o futrzane buty, czy o buty noszone z futrzanym płaszczem. Biorąc pod uwagę kontekst epoki i popularność futrzanych wykończeń, najbardziej prawdopodobne jest, że chodzi o buty z futrzanym obszyciem. Kiedy ta kobieta "hit the flo'", czyli weszła na parkiet, i "got low-low-low-low-low-low-low-low", cała uwaga skupia się na jej tańcu i swobodnym, prowokującym ruchu. Później w refrenie pojawia się kolejny opis jej stroju: "Them baggy sweatpants and the Reeboks with the straps", co sugeruje, że jej urok jest niezależny od konkretnego stroju, a może nawet, że jest to ten sam taniec, tylko w innej scenerii lub stylizacji.

Flo Rida w swoich zwrotkach maluje obraz mężczyzny całkowicie pochłoniętego przez tę postać. Wyraża swoje szalone pragnienie i gotowość do wydawania pieniędzy – "I ain't never seen nothin' that'll make me go / This crazy all night spendin' my dough". Scena jest przesiąknięta hedonizmem i konsumpcją, od "million dollar vibe and a bottle to go" po pieniądze sypane na tancerki, określane jako "birthday cakes they stole the show". Raper nie szczędzi tu również odniesień do marek, takich jak Cadillac, Maybach, Patron i Hennessy, podkreślając luksusowy i rozrzutny styl życia, którym próbuje zaimponować kobiecie. Tekst jest jawnie nacechowany seksualnie, choć nie dosłowny, z takimi określeniami jak "seksualna", "elastyczna", "profesjonalna", czy sugestią preferowania braku ubrań – "I'ma say that I prefer them no clothes / I'm into that, I love women exposed".

Interesujące jest to, że Flo Rida, choć to jego debiutancki singiel, nagrał swoje partie w zaskakująco krótkim czasie, niemal jak freestyle, czując silne nawiązanie do basowego brzmienia Miami. T-Pain zaś jest współproducentem utworu, a jego melodyjny i niezwykle chwytliwy hook to klucz do sukcesu piosenki. Piosenka "Low" czerpie inspiracje z hip-hopowej muzyki imprezowej lat 90. oraz twórczości Lil Jona i 2 Live Crew, co słychać w ciężkim, crunkowym brzmieniu z elektronicznymi elementami i automatem perkusyjnym 808.

W warstwie interpretacyjnej "Low" to piosenka o natychmiastowej fascynacji, pożądaniu i ekstazie, jaką może wywołać taniec w klubowym otoczeniu. To celebracja swobody ekspresji ciała, pewności siebie i magnetyzmu, który pozwala jednej osobie stać się centrum wszechświata dla obserwatorów. Flo Rida, mimo że w tekstach jego zwrotek, jak zauważają niektórzy, brakowało głębi i służyły one głównie jako łącznik między chwytliwymi refrenami T-Paina, doskonale odnalazł się w roli kronikarza klubowych wrażeń. Piosenka stała się nie tylko hitem, ale i ikoną swojej ery, a jej refren nadal jest rozpoznawalny przez pokolenia, które często, słysząc go, nie wiedzą, skąd pochodzi. Jej sukces udowodnił, że prostota i chwytliwość, połączone z wyrazistym, choć enigmatycznym przekazem, mogą stworzyć utwór o nieprzemijającym oddziaływaniu.